Eddy & Xenia

Jonathan

Vicky

@ 2007 04 04 Met een poes in de tent

Op een camping waar onze familie kampeerde in Argentinië, was er een wild baby poesje. We pakten hem altijd op wanneer hij niet in het gras was, want dan ging hij altijd in een buis die aan de andere kant van de weg uitkwam op het gras.

Op een dag ging papa internetten en mama, Jonathan en ik bleven op de camping. Mijn mama ging naar het toilet. Het begon te regenen, dus ging ik in de voortent met de kat. Het begon plots te hagelen en hagelen. De kat kwam op mijn schoot zitten omdat het water al bijna tot mijn knieën kwam. Ik was blij dat ik botten aan had.

Ik dacht dat Jonathan er was, dus begon ik te roepen. Hij antwoordde niet, dus begon ik zo hard te wenen. Ik wilde dat de hagel stopte, maar het gebeurde niet. Ik dacht ineens : Mama zei dat ze naar het toilet ging en daarna naar de tent. Dus dat betekent dat mama misschien op het toilet zit te wachten om naar buiten te kunnen. Dus deed ik de voortent open en ging snel naar buiten. Ik deed de voortent terug toe en liep naar het meisjestoilet .

Toen ik aankwam, waren mama en Jonathan er. Ik was kletsnat, dus deed mama mijn trui uit.

Toen de hagel stopte, namen Jonathan en ik een aftrekker waarmee je het water kon wegvegen.

Toen onze papa terug kwam, vertelden we alles en de kat was veilig in het meisjestoilet.

@ 2007 05 21 Sand Boarding

In de hoogste woestijn van de wereld bevindt zich een klein dorpje dat San Pedro de Atacama heet. De familie Van Hemelrijck werd in een klein hostel, dat heel goed verzorgd is, wakker. Het hostel heette Puriko.

We begonnen aan een stevig ontbijt. Wanneer ons stevig ontbijt op was, begonnen we met wiskunde. Soms is wiskunde tof, maar soms helemaal niet!

Mijn papa was naar het internetkantoor geweest en kwam terug en riep: “Vlug! De kinderen van het dorp zijn verkleed voor het feest op 21 mei!” We stopten onze rekenspullen al gauw weg. We kwamen op het plein waar allemaal kinderen verkleed waren in een uniform van het leger, een uniform van school, en nog veel andere soorten pakken.

Onze papa bracht ons naar het internetkantoor waar hij daar juist geweest was. Ik vroeg mij eerst af wat we daar gingen doen, maar toen ik de fietsen zag, wist ik al dat we gingen fietsen. We moesten de fietsen eerst uitproberen want het kan zijn dat we geen fiets voor mij vinden konden. Maar ze hadden toch een fiets die niet te groot en niet te klein was.

Iedereen had een fiets genomen en Jonathan nam nog een plank om te sand boarden. Ze gaven ook een kaars. We vroegen ons af wat we met die kaars moesten doen, maar ze legden het direct uit. De kaars was om de snelheid van de plank te veranderen. Als je de kaars aan de buitenkant van de plank deed dan ging het traag, maar als je het aan de binnenkant deed dan ging je snel.

We vertrokken met onze fietsen eerst naar ons hostel Puriko om nog water en zonnecrème mee te nemen. Wanneer we klaar waren, gingen we op weg naar de duinen; eerst een heuvel die moeilijk was om te beklimmen. Ik stopte om eventjes achterom te kijken, want ze waren veel achter, omdat het zadel van mama niet goed stond. Ik bleef dus wachten tot ze bij mij waren. We reden voort tot we zo snel naar beneden reden.

Ik had het zo warm, maar door de wind had ik het goed. Zonder remmen kwam ik snel beneden. Toen we allemaal beneden waren, zei papa dat we naar rechts moesten, maar er was daar ook een splitsing. Papa koos de linkse, dus gingen wij ook naar links. De weg was zo vermoeiend dat ik met mama bleef rusten, terwijl Jonathan en papa gingen kijken of het de goede weg was. Jonathan en papa kwamen na een poosje terug en zeiden dat het de verkeerde weg was, dus gingen we heel de vermoeiende weg terug.

Na een tijdje kwamen we twee Franse mensen tegen, die ons vroegen of die weg naar het sand boarden ging. We zeiden dat het kon zijn, dat het de slechte of de goede weg was, want we waren niet zeker. Maar we vroegen het aan iemand die in een auto zat. Hij zei dat het de goede weg was waar we juist naar toe waren geweest en terug gekomen waren. Dus gingen we voor de tweede keer die weg op.

Mama en ik bleven eventjes rusten en gingen dan voort. De weg was nog moeilijker dan het eerste deel. Het zand was zo fijn dat we vaak moesten stappen. Mama en ik kwamen nu bij de duinen maar papa en Jonathan waren niet te zien. We vroegen aan mensen of ze een kindje en papa hadden gezien . Er was maar één die wist waar ze waren. Ze zei dat ze achter de heuvel waren. Ik ging kijken en een beetje later zag ik papa met de fiets aankomen. Mama en ik volgden papa tot aan de grote duin .

Ik zag Jonathan naar boven gaan. Mama, papa en ik, gingen naar boven om Jonathan te filmen. Het was zo mooi op de top van de duin!

Toen Jonathan op zijn plank naar beneden ging, leek het voor mij heel tof, maar voor mama niet. Ik vroeg of ik ook eens mocht. Jonathan gaf mij de plank en zei dat je naar achter moest buigen. Ik nam eerst de kleine om te oefenen. Het ging zo goed vooruit dat ik spijt had dat ik ook geen plank had meegenomen.

Ik vond het zo tof, dus gingen we heel de tijd om de beurt. De Fransen zeiden dat we een plank van hen mochten lenen. Dus nam ik één van hun planken om ook te sand boarden. Jonathan en ik gingen zo snel mogelijk naar beneden om frisse lucht in het gezicht te krijgen. Soms deden we een wedstrijd met elkaar, maar dat ging niet zo goed.

Toen we al lang bezig waren, zeiden de Fransen dat ze terug naar het dorp moesten keren. Dus ging ik met de plank naar de Fransen heen. Ze gingen met hun schoenen in de plank naar beneden maar het ging niet zo snel.

Toen besloten we ook om terug te keren naar het stadje. Jonathan ging ook met de plank zo naar beneden. We maakten ons weer klaar en gingen heel de weg terug. Nu was het makkelijker omdat we naar beneden reden. Toen we terug bij de splitsing waren, moesten we de moeilijke weg die de eerste keer naar beneden ging, nu naar boven. Ik stopte even om uit te rusten. Toen we aan de top waren, gingen we heel snel naar beneden. Papa en ik stopten omdat mama en Jonathan achter waren. Toen mama en Jonathan er waren, gingen we de fietsen en de plank terug geven. En dan gingen we wat eten en slapen.

@ 2007 06 03 Zatte mensen

Een dag geleden was er een feest in La Paz dat El Gran Poder heette.

Bij dat feest waren er allemaal mensen verkleed. Het waren niet kleren zoals Karnaval maar wel heel speciale kleren zoals hun volk altijd heeft gedragen. Ze dansten dan door de straten, van 7 uur ’s ochtends tot 12 uur ‘s avonds. Ze mochten niet stoppen maar wel even om te drinken.

De dag er na stapten wij door de straten met twee Israëli die we zijn tegengekomen in Ushuaia, Argentinië. Ze heten Ras en Adi. Wij zeiden dat we een nieuwe muis nodig hadden voor onze computer, dus was het beter dat zij terugkeerden want ze hadden toch niets meer nodig. We vroegen aan mensen of ze wisten waar we muizen konden vinden en ze zeiden altijd dat het één of twee straten verder was, maar we vonden er geen. We stapten door en zagen ineens mensen die hun bierglazen lieten vallen en mensen die scheef waren aan het lopen.

We stapten voort totdat er mensen vroegen om een foto, dus trokken we foto’s. Er waren andere mensen die ons bier en kusjes gaven. Jonathan en ik zeiden dat we maar morgen moesten terug komen want we vonden het niet tof.

We gingen op weg naar ons hostel totdat er ineens mensen weer vroegen voor een foto. We trokken foto’s en wilden voortgaan maar er was iemand die nog een kusje wilde geven aan ons allemaal. Ze had al aan iedereen van ons een kus gegeven maar nog niet aan Jonathan. Ze rende 50 meter achter Jonathan aan totdat ze niet meer kon volgen.

We stapten naar ons hostelletje en zeiden dat we die dag nooit meer zouden vergeten.

@ 2007 06 25 IK MIS HET ETEN VAN BELGIË

Jullie mogen het alleen maar lezen als jullie beloven te doen wat er in de tekst staat.

We zijn binnen eenwek 1 jaar onderweg! Joepie!

Jullie weten zeker wat ik het meest mis? Ra ra ra... Knacki worstjes!
En weten jullie wat ik het minste mis? De dictees!
Ik vraag alvast of jullie graag voor mij Knacki worstjes willen opsturen? Maar geen dictees want ik heb er nog 17 te doen!

O.k., ik wil nog iets vragen: kunnen jullie voor mij naar de Zwarte Arend gaan om Lang Grof gesnedn brood te kopen? Jullie zijn toch lief genoeg om dat te doen, hé? Of niet soms?!

Gelukkig zijn we twee Belgen tegengekomen die een frietuur hier in Cusco weten zijn!
En gelukkig zijn er nog altijd Italiaanse restaurants met pizza's, pastas en lazania's met fanta! Hm hm hm.

Hi hi hi! Ik plaag jullie toch niet hé, of wel soms?

@ 2007 07 03 Mama en ik zijn alleen met zijn tweetjes

Onze familie komt met een bus die propvol is een dorpje ingereden. Het dorpje heet Cabanaconde.

We stappen uit de bus, het zit er vol met mensen die je in hun hostel of hotel proberen te krijgen. We nemen het hostel Valle Del Fuego. We krijgen een mooie kamer voor twee omdat Jonathan en papa in de Colca Canyon gaan trekken. We eten snel en dan vertrekken Jonathan en papa om naar de Canyon te gaan.

Mama en ik zitten aan mijn website te werken. Na een tijd besluiten we om te gaan wandelen. We stappen langs twee stieren, tot we op een heuvel terechtkomen. We stappen voort tot we bij een kruis komen. We besluiten om te gaan kaarten. Wanneer we het koud krijgen, gaan we terug naar beneden om een internetcafé te zoeken. We gaan mails versturen.

Na het internet gaan we eten. We gaan trappen op tot de hoogste verdieping van een gebouw. We doen de deur van het restaurant open, maar er is niemand. We besluiten om terug te gaan naar beneden, maar er komt al een meneer aan om het restaurant te openen.

We eten lekker en gaan daarna slapen.