|
05 oktober 2006 Hoogste trein ter wereld
Om zes uur in de avond vertrokken we naar het station
van Chian. Daar zouden we met de trein naar Lhasa gaan. Het zou
achtenveertig uur duren voor we terug gewone grond onder onze voeten zouden
voelen.
Deze nacht was ik echter plotseling ziek geworden. Na
paar keer overgeven en heel de nacht zonder een oog dicht te doen blijven
liggen, was het ochtend geworden en dan wist ik wat het programma voor
vandaag was: heel de dag blijven liggen. En dat was nog minder leuk dan
gedacht. De uren leken wel eeuwen. En dus na twaalf eeuwen wachten op een
plank met een matras op, was het zover om naar het station te gaan.
Eigenlijk nog niet, maar wel voor iets anders: De
kapper! Met de hele familie behalve papa want die was paar dagen geleden
al geweest. Eerst moesten we gaan liggen op bedden die wat beter waren dan
een houten plank met een matras op, daar had ik even van genoten.
Je haar werd gewassen met shampoo en tegelijkertijd een
hoofdmassage. Na deze "wasoperatie" leiden ze je naar een stoel. De
volwassenen kregen nog een aparte massage, gelukzakken (het was een luxe
kapper voor een lage prijs)!
Een centimeter eraf maar ja, het beste was dat ik me al
beter voelden.
Ik stapte de trein in. Het was mij al opgevallen dat de
buitenkant redelijk nieuw was. Ook wanneer we ons compartiment hadden
gevonden was het wat luxueuzer. Vicky en ik bemachtigden de bovenste
plaatsen zo snel als we konden en maakten het zo gezellig mogelijk. Nu waren
we klaar voor de reis.
De volgende dagen waren heel tof. We maakten een kamp
en speelden kaartspelletjes in het restaurant van de trein. Ook de zichten
waren tof om naar te bekijken. Vicky was wel wat ziek, maar niet door de
hoogte. Gelukkig.
Wat wel wat minder tof was, was een toets. Ja ja, ik
moet ook leren hoor.
Die achtenveertig uur vonden we te gek.
vorige
volgende
|
