Verslagen

AZIE  -  Tibet (China)


 

 

¤ Afrika

¤ Azië

¤ Oceanië

¤ Antarctica

¤ Zuid-Amerika

 

¤ Arthurschool
 

 

 

Eddy & Xenia

 

Jonathan

 

Vicky

 
 
 

07 oktober 2006 Riksja's te Lhasa

(Voor diegenen die niet weten wat riksja's zijn, het zijn karretjes met twee plaatsen en drie wielen. Overal in Lhasa kan je ze tegen komen. Het is goedkoper dan een taxi en ook veel toffer!) 

Om zes uur in de avond kwam de trein tot stilstand in het nieuwe station van Lhasa.

De deuren gingen open en het perron stroomde zachtjes vol met mensen die kriskras door elkaar liepen met hun koffers en rugzakken. In het midden van die groep liepen vier opvallende mensen, opvallende bagage en alle vier met een cowboy hoed op. De familie van Hemelrijck baande zich een weg tussen de drukte. Ze leken alle tijd te hebben van de wereld. Rustig stapten ze met nog twee Japanners naar de uitgang van het station. Nadat ze hun ticketen hadden afgegeven en veilig en wel door gelaten waren, stapten ze rustig voort met de Japanners op zoek naar een taxi. Ze besloten samen met hun allen een taxi te pakken die dan naar hetzelfde hotel reed.

Ze zwierden één voor één hun bagage in de open, niet afgedekte achterbak van de auto. De auto vertrok. Binnenin zat de familie van Hemelrijck met hun vier op de achterbank en de Japanners op elkaar op de rechtse voorzetel. De chauffeur volgde een goede weg tot hij plots een klein hobbelig zandweggetje insloeg. De Japanse mevrouw gilde het uit en verslikte zich bijna. Dit klein hobbelig zandweggetje was voor haar een heel avontuur alsof haar leven er van afhing. Ze moesten allebei hard lachen om het voorval.

Het was een belevenis. In de verte kwam de Potala in zicht, het paleis van de vroegere Dalai Lama. Na tien minuutjes rijden stonden we aan de voet ervan. Maar dat was spijtig genoeg ons hotel niet.

Het echte hotel was wel niets vergeleken met het paleis. De japanners namen het hotel maar de grote leider van de Hemelrijckers ( Eddy) en zijn vrouw Xenia wilden iets anders. Ik ging met papa op zoek naar een hotel waar we een brochure van hadden. We namen een riksja om het wat sneller vooruit te laten gaan. Na zo een uur ronddwalen in Lhasa door straten en steegjes, na in elk hotel binnen te stappen en de weg te vragen, vonden we eindelijk het hotelletje.

Nu wisten we het zijn. Nu nog terug om onze achtergelaten vrouwen met de bagage te gaan halen. Dat duurde lang! Vicky voelt zich niet goed! Is het een mooi hotel? Na overspoeld te worden door vragen en commentaar en Vicky uit de zetel te krijgen, probeerden we aan een riksja te komen. Maar wat met al die bagage? We lieten zoveel mogelijk riksja's stoppen. Een hele was al volgeladen met bagage. De andere met mama en bagage. En de andere met Jonathan, Vicky en Eddy. Maar er waren wat teveel riksja's gestopt.

Het was een hele opstopping geworden. Getoeter links en rechts. Botsende riksja's of riksja's die niet konden draaien. Gewoon een "riksjafestijn". En wij zaten daarin vast. Uiteindelijk konden we vertrekken. Drie riksja's reden achter elkaar door de straten van Lhasa om die zotte familie Van Hemelrijck naar hun hotel te brengen.

Ze kwamen één voor één tot stilstand. We stapten uit, betaalden onze drie chauffeurs en gingen naar het hotel.

De deur ging open. Ik liet me languit op een bed vallen, deed mijn pyjama aan en kroop onder de warme dekens.

Het was al laat, het enige waar ik naar verlangde, was een zalige nacht onder een prachtige sterrenhemel van het mysterieuze Lhasa.

 

vorige                                                                                                                          volgende