07 oktober 2006 Riksja's te Lhasa
(Voor diegenen die niet weten wat riksja's zijn, het
zijn karretjes met twee plaatsen en drie wielen. Overal in Lhasa kan je ze
tegen komen. Het is goedkoper dan een taxi en ook veel toffer!)
Om zes uur in de avond kwam de trein tot stilstand in
het nieuwe station van Lhasa.
De deuren gingen open en het perron stroomde zachtjes
vol met mensen die kriskras door elkaar liepen met hun koffers en rugzakken.
In het midden van die groep liepen vier opvallende mensen, opvallende bagage
en alle vier met een cowboy hoed op. De familie van Hemelrijck baande zich
een weg tussen de drukte. Ze leken alle tijd te hebben van de wereld. Rustig
stapten ze met nog twee Japanners naar de uitgang van het station. Nadat ze
hun ticketen hadden afgegeven en veilig en wel door gelaten waren, stapten
ze rustig voort met de Japanners op zoek naar een taxi. Ze besloten samen
met hun allen een taxi te pakken die dan naar hetzelfde hotel reed.
Ze zwierden één voor één hun bagage in de open, niet
afgedekte achterbak van de auto. De auto vertrok. Binnenin zat de familie
van Hemelrijck met hun vier op de achterbank en de Japanners op elkaar op de
rechtse voorzetel. De chauffeur volgde een goede weg tot hij plots een klein
hobbelig zandweggetje insloeg. De Japanse mevrouw gilde het uit en verslikte
zich bijna. Dit klein hobbelig zandweggetje was voor haar een heel avontuur
alsof haar leven er van afhing. Ze moesten allebei hard lachen om het
voorval.
Het was een belevenis. In de verte kwam de Potala in
zicht, het paleis van de vroegere Dalai Lama. Na tien minuutjes rijden
stonden we aan de voet ervan. Maar dat was spijtig genoeg ons hotel niet.
Het echte hotel was wel niets vergeleken met het
paleis. De japanners namen het hotel maar de grote leider van de
Hemelrijckers ( Eddy) en zijn vrouw Xenia wilden iets anders. Ik ging met
papa op zoek naar een hotel waar we een brochure van hadden. We namen een
riksja om het wat sneller vooruit te laten gaan. Na zo een uur ronddwalen in
Lhasa door straten en steegjes, na in elk hotel binnen te stappen en de weg
te vragen, vonden we eindelijk het hotelletje.
Nu wisten we het zijn. Nu nog terug om onze
achtergelaten vrouwen met de bagage te gaan halen. Dat duurde lang! Vicky
voelt zich niet goed! Is het een mooi hotel? Na overspoeld te worden door
vragen en commentaar en Vicky uit de zetel te krijgen, probeerden we aan een
riksja te komen. Maar wat met al die bagage? We lieten zoveel mogelijk
riksja's stoppen. Een hele was al volgeladen met bagage. De andere met mama
en bagage. En de andere met Jonathan, Vicky en Eddy. Maar er waren wat
teveel riksja's gestopt.
Het was een hele opstopping geworden. Getoeter links en
rechts. Botsende riksja's of riksja's die niet konden draaien. Gewoon een
"riksjafestijn". En wij zaten daarin vast. Uiteindelijk konden we
vertrekken. Drie riksja's reden achter elkaar door de straten van Lhasa om
die zotte familie Van Hemelrijck naar hun hotel te brengen.
Ze kwamen één voor één tot stilstand. We stapten uit,
betaalden onze drie chauffeurs en gingen naar het hotel.
De deur ging open. Ik liet me languit op een bed
vallen, deed mijn pyjama aan en kroop onder de warme dekens.
Het was al laat, het enige waar ik naar verlangde, was
een zalige nacht onder een prachtige sterrenhemel van het mysterieuze Lhasa.
vorige
volgende
|