|
20 september 2006 De Chinese Muur
Om zes uur in de morgen, werd
ik en Vicky gewekt door mama die ons door elkaar schudde .
Opstaan, opstaan. Met een
slaperig en sip gezicht bleven we languit in het stapelbed liggen. We waren
al vijf dagen in China en we waren verhuisd van het twee sterren hotel naar
een backpackers hotel aan de overkant van de straat. Komaan, het is tijd om
te vertrekken. De Chinese muur stond vandaag op het programma. We zouden een
tocht van tien kilometer doen. Met een plof kwam ik op de grond terecht. Nog
steeds half wakker stapte ik naar een stoel waar ik mijn kleren pakte en mij
aankleedde. Tien minuten later stonden we al helemaal klaar wakker op de
stoep van het backpackers hotel. We hadden ontbeten en onze tanden gepoetst.
Nu wachten we op de bus die ons naar de muur zou brengen. Na nog eens zo’n
tien minuten wachten, was de bus er. We stapten in en de bus vertrok. Eerst
moest die nog andere toeristen ophalen. Eindelijk was het dan zo ver, we
vertrokken nu echt.
We waren al meer dan drie uur
aan het rijden en iedereen wou zo snel mogelijk naar buiten. Plots zagen we
paar torens in de verte. In het bergachtige landschap kwam de muur in zicht.
We parkeerden op een parking en gingen te voet verder op weg naar de muur.
Met een klein trapje stapten we naar boven. Alle mensen begonnen foto’s te
trekken van het zicht. Na een paar minuten vertrokken we op de muur naar het
einde van het stuk dat we zouden doen.
Voor ons zagen we de muur
kronkelen tussen de bergen en we konden maar niet geloven dat we dat
allemaal moesten afleggen. In het hele peloton van mensen ontstond een
kopgroep. Ik probeerde die te volgen en na een kleine tijd waren we al zeker
een honderdtal meter van de anderen verwijderd. Papa riep me terug om water
te komen halen, en dat had ik zeker nodig. Het volgen van de groep ging wel,
maar het werd warm. Ook naar gelang hoe ver je ging, werd de muur een ruïne
en was het veel moeilijker om op te lopen. Op een bepaald moment splitste de
kopgroep en ik volgde een Duitse meneer. We waren ongeveer een half uur aan
het klimmen en klauteren in het prachtige landschap. Soms keken we achter
ons en heel ver zagen we stippen op de muur lopen. We waren dus ver op kop.
Na nog een kwartier stappen geraakte ook de Duitse meneer achter en
uiteindelijk was ik helemaal alleen op de grote muur van China. Ook was mijn
water bijna op. Ik
wachtte af in een toren en uiteindelijk zag ik iemand naderen. Het
was een Spaanse mevrouw. Ze noemde Afrika! Ik volgde haar maar dat was veel
moeilijker dan verwacht. Ze liep hard door. Ik deed alles om haar bij te
houden want als ik haar kwijt was dan duurde het zeker nog veel langer voor
er weer iemand was. Soms keek ze eens
achterom en hielp me bij moeilijke stukken. Na zo een uur wandelen
zagen we in de verte de aankomst. We waren de eerste van allemaal.
We wachtten
aan het einde. Een beetje later kwam haar vriend aan. Ik mocht met hun mee
eten want het was al lang middag. En voor de zoveelste keer moesten we een
uur wachten voor iedereen er was en konden we met de bus terug gaan naar het
hotelletje. Die nacht hebben we allemaal goed geslapen.
vorige
volgende
|
