|
21 maart
2007 De gletsjer Perito Moreno
Het was rillen in de tent onder de open sterrenhemel.
Gelukkig warmt de zon de aarde al snel op.
We verlaten El Calafate en rijden het Andesgebergte en
Parque Nacional Los Glaciares tegemoet. Daar wacht ons één van de meest
indrukwekkende gletsjers ter wereld, de Perito Moreno gletjser.
Perito Moreno was een ontdekkingsreiziger met een grote
liefde voor Patagonië, dat hij zo goed mogelijk in kaart probeerde te
brengen. Vandaar dat er heel wat natuurschoon, straten en zelfs een dorp
naar hem zijn genoemd.
De Perito Moreno gletsjer is aan het uiteinde bijna 5
km breed en wel 60 meter hoog. Wat hem zo indrukwekkend voor bezoekers
maakt, is dat je op een tegenover de gletsjer gelegen schiereiland kan gaan
vanwaar je een ongelofelijk knap uitzicht hebt op deze parel van de natuur.
En niet alleen het oog krijgt wat te genieten, maar ook onze trommelvliezen
zijn extra actief. Je hoort de gletsjer namelijk regelmatig kraken. Af en
toe donderen er grote brokstukken ijs in het water. En donderen is hier echt
de juiste term. Een luid knal wordt gevolgd door het geraas van neerstortend
ijs om te eindigen in een grote splash.
Gelukkig hebben we onze picknick bij zodat we rustig de
tijd kunnen nemen om van dit ijsgeweld te genieten.
Wanneer het rond een uur of vijf begint te miezeren,
rijden we achter op een opentruck naar de lager gelegen parking waar onze
auto staat. Dit doet ons even terugdenken aan onze open safaris in
Zuid-Afrika. Alleen is het landschap hier flink anders en natuurlijk ook de
dieren.
Gezien we genoeg proviand bijhebben, willen we vannacht
in de vrije natuur kamperen. Het regenachtige weer doet ons nog even
twijfelen, maar we willen het er toch op wagen.
We rijden via een grindweg naar Lago Roca. Het meer
ligt aan de voeten van sneeuwbergen, op een boogscheut van de gletsjer.
Boven op een heuvel temidden van groen mag er vrij gekampeerd worden. We
vinden er een droomplekje onder een fantastische klimboom en met een
uitzicht om U tegen te zeggen. Rondom ons alleen pure natuur, geen andere
levende ziel te bekennen.
Of toch? In de verte horen we een kabaal van jewelste.
Het is een grote ganzenkolonie die neerstrijkt aan de rand van het meer. We
denken terug aan een documentaire die we zagen op de MS Ushuaia over ganzen
die duizenden kilometers afleggen. De documentaire was zeer knap gemaakt
(het leek of je met de ganzen meevloog). Nu zien we ganzen hier niet ver van
ons. Ze gaan hier duidelijk de nacht doorbrengen. Betere bewakers kan je je
niet voorstellen.
De regen is inmiddels opgehouden. We sprokkelen hout en
maken ons een kampvuur. Boven ons fonkelen duizenden sterren. Onze kinderen
weten intussen het Zuiderkruis sneller te vinden dan hun eigen neus.
vorige
volgende
|
