|
22 maart
2007 Zuivere lucht in Patagonia
Kennen jullie de boeken van Jean Auel ? De verhalen
spelen zich af in de oertijd. Wanneer ik ’s morgens uit onze tent stap, voel
ik mij in die tijd, met niets anders om me heen dan machtige, wilde natuur.
De moderne samenleving is hier ver weg. De ganzen die vorige avond zijn
neergestreken, maken zich klaar voor hun volgende bestemming en boven onze
hoofden vliegen tientallen groene parkieten.
De lucht die we hier inademen, is zo zuiver als
bronwater. Ideaal om onze slaapzakken eens te verluchten. Gezien er naast
onze tent enkele flinke bomen staan, is een koord snel gespannen.
In verschillende bomen hangen er witte slirten. Toen we
vanuit Ushuaia vertrokken en we door Tierra del Fuego reden, hingen de
bossen er vol van (zie foto). We waren eerst ongerust, denkend dat de bomen
ziek waren (cfr. de zure regen in Europa die de bossen in de jaren 70 en 80
zwaar aantastten). We stuurden een mailtje naar Dieter Cuypers van Groenhart
(www.groenhart.be),
een organisatie waarmee het WWF nauw samenwerkt. Al snel kwam zijn
geruststellend antwoord:
| |
“Het gaat om korstmossen (ook wel lichenen
genaamd), een symbiose van een schimmel en een groenwier of een blauwalg,
gezien de breedteligging van Vuurland vergelijkbaar met deze van de
Scandinavische landen (maar dan aan de andere kant van moeder aarde).
Geen probleem voor de bomen en eigenlijk een teken van gezonde lucht.
In Europa gebruikt men korstmossen om de luchtkwaliteit te evalueren; ze
zijn hiervoor heel gevoelig. Voor de rendieren in Lapland zijn deze
korstmossen zelfs vaak de enige voedingsbron in de winter als de
graasweiden met sneeuw bedekt zijn, vandaar het belang van het behoud
van oude bossen in Lapland. In jongere bossen komen deze korstmossen
minder voor, ze groeien trouwens zeer traag.
Zo dus, wat jullie zien is een gevolg van de goede
luchtkwaliteit! Profiteer ervan, in België is het er slechter mee
gesteld.” |
|
Omwille van de gezonde lucht, de rust en het
wondermooie zicht besluiten we hier nog een nachtje te blijven.
Terwijl de kinderen les krijgen, rij ik nog wel even
over en weer naar El Calafate (50 km enkel). Jonathan heeft namelijk een
grote scherpe steen per ongeluk tegen onze tent gegooid en er is een groot
gat in de buitentent. Dit moet hersteld worden. Tegelijkertijd kan ik nog
wat proviand inkopen.…
Tijdens mijn afwezigheid bezoeken drie vossen de plek
waar onze tent staat. Xenia en de kinderen bewonderen deze mooie en volgens
de verhalen, intelligente dieren.
Na, bij mijn terugkeer, de tent hersteld te hebben met
speciale, zwarte kleefband en lekker gegeten te hebben, maken we ook deze
avond een kampvuur. De wind steekt echter krachtig op. Zo krijgen wij, maar
ook het vuur, extra zuurstof. We zullen je maar niet vertellen hoeveel
moeite we hebben gehad om het vuur in toom te houden nadat een onverstandige
vader een vlakbij gelegen grote boomstronk bij in het vuur had gegooid.
Spectaculair was het wel, maar wat een geluk dat het bos nat was.
vorige
volgende
|
