|
27 februari
2007 Goodbye Chiloé
De cabana waar we logeren is een B&B. Het ontbijt
krijgen we in het restaurant met uitzicht op de knappe baai. Het zijn
sympathieke Argentijnse kelners die ons bedienen. Er is verse melk.
Terwijl Jonathan met één van de kelners schaakt, doen
wij een babbel met de Chileense eigenaar van de ‘cabanas Pinguïnland’.
Twintig jaar geleden werkte hij nog op dit stuk grond als boer. Nu is hij
overgestapt op toerisme. Hij vertelt ons gedreven over het project Alfaguara
dat door de bewoners van Punihuil is opgericht om marine ecotoerisme te
promoten (voor meer info rond dit knappe initiatief zie
www.ccc-chile.org).
Ons verblijf in Chile zit er echter voorlopig op.
Morgenvroeg vliegen we naar Argentinië. We maken van ons huisje gebruik om
alles grondig in te pakken, klaar voor de vlucht. Na ons middageten, dat we
zelf klaarmaken in ons keukentje, zorgt Jonathan voor een geleide
rondleiding door het domein. Hij brengt ons tot aan het strand waar we een
spelletje kat en muis spelen met de zee en ook keien gebruiken om te
pétanquen. Uitgedost met hun, op het eiland pas gekochte truien, duiken de
kinderen samen met Xenia even later in het hoge gras.
Alleen al voor deze knappe brok natuur is een bezoek
aan het eiland Chiloé de moeite waard.
Dan is het jammer genoeg tijd om het eiland te verlaten
en terug naar Puerto Montt te rijden. De overzet verloopt vlekkeloos.
Aangekomen in Puerto Montt tanken we de auto vol en zoeken onderdak. Ook al
is het weer redelijk goed, toch verkiezen we een cabana boven onze tent,
omdat we morgenvroeg niet al te veel tijd hebben.
De enige cabana die we vinden vlakbij de luchthaven
lijkt wel op een versterkte vestiging met prikkeldaad en parlofoons aan de
ingang. De kamers zelf zien er meer geschikt uit voor speciaal soort
vertier. Ze zijn uitgerust met een kleine bar en een bubbelbad…
We keren dan maar terug naar een cabana iets voor
Puerto Montt, in het midden van de natuur met een mooi uitzicht op de
vulkaan. Veel kunnen we hiervan niet genieten want al snel valt de
duisternis.
We kunnen niet geloven dat we morgenmiddag in het
magisch klinkende Ushuaia zullen zijn en dat het dan nog maar enkele dagen
is voor ons vertrek naar Antarctica. Spannend!
vorige
volgende
|
