|
10 januari
2007 Happy Feet te Dunedin
Geen zon vanmorgen, wel een volledig overdekte hemel
met donkere wolken. De tent is gelukkig nog droog. We kramen eerst in zeven
haasten op. Wanneer we bijna klaar zijn, komt een campinggenoot terug van
het strand en meldt ons dat er een grote zeeleeuw ligt. We gaan met ons
allen kijken. Het is een groot schepsel, maar hij lijkt gewond aan één van
zijn vinnen, want hij gebruikt er maar één om zich op het strand te bewegen.
We blijven op een veilige afstand. Hij heeft de kleur van het zand, zodat
hij van ver, tenminste wanneer hij niet beweegt, nauwelijks opvalt. Hij
lijkt precies een grote steen.
De eerste regendruppels van de dag dwingen ons ons
ontbijt te nemen in de auto, terwijl we van op een heuvel uitkijken over de
mooie Curio Bay. Het stuk van hier noordwaarts door de Catlins richting
Dunedin is een stuk knapper dan wat we gisteren van de Catlins te zien
hebben gekregen. Mooie baaien omzoomd door hoge bomen maken de rit, ondanks
het minder goede weer, best aangenaam.
We zien ook nog naast de weg een grote open markt waar
verschillende soorten schapen , grote en kleine, worden verhandeld.
In Dunedin aangekomen stoppen we in het centrum. Ik
probeer er onze Maori vriend Piripi, ontmoet vlakbij Wanaka, telefonisch te
bereiken, maar ik krijg alleen zijn voicemail te horen. We staan geparkeerd
voor een cinemacomplex waar de film Happy Feet (over pinguïns) speelt.
Gezien we gisteren levende pinguïns hebben gezien, heeft iedereen van ons
wel zin om de film te zien. We zetten onze auto op een grote, overdekte
parking, eten snel bij Macdonald’s, en zijn zo op tijd voor de vertoning van
kwart voor vier.
De film Happy Feet is knap gemaakt. Prachtige beelden
en super muziek. De boodschap van de film sluit nauw aan bij wat we van WWF
Hong Kong hebben geleerd: we moeten stoppen met onze zeeën leeg te vissen.
Duurzaam vissen is de boodschap. We bevelen de film graag aan voor groot en
klein. Hij is plezant, ontroerend en zet aan tot denken.
Na de vertoning checken we onze e-mail (in de inkomhal
van de bioscoop kan je gratis draadloos internetten en we hebben net voor
het begin van de film nog snel een mail gestuurd naar Piripi en zijn
vriendin Michelle om hen te zeggen dat we in Dunedin zijn). Jammer genoeg is
er van geen van hen een antwoord.
Er volgt ons nog een onaangename verrassing. Wanneer we
om 18u20 aankomen aan de parking, blijkt deze gesloten. Waar in hemelsnaam
sluit een parking in het centrum van de stad in de week om 18 uur? Wel in
Dunedin blijkbaar. We lezen hoeveel het kost om via een noodnummer iemand op
te roepen om de poort te komen openen. We hebben echter geluk. De man die de
parking uitbaat is nog de kassa aan het afsluiten. We doen een beroep op
zijn medeleven voor Europeanen die leven in een continent waar de parkings
minstens tot middernacht open zijn en krijgen het van de man gedaan (zonder
eigenlijk al teveel moeite te moeten doen) dat hij de poort opendoet. We
moeten zelfs niets betalen want hij heeft zijn kas al afgesloten. Oef.
Buiten regent het flink. We besluiten in Dunedin zelf
te overnachten, en gezien het slechte weer, niet in de tent deze keer. Na
wat zoeken in de heuvelachtige stad vinden we op het Dunedin Holiday Park (St
Kilda) een toffe kamer met een dubbelbed, een stapelbed, een eigen douche en
wc. In de verzorgde keuken naast onze kamer zijn het onze kinderen die het
avondeten voor ons klaar maken en de tafel dekken.
En dan is het tijd voor dromen over pinguïns in een
echt bed!
vorige
volgende
|
