Verslagen

Oceanië  -  Nieuw-Zeeland


 

¤ België
(voor vertrek)

¤ Afrika

¤ Azië

¤ Oceanië

¤ Zuid-Amerika

¤ Noord-Amerika

¤ België
(terugkomst)

 

 

 

Eddy & Xenia

 

Jonathan

 

Vicky

 
 
 

11 januari 2007 Uitgenodigd bij Maori op de thee

De overnachting is ons zo goed meegevallen dat we beslissen nog voor één nacht bij te betalen. We trachten nog een keer Piripi op zijn gsm te bereiken en deze keer met succes. Hij heeft onze berichten ontvangen. Hij was zelfs met Michelle in dezelfde bioscoop als wij, maar een vertoning die later begon als de onze. Na de voorstelling heeft hij ons tevergeefs gezocht, in de bioscoop, in het internetcafé van de McDonald’s en zelfs op een camping.

Hij moet met Michelle nog tot 14 uur werken, maar komt ons nadien op de camping ophalen. En wij moeten, als we dat wensen tenminste, de nacht bij hen doorbrengen. De campinguitbater is zo vriendelijk de net betaalde overnachting te annuleren. We maken nog wel gebruik van de keuken om les te geven, en verloren brood klaar te maken en te eten als lunch. In afwachting van de komst van Piripi en Michelle spelen de kinderen nog in de speeltuin en op de trampoline. Het is nog steeds bewolkt, maar gelukkig regent het niet meer.

Het weerzien met Piripi en Michelle is enthousiast. Ze kennen onze interesse voor de natuur en nemen ons mee naar de “Royal Albatros Colony” op het schiereiland Otago. De weg draait en keert over een twintigtal kilometer naar de uithoek van het schiereiland. Daar stoppen we eerst om kleine, blauwe pinguïns te zoeken. We vinden er enkelen die verstopt zitten in hun nesten op de oever. Even is het verschieten wanneer een zeeleeuw plots uit het water te voorschijn komt en de meeuwen wegjaagt om zich op het strand te drogen te leggen.  Op de top van de heuvel op het uiterste punt van het schiereiland nestelt de albatros kolonie. We zien verschillende van deze indrukwekkende vogels majestueus vliegen over de steile rotskust. Het zijn de boeings 747 bij de vogels.

Piripi toont ons ook nog de Marae, de in hout opgetrokken bijeenkomstruimte van de Maori. Het domein is omgeven door een hekken dat versierd is met houtsnijwerk. De ingangspoort toont langs beide kanten de typische gezichten met uitgestoken tongen.

Het is al na zessen in de avond wanneer we bij Piripi’s vader toekomen. Hij is een echte Maori die met een Ierse is getrouwd. Samen hebben ze 9 kinderen waarvan we er een deel te zien krijgen, inclusief enkele kleinkinderen. Zijn Maori naam is zodanig lang dat hij zich voor de gemakkelijkheid Tom laat noemen.

De thee is nog niet klaar, dus nodigt Piripi ons uit om samen met Michelle te gaan kijken naar de steilste straat ter wereld. Wij die dachten dat dit in San Francisco was, hebben het dus mis. Verschillende borden geven aan hoe steil deze straat wel is en inderdaad, het kan tellen. Tijdens de jaarlijkse stadsfeesten wordt de straat gebruikt voor talrijke wedstrijden (bv. om ter snelste naar boven lopen – ook geprobeerd met Jonathan, lang geleden nog zo gehijgd).

Terug thuis wordt de thee op tafel gezet. De “thee” bestaat uit: verschillende soorten vis waaronder zelf gevangen paling; verschillende soorten vlees waaronder zelf gejaagd wild varken; verder is er nog vleesvulling, zoete aardappelen, kool en nog een resem andere groenten. Waar de Maori vroeger hun eten onder de grond stoomden, maakt Tolm nu gebruik van grote vaten. Hij toont ons hoe het werkt in zijn garage – hij kookt op die manier soms voor 100 man.

Alvorens met het eten te starten, spreekt Tom alle aanwezigen in Maori toe en vertaalt nadien zijn speech voor ons in het Engels. Hij heet ons allemaal welkom en dankt de natuur voor het voedsel. Vis, vlees en groenten smaken super. Xenia eet hoofdzakelijk van de paling en de zoete aardappelen, Jonathan likt zijn vingers af van de ribbetjes van het wild varken. Ook Vicky en Eddy laten het zich smaken. Piripi toont ons foto’s van hoe hij met zijn honden jaagt op wilde varkens. Van Tom leren we dat de Maori alleen vissen en jagen wat ze nodig hebben voor hun zelfonderhoud. Vissen of jagen voor de sport is niet toegelaten.

Terwijl Jonathan en Vicky zich met de jeugd vermaken, praten wij met de ouderen over Europa, de Maori’s, duurzaamheid en nog veel meer. De avond gaat veel te snel voorbij.

Wanneer het tijd is om naar huis te gaan, houdt Tom opnieuw een toespraak. Hij dankt iedereen voor zijn aanwezigheid en wenst ons allemaal een behouden thuiskomst en een mooi leven toe. Dan vraagt hij enkele meisjes voor ons een Maori lied te zingen. Nadien ligt hij ons de tekst kort toe. Wanneer we denken dat alles voorbij is, wacht ons nog een verrassing. Piripi en drie van zijn broers hebben zich in de open keuken opgesteld. Ze brengen voor ons de Haka.

De haka is een krijgsdans uitgevoerd om bezoekers met slechte bedoelingen af te schrikken zonder dat het tot vechten moet komen. De krijgers tonen hun spieren, kloppen op borst, armen en benen, en trekken verschrikkelijk lelijke gezichten, waarbij ze regelmatig hun tongen ver uitsteken. Intussen zingen ze, stampen ze op de grond en maken angstaanjagende geluiden. Wist je trouwens dat bij internationale rugby wedstrijden de hele ploeg van NZ zijn tegenstanders met de Haka intimideert, alvorens de wedstrijd begint?

De opvoering in de kleine keuken is niet minder indrukwekkend en we zijn allemaal diep onder de indruk. De vier krijgers, zo blijkt, hebben dan ook vele Haka-opvoeringen achter de rug. Piripi is zelfs voor optredens met een Maori groep naar Shanghai geweest.

Na deze ongelofelijke “thee” (nu ja…) bijeenkomst volgt een goede nacht in het huis van Piripi en Michelle.

vorige                                                                                                                          volgende