|
10 april 2007 Mendoza
De eindeloze weg strekt zich voor ons uit. Er is niets
anders dan dor gras in een woestijn van grijze, donkere stenen en heet zand.
De horizon is mijlen ver en de zon staat pal boven ons. We volgen een
geasfalteerde weg naar de hoofdstad, Mendoza, van de provincie waar we nu in
zitten. Bij elke heuvel hopen we een huis of gebouw te zien, maar altijd
blijft de weg eindeloos doorgaan, tot onze ogen het niet meer zien kunnen.
De afstanden op de verkeersborden zijn hier
onvoorstelbaar. Op een dag rijden we soms drie keer door België en meer.
Steeds opnieuw luisteren we naar de zelfde CD. Steeds opnieuw horen we
dezelfde stem.
Ik lig stil met mijn hoofd op mijn moeders schoot. Ik
heb hoofdpijn en voel me niet goed. Ik ben ziek. En dan… plots verschijnen
er huizen in de verte. De weg wordt breder tot wel drie baanvakken aan elke
kant. We worden omsingeld met bedrijven en overal lopen er mensen kriskras
door elkaar. We rijden nu meer dan honderd kilometer per uur en op een groot
bord staat er: Mendoza, tien kilometer…
vorige
volgende
|
