|
29 april
2007 Reserva de Vida Silvestre
Ariel verschijnt vroeg aan ons hostel met het nieuws
dat hij er het wil opwagen om in het reservaat te gaan. Hopelijk is het
water van de rivier voldoende gezakt zodat we in de blokhutten in het
centrum van het reservaat kunnen overnachten.
We pikken eerst Laura op in Puerto Libertad, een dorpje
op een half uur rijden van Puerto Iguazu. En dan, voorzien van de nodige
mondvoorraad voor de volgende twee dagen en gewapend met hakmessen en een
cirkelzaag, begint het grote avontuur. We gaan namelijk Laura en Ariel
begeleiden in hun dagdagelijkse werk in het reservaat.
Om aan het reservaat te geraken, moeten we langs een
donkerrode, aarden weg die vroeger gebruikt werd door het pulpbedrijf dat
eigenaar was van het gebied. Het bedrijf schonk het reservaat einde jaren
tachtig aan de Stichting Vida Silvestre. Waarom is niet helemaal duidelijk.
Hier en daar staan er nog grote plassen, en op sommige
plekken stromen er kleine riviertjes over de weg. Gelukkig geen probleem
voor de 4x4. De weg slingert zich over en langs kleine heuvels door een
steeds dichter wordende begroeiing.
We houden halt aan een plek waar er grote, gevelde
bomen liggen. Daar krijgen we twee voorbeelden te horen van alweer
milieucriminaliteit.
Het eerste gaat over de buurman van het reservaat, een
politicus van de provincie. Hij is eigenaar van een groot stuk grond, dat
grenst aan het Vida Silvestre reservaat en aan het Provinciaal Park. Vorig
jaar heeft hij een volledige zagerij met materiaal en manschappen
uitgenodigd om gedurende enkele weken op zijn terrein bossen te komen
kappen. De kappers waren zo druk in de weer dat ze het Provinciaal Park zijn
ingetrokken en ook daar hout hebben gekapt. Vida Silvestre heeft samen met
de parkwachters van het Provinciaal Park proces verbaal laten opmaken tegen
de politicus. De gevelde bomen die hier nog liggen, zijn bewijsmateriaal.
Een probleem dat zich echter stelde, was dat het Provinciaal Park eerst niet
kon aantonen waar de grenzen van hun park zich bevonden. Hierdoor gesterkt,
daagde de politicus het Provinciaal Park en Vida Silvestre voor de rechtbank
omwille van oponthoud van de werkzaamheden en eiste hiervoor
schadevergoeding. Gelukkig kan Vida Silvestre wel aantonen waar de grenslijn
loopt omdat die in het verlengde ligt van hun eigen terrein, dat grenst aan
het park. Één van de volgende dagen volgt de uitspraak voor de rechtbank.
In de kantlijn van dit verhaal leren wij meer over de
wetgeving in Argentinië.
In de jaren tachtig bestond er een wet die aan illegale
grensoverschrijders (vooral van Brazilië, maar ook van Paraguay) stukken
gronden toekende, op voorwaarde dat ze deze zouden “limpiar”, Spaans voor
schoonmaken. Dit schoonmaken bestond erin dat zij tot 75% van het hout op
hun grond moesten kappen... Nu doet Vida Silvestre alle moeite van de wereld
om aan de bevolking duidelijk te maken dat “limpiar” ook iets anders kan
betekenen dan kappen.
En dan is er ook nog de wet die belasting heft op
bebost gebied, wat eigenaars van bosgronden aanzet om te kappen en daardoor
minder belasting te betalen.
Tot slot bestaat er nu de vrees bij boseigenaars dat er
een wet gaat komen die kappen van bepaalde, kostbare bomen verbiedt, wat hen
ertoe aanzet om versneld te kappen, een averechts effect natuurlijk. Je zou
er moedeloos van worden.
Een tweede voorbeeld van milieucriminaliteit heeft te
maken met het doden van dieren. Laura en Ariel tonen ons half doorgesneden
plastieken flessen. Deze worden gevuld met zout en aan een boom gehangen.
Door regen druppelt het zoute water via de flesopening naar beneden, wat
dieren aantrekt die nood hebben aan zout. Jagers bezoeken regelmatig deze
eenvoudige vallen en maken de dieren dan koelbloedig af. Een van de taken
van Vida Silvestre is samen met parkwachters en lokale, gewapende rijkswacht,
op patrouille gaan om deze vallen weg te nemen en jagers te betrappen.
Het laatste stuk weg, voorbij de beruchte buurman
politicus, is het meest begroeid. En het hondenweer van de laatste dagen
heeft hier lelijk huisgehouden. Eerst is het alleen Laura die uit de jeep
stapt om takken over de baan weg te kappen, maar dan moeten we er allemaal
uit om een over de weg omgewaaide boomstam te helpen verwijderen. Daarvoor
dient dus die cirkelzaag.
Nadat we erin gelukt zijn de weg vrij te maken,
bereiken we de ingang van het reservaat. Een bord leert ons dat Vida
Silvestre hier samen met het WWF het bos van de missionarissen bewaart. De
weg loopt dood aan de rivier. Hier staan er prachtige, in hout opgetrokken
hutten met verschillende bestemmingen. Twee (met keuken) dienen om te
slapen, één is een opslagruimte voor materiaal, één is een groot open hut
voor milieueducatie. Vida Silvestre gebruikt het domein voor het geven van
cursussen aan parkwachters. Ze leren er ondermeer overlevingstechnieken,
project- en bosbeheer.
Voor dit laatste heeft Vida Silvestre een prijs
gewonnen van het BP Conservation Program. Laura mag eind juni voor een drie
weken durende training over milieubeheer naar Port Elisabeth, Zuid-Afrika.
Ze is nu Engelse lessen aan het volgen om zich hierop voor te bereiden.
Na het middagmaal, neemt Laura ons mee via een
wandelpad langs de rivier. Ze heeft haar kapmes bij om het pad terug
bewandelbaar te maken, een van haar taken in het reservaat.
Naast haar kapmes heeft ze ook pen en papier mee. Het
is ook haar taak om sporen die ze ziet van dieren te noteren. We ontdekken
de afdrukken van een puma. Ze trekt er een foto van, met een muntstuk
ernaast, om de grootte te kunnen weergeven. Dan legt ze ons uit hoe je het
verschil kan zien tussen de afdruk van een puma en een jaguar. Ja, die
laatste leven hier ook, maar ze zijn bedreigd.
Eind 2006 heeft Vida Silvestre een grote campagne
opgezet voor het behoud van de jaguar. Naar schatting leven er nog een
vijftigtal in deze streek. Er zijn verborgen camera’s geplaatst, ondermeer
in dit reservaat, en verschillende jaguars zijn zo gefotografeerd (knappe
foto’s trouwens). In scholen is het project voorgesteld op een ludieke
manier. De jongeren kregen een levensgrote tekening van een jaguar te zien,
maar dan zonder vlekken. Zij moesten dan met hun duimen in de verf de
vlekken aanbrengen.
Het project is vergelijkbaar met wat WWF in België deed
tijdens de Paasvakantie dit jaar. In Planckendael schminkten zij meer dan
1500 kinderen in een jaguar, een record voor het Guinnes Book (zie
www.wwf.be onder juniors).
Die avond is het tijd voor een asado in het oerwoud. Na
de BBQ-plaats vrijgemaakt te hebben van vele, kleurrijke vlinders, maken we
een groot vuur aan. Buiten het knappen van het vuur horen we enkel de
geluiden van de jungle. Hoewel, wanneer de duisternis valt, wordt een kleine
dieselmoter opgezet die zorgt voor elektriciteit voor het huis. Het maakt
het ook mogelijk om muziek te spelen, Queen natuurlijk, maar ook Argentijnse
muziek. Het wordt een gezellige avond.
Wanneer we naar ons huisje trekken om te slapen, staat
er een volle maan, die zorgt voor een onwezenlijk blauw licht. Wauw, wat een
dag!
vorige
volgende
|
