|
24 maart
2007 Ruta 40 in uitgestrekt Patagonia
Een staalblauwe hemel is het niet vanmorgen, maar toch
zien we iets meer van de berg Fitz Roy dan gisteren.
We wandelen van onze camping naar de overkant van de
weg, waar de parkrangers een informatiecentrum hebben. De weersverwachtingen
zijn echter niet zo goed, dus we houden het maar bij een foto aan de ingang
van het park. Een echte trekking zit er niet in.
Om nu te kunnen zeggen welk park het knapste is, Torres
del Paine in Chile, of dit in Argentinië, kunnen we dus niet. Dat ze beide
meer dan de moeite waard zijn om te bezoeken, staat echter buiten kijf.
Wanneer we met de auto wegrijden van dit stukje
natuurpracht, houden we het eerste halve uur nog enkele keren halt om te
genieten van het zicht. We zien een blauwwitte gletsjer zich in een meer
storten en we bewonderen de bergketen van het park onder een half open
wolkendek.
Dan begint een eindeloze rit noordwaarts, richting het
dorpje Perito Moreno. Na honderden kilometers in Namibië door volkomen
verlaten gebied te hebben gereden, dachten we dat dit nooit kon overtroffen
worden. We hadden het dus mis. Ruta 40, die heel Argentinië dwarst van
Ushuaia in het zuiden tot helemaal in het noorden, kan gerust staan naast de
beroemde Route 66 in de Verenigde Staten. We rijden uren zonder ook maar een
mens langs de weg tegen te komen. Gemiddeld kruisen we één auto om het uur.
Sommige stukken zijn zo recht dat ik smeek om een bocht om de eentonigheid
van het rechtdoor rijden te breken. Wat er wel voor afwisseling zorgt, is
langs de ene kant (de minder prettige) het wegdek en langs de andere kant,
de hemel. Sommige stukken zijn zo slecht dat je best niet sneller dan 30, 40
kilometer per uur rijdt. En zeggen dat er mensen zijn die dit per fiets doen
(wat denken we vaak aan onze
www.verdwaaldezwerver.be ). De hemel is dan weer een toonbeeld van
bewegende schilderijen, die schilders zoals Van Gogh groen zouden doen
uitslaan van afgunst. De wolken lijken wel met pencelen geverfd.
We rijden van benzinestation tot benzinestation en zijn
blij dat we ons water en brood voor de dag (en als het moet langer) bij ons
hebben. Gelukkig houdt onze auto stand. We zouden hier niet graag in panne
vallen.
Wanneer we een bordje zien staan met “Cuevos de los
manos” erop (grotten van de handen), twijfelen we even of we dit ommetje van
een 40-tal kilometer zouden maken, maar we besluiten toch verder te rijden
(achteraf leren we dat we toch iets gemist hebben – prehistorische
geschilderde handafdrukken in grotten in een knappe kloof, een door de UNO
erkend werelderfstuk).
Intussen rijden we door de Argentijnse provincie Santa
Cruz, maar veel leven hebben we nog niet gezien.
Dan geraken we geïntegreerd door bordjes langs de weg
die aangeven dat we het domein Telken naderen, een oase van rust op Ruta 40.
Om de zoveel kilometers staat er weer een ander bordje met een vorm van
publiciteit voor deze estancia. Zo lezen we dat ze “camping exclusiva”
aanbieden. Wanneer er even later staat “English and Dutch spoken”, het
daarenboven al laat in de namiddag is, we het rijden moe zijn, en onze
bestemming voor de dag (het dorpje Perito Moreno) niet meer veraf is,
besluiten we eens te gaan kijken wie er op dit domein leeft. Wellicht
Nederlanders, wie anders kan er zoveel publiciteit maken?
En ja hoor, hij is van Nederlandse afkomst en zij heeft
Schotse wortels. Maar meer over hen en het domein Telken in het volgende
verslag.
vorige
volgende
|
