|
04
januari 2007 Puzzle World te Wanaka en ontmoeting met een Maori
Het is al middag wanneer we vertrekkensklaar zijn. Ik
stel voor om in een tof restaurantje, eigenlijk een tot restaurant
omgevormde staanwagen, in Jackson Bay te gaan lunchen. Binnen in the Cray
Pot hangen er foto’s van boten in huizenhoge golven en vergeelde artikels
over het restaurantje in lokale kranten. Ze serveren er allerlei
visgerechten, onder andere “white bait”, een NZ delicatesse bestaande uit
kleine, witte visjes die met kop en staart worden opgegeten. Ze worden
verwerkt in een omelet en zo geserveerd. Ik lust ze wel. De rest van het
eten mist wat kruiden, maar het interieur en het zicht maken het toch een
aanrader.
Van Jackson Bay rijden we het binnenland in naar Wanaka.
Dit stadje is de laatste jaren flink opgekomen als concurrent van het iets
verder gelegen Queenstown. Er is een groot aanbod aan allerlei activiteiten
voor jong en oud. Xenia heeft bij de voorbereidingen van onze reis van
verschillende mensen gehoord dat het bezoek aan Puzzle World een must is. Na
eerst in Wanaka inkopen te hebben gedaan – we willen vannacht vrij kamperen
– bezoeken we de puzzel wereld.
De eerste ruimte van Puzzle World die we bezoeken, is
gewijd aan illusies. Er is een groot aanbod van hologrammen en foptekeningen
(ondermeer van Escher). In een zaal kijken tientallen hoofden van bekende
mensen ons aan, en waar we ook gaan staan, hun ogen volgen ons overal. In
een andere zaal stroomt water omhoog, je kunt er helemaal schuin gaan staan
zonder te vallen en de biljartballen rollen omhoog op de tafel... Gek
allemaal. Niet alleen binnen is deze puzzelwereld de moeite, ook buiten. Er
is een grote buiten doolhof met de simpele opdracht de vier torens in de
hoeken te bezoeken (voor de experts kan je ook nog een volgorde opgeven).
Jonathan is er het snelst mee weg. Ik loop mij keer en keer vast in dezelfde
hoeken; om zot van te worden. Gelukkig brengen de kinderen redding. Voor de
ingang kan je ook nog allerlei speciale foto’s trekken. Gezien het late uur
is de winkelruimte waar allerlei spelletjes kunnen worden uitgeprobeerd, al
afgesloten. Niet getreurd, dan springen we morgen nog wel eens binnen.
Alvorens een kampplaats op te zoeken, zetten we ons op
het gras aan de rand van het Wanaka meer. Een glaasje wijn, een stukje kaas,
enkele gevulde olijfjes, dat is het lievelingseten en drinken van papa Eddy.
Vicky en Eddy testen het water uit, maar echt zwemmen zit er niet in; het
water is ijzig koud.
Langs het meer mogen we niet vrij kamperen. We krijgen
een tip dat er richting Mount Aspiring een mooie camping aan het water ligt.
We rijden van het meer bergopwaarts en zien inderdaad een lang uitgerekte
camping langs een hoger gelegen meer. We hebben echter zelden zoveel tenten
en caravans bij elkaar gepakt gezien. Zo’n drukte, dit is niets voor ons.
We rijden verder en proberen een aantal afslagen,
ondermeer één naar een plaats waar enkele scènes van the Lord of the Rings
werden gefilmd. Jammer genoeg staan er op de geschikte plaatsen “verboden te
kamperen”. Tot we een kleine steengroeve oprijden en een baantje ontdekken
dat doodloopt op een kleine kloof. Er is een mooi grasveldje op een heuvel,
perfect voor onze tent. Iets lager vloeit een bergriviertje. Het zicht is
spectaculair. Een uitgelezen plek voor onze eerste nacht vrij kamperen in NZ.
In het begin van de kloof is een Nieuw Zeelands koppel
aan het klimmen. Of Jonathan en Vicky ook niet eens willen klimmen? Even
laten hangen onze kinderen beveiligd met touwen aan de bergwand. Super! Het
Nieuw-Zeelands koppel, Piripi en Michelle, is een tof stel dat veel met
kinderen werkt, je moet maar geluk hebben. We drinken nog een glaasje wijn
met hen, terwijl Piripi (een Maori!) ons uitlegt dat de drie eilanden die NZ
vormen (North, South en Stewart Island) volgens een Maori legende
respectievelijk een vis, een boot en een anker voorstellen. Hij wijst ons
ook nog het zuiderkruis aan dat schittert aan het firmament.
Dan is het voor ons allemaal bedtijd. Wij in onze tent,
onze buren in hun van.
vorige
volgende
|
