|
05 januari
2007 Bergavonturen
Bij het ochtendgloren tekent Piripi vlak voor onze tent
op de voorarm van Jonathan en Vicky een typisch Maori embleem. Michelle en
Piripi geven ons hun overschot aan spek, eieren en brood, gezien ze vanavond
bij haar ouders gaan logeren en daar voedsel in overvloed is. We zijn ook
van harte uitgenodigd om bij hen langs te komen in Dunedin. Hun gastvrijheid
is zeker geen uitzondering, maar eerder de regel bij de NZ die we al hebben
ontmoet.
Na een flinke omelet als ontbijt te hebben verorberd,
wassen we ons in de rivier. Xenia is in haar nopjes. Dit is pas genieten.
De kinderen willen terug naar Puzzle World te Wanaka om
de talrijke spelletjes te testen. Van Piripi vernamen we ook dat er in
Wanaka toffe klimmuren zijn voor kinderen en daar willen ze ook heen.
Eerst rijden we echter nog even (nu ja, dat loopt weer
uit zoals je dadelijk zal merken) richting bergtoppen. Er is een gravel weg
die zich in haarspeldbochten omhoog slingert. We krijgen een fantastisch
uitzicht over azuurblauwe meren. De weg leidt naar een ski oord, Treble Cone
genaamd.
Nu het zomer is hebben de NZ andere sporten die ze hier
beoefenen. De eerste sport die we te zien krijgen, is paragliding. Op ¾ van
de top staat langs de weg een bordje met “pub corner” erop. Bier is er
echter niet gekregen, er worden wel andere vaten adrenaline getapt. Hier
worden namelijk de parachutes open gerold en stijgen de avonturiers
onversaagd op. Net zoals bij het duiken, is het Vicky die ons duidelijk
maakt dat ze dit ook wel eens wil proberen. We informeren ons, maar de
paragliders vertellen ons dat het toch goed drie maanden intensief les
volgen vergt, alvorens je zoiets op je eigen houtje mag doen. Vicky zal nog
wel wat geduld moet oefenen. We kijken dus gewoon toe en genieten van het,
soms echt acrobatische, schouwspel.
Eenmaal aangekomen aan de voet van het skistation, zien
we de tweede sport die ze hier op de berg beoefenen, namelijk mountainbike.
Uitgedost met helmen, borstkast-, elleboog- en kniebeschermers nemen de
heren en dames, vooral tieners, hun fietsen op de skilift en razen
vervolgens tegen waanzinnige snelheden de berg af. Ze bereiden zich voor op
het nationale kampioenschap mountainbike dat hier nu zondag plaatsvindt.
Jonathan en Vicky willen ook met de skilift omhoog.
Xenia ziet het eerst niet zo goed zitten, maar ze laat zich toch overtuigen.
Het zou maar twintig minuten stappen zijn van de top van de skilift naar een
uitkijkpunt van waar je ook de andere vallei kan inkijken.
Bovengekomen heeft Vicky niet zoveel zin om echt
helemaal naar boven te gaan, maar Xenia kan haar toch overtuigen om de
wandeling te doen. Intussen zijn Jonathan en ik al op weg naar de top. Op te
merken valt dat we met onze open Teva-sandalen onderweg zijn, zonder kousen.
Dat blijkt niet zo’n goed idee te zijn – maar wie had dit nu verwacht, we
gingen tenslotte maar even kijken naar de bergen alvorens naar Wanaka te
gaan… Voor we het goed en wel beseffen, zijn we op sneeuwhoogte gekomen. De
klim naar de top gaat door verschillende sneeuwvlaktes. Er is geen
mogelijkheid om er rond te gaan. Ja, we weten het, wat voor een
onverantwoorde ouders zijn we toch. Jonathan en ik klimmen verder terwijl
onze tenen bijna vastvriezen in onze sandalen. Aan het kruis gekomen, is het
uitzicht echt ongelofelijk machtig. Voor onze ogen is een uitgestrekte
vallei omzoomd met tientallen besneeuwde bergtoppen. Het evenaart of
overtreft misschien wel de vergezichten in Tibet.
Intussen zijn Xenia en Vicky ook bijna aan de top
gekomen. We dalen terug af en vertellen hen hoe de moeite het zicht boven
wel is. Vicky zit het niet zitten om de klim door de sneeuw te maken, maar
Xenia wel. We vergezellen haar naar de top. Jonathan heeft namelijk ontdekt
dat je op sandalen ook over de sneeuw naar beneden kan skiën en wil dat naar
beneden roetsjen met zijn sandalen over de sneeuw nog eens overdoen. Wat een
tochtje van 20 minuten heen en 20 minuten terug had moeten zijn, wordt op
die manier een tocht van een paar uur. We hebben er allemaal reuze honger
van gekregen. Met de skilift gaan we terug naar beneden en in het skistation
eten we lekkere sushi en nacho’s.
Vicky herinnert me eraan dat ik hen beloofd heb naar de
klimmuur in Wanaka te gaan. Puzzle World zal voor morgen vroeg zijn, maar we
willen hen best nog laten klimmen. Base Camp Wanaka ziet er langs de
buitenkant uit als een grote, nagemaakte klimrots. Binnenin zijn er
verschillende klimwanden in alle kleuren en vormen met automatische
koordbeschermers. Jonathan en Vicky leven zich er een uurtje uit op de
verschillende klimwanden (één is zelfs in een schaars verlichte klimkoker om
nachtklimmen na te bootsen). Je kunt het hier in NZ wat sporten betreft zo
gek niet voorstellen, of ze hebben het.
Na het klimmen rijden we terug naar ons goddelijke
plekje hoog in de bergen waar ons tentje braaf op ons wacht voor een
volgende nacht in de pure natuur.
vorige
volgende
|
