|
13 december
2006 Surfstranden zijn gevaarlijk
Vandaag is het de beurt aan Jonathan om inkopen te doen
en … om zijn haar te laten knippen. Ik ben diegene die Jonathan vergezelt,
terwijl Xenia en Vicky aan het zwembad blijven. Ik krijg helemaal geen spijt
dat ik met hem op stap moet gaan. Weten jullie waarom?
Bij de kapper bieden ze mij aan om mijn rug te laten
masseren terwijl Jonathan zijn haar wordt geknipt. Een vijfmaanden zwanger
Indonesisch meisje kneedt mijn rug- en halsspieren mals. Zalig. Ook Jonathan
is tevreden van zijn kapbeurt. Er is wel wat af, maar gelukkig niet te veel.
Ook hij heeft een nieuwe zwembroek nodig (alle elasticiteit is weg uit zijn
oude zwembroek) en sandalen. Na onze aankopen trakteren we ons op een ijsje.
Zo wil ik wel meer met mijn zoon op stap gaan.
In de namiddag gaan we met zijn allen en vergezeld door
de Zweden naar het grote Matahari shopping center. We vinden er een tent
voor vier met een ruime voortent. Joepie! Die tent gaan we gebruiken in
Australië, Nieuw-Zeeland en Tahiti, om de kosten van de overnachtingen wat
te drukken. En kamperen is plezant!
Die avond gaan we met ons zessen naar het strand van
Jimbaran. Je kan er, zo hebben we gehoord, heerlijk vis eten. Het door onze
hotelchauffeur uitgekozen restaurant heeft mooie tafels op het strand en de
vis is vers. De prijs ligt wel wat aan de hoge kant, maar dat nemen we er
voor een keer dan maar eens bij.
Alvorens aan tafel te gaan, willen we nog afkoelen in
zee. Ook hier zijn er surfgolven. En dan gebeurt het. Een grote golf gooit
Xenia omver en haar bril verdwijnt in zee. Ik grabbel het zwembrilletje van
Vicky en duik in het water. Er is echter zoveel stroming, zeewier en zand
dat ik onder water niets kan zien. Wanneer ik rechtsta, word ook ik door een
hoge golf tegen de vlakte gesmakt en verlies ik Vicky’s brilletje. Met mijn
handen en voeten grabbelend door het zand en het water probeer ik een
kwartier lang Xenia’s bril en Vicky’s zwembril terug te vinden. Jonathan en
Vicky zoeken langs de waterkant. Geen brillen te vinden… Iver de Zweed zoekt
mee, maar zonder succes. Wanneer ik verslagen uit het water wil gaan – hoe
gaan we in godsnaam op één dag een nieuwe correctiebril voor Xenia vinden
(over het geld nog niet gesproken) – raadt Iver me aan toch nog eens in de
nabij omgeving te zoeken van waar ze haar bril heeft verloren. Hij gelooft
niet dat de sterke stroming de bril kan meevoeren. En dan gebeurt het
ongelofelijk: ik voel in 1 ½ meter diep water tussen het wier iets hard,
haal het naar boven, en het is haar bril. Wat een ongelofelijk geluk. Xenia
(en wij allemaal) zijn enorm opgelucht. Ik heb de spreukwoordelijke naald in
een hooiberg gevonden. Nu kan Xenia tenminste de vis en de garnalen zien die
we even later opgediend krijgen. We zijn in elk geval gewaarschuwd:
surfstranden zijn gevaarlijk.
vorige
volgende
|
