|
12 maart 2007
Het ozonlied, certificaten en quiz
Na een woelige nacht is de wind wat gedraaid. We
krijgen hem nu vanachter zodat we wellicht vanavond al Tierra del Fuego
zullen bereiken.
In de voormiddag speelt Vicky met haar Franse vriendjes
Alan en Tania terwijl de rest van de familie een uitleg volgt over het gat
in de Ozonlaag boven Antarctica. Het is de eerste echte les scheikunde voor
Jonathan. Augustin legt uit wat ozonmolecules zijn, hoe belangrijk ozon is
voor de bescherming van de mens tegen de UV-stralen van de zon, en hoe ze
ontstaan en worden afgebroken. Dit laatste is een natuurlijk proces, maar
het wordt enorm versneld door de CFK’s , die de mens heeft geïntroduceerd in
de jaren dertig. Door de speciale cirkelvormige winden rond Antarctica
kunnen de CFK’s niet ontsnappen boven het witte continent en ze hopen zich
op. Wanneer het dan zomer wordt en de zon terug verschijnt, wordt de
ozonlaag versneld afgebroken. Zo ontstaat het gat in de ozonlaag die soms
kan reiken tot het zuiden van Afrika en Australië. Dit leidt ondermeer tot
verhoogde huidkanker. Gezien CFK’s een levenstermijn van 40 jaar hebben en
ze nog niet zo lang geleden verbannen zijn, zal het nog een tijd duren
alvorens het natuurlijke evenwicht zal worden hersteld en het gat (in de
Antarctische zomer) terug kleiner wordt. Augustin, Vicky’s grote vriend, is
een prima spreker en eindigt de voorstelling met het Ozon lied (“Ozono Mio”,
cfr. “O sole Mio”) wat we allemaal met volle borst meezingen.
Die middag verzamelen we met zijn allen in de
conferentiezaal. We krijgen een DVD voorstelling te zien, gemaakt door de
expeditieleden, over onze reis. Het is een schitterende compilatie van
foto’s (op muziek gezet). Daarenboven is er op de DVD heel wat extra
informatie gebrand, zoals een kaart met onze reisroute, een overzicht van de
presentaties van de expeditieleden en de dieren die we gezien hebben. Een
prima herinnering, naast de honderden foto’s die we zelf hebben genomen, aan
dit ongelofelijke avontuur.
Één van de passagiers, Angus, heeft samen met de
bemanning nog een quiz in elkaar gestoken. We verdelen
ons in ploegen. Onze ploeg heet BENL, wat staat voor België en
Nederland natuurlijk (de naam komt van onze kindjes). Er zijn heel wat
vragen in verschillende categorieën (biologie, geschiedenis, algemeen)
waarvan een groot deel natuurlijk te maken heeft met Antarctica. We starten
niet zo erg goed, maar ondermeer door het juist inzetten van onze joker,
eindigen we tot onze verbazing als eerste. Joepie!
Voor we aan tafel gaan voor het diner van de kapitein,
krijgen we onze certificaten als bewijs dat we op Antarctica voet aan wal
hebben gezet. Gezien dit op 7 maart 2007 was, is dit een knap geschenk voor
Jonathan die die dag zijn 11de verjaardag vierde.
Met Jonathan bezoek ik voor het diner nog even snel de
machinekamer. Hij is onder de indruk van de grote motoren en de
controlekamer. Toch ziet hij zich zelf liever op de brug werken, dan hier
beneden in de buik van het schip.
Tijdens het avondeten gaan onze kinderen met hun
vriendenboekjes naar de keuken om het personeel iets erin te laten
schrijven. Het bezoek draait uit op een watergevecht met spuitjes. Ook
verschillende passagiers in het restaurant worden door Jonathan en Vicky
gedoopt.
Na het heerlijke eten (kunnen we Ruben, de kok, niet
mee naar België nemen?) is het feesten en dansen geblazen. De flessen vodka
en rum worden bovengehaald. De kindjes doen de limbo en Eddy en Xenia dansen
er de mambo samen met andere passagiers. Er is een uitgelaten sfeer. Het is
dan ook onze laatste nacht aan boot.
Wat zijn die 10 dagen toch snel voorbijgegaan.
vorige
volgende
|
