|
11 maart 2007
Stormachtige Drake Passage
Op de heenreis was de Drake Passage, volgens de
bemanning, erg rustig geweest. Nu is het anders. De wind waait krachtig
vanuit het Oosten waardoor de Ushuaia erg rolt. Het is niet eenvoudig rond
te stappen aan boord. En zelfs zitten is niet zonder gevaar. Vicky belandt
tussen tafel en stoel. Zowel in haar linker als haar rechteroor zit een
klein sneetje en het bloedt lichtjes. Gregory tuimelt achterover met zetel
en al. En Neil, een Amerikaanse medepassagier, die in slaap is gevallen op
een zetel aan het raam, rolt van de ene kant van de boot naar de andere. Al
bij al is het spectaculair, en niemand geraakt erg gewond. De familie Van
Hemelrijck houdt zich kranig. Niemand van ons heeft last van zeeziekte (we
moeten er wel bij vertellen dat we allemaal pilletjes hebben geslikt).
Vandaag staan er, net zoals bij de heenreis,
interessante voordrachten door de expeditieleden op het programma. Zo
spreken de specialisten ondermeer over gletsjers en ijs, en archeologie op
Antarctica. De voordracht die mij het meeste aanspreekt, is die van
Shoshanah (doctor in de marinebiologie) over klimaatsverandering. Antarctica
heeft (voorlopig) minder last van de opwarming van de aarde dan de
Noordpool. Toch zijn er ook hier al aanwijzingen dat het klimaat (door
invloed van de mens) aan het veranderen is met mogelijke negatieve gevolgen
voor het huidige dierenbestand. Er wordt flink wat gedebatteerd (voor meer
info over klimaatsverandering, kijk naar The Inconvenient Truth van Al
Gore).
Het is niet alleen wetenschappelijke informatie die we
krijgen op het schip. Er worden ook ontspanningsfilms gespeeld zoals Nemo en
Mr. en Mrs. Smith. Vandaag geven ze een knappe film over de Engelse
ontdekkingsreiziger Shackleton. Dat hij populair is bij de Antarctica
gangers, kan je aflezen van de tekst op een T-shirt van één van de
expeditieleden. De tekst luidt als volgt:
“For scientific discovery, give me
Scott;
for speed and efficiency of travel, give me Amundsen;
but when disaster strikes and all hope is gone, get down on your knees and
pray for Shakleton.”
Zoek het maar eens op wat de man heeft gepresteerd.
Die nacht blijkt het in bed blijven een groot probleem.
We hebben elk een kind bij ons in bed genomen. Jonathan en Xenia bonken
regelmatig met hun hoofden tegen het hoofdeinde (zij liggen dwars op de
boot). Vicky en ik liggen in het verlengde van de boot, met ikzelf aan de
buitenkant. Gezien de bedreling erg laag is, eigenlijk te laag, totter ik om
de haverklap uit het bed. Uiteindelijk maak ik een reddingsvest vast tussen
het bedkader en de matras, zodat ik niet meer uit mijn bed kan rollen en
eindelijk kan slapen…
De Drake Passage doet zijn reputatie alle eer aan.
vorige
volgende
|
