|
05 juni
2006 Eerste dag in Kaapstad
Rond half acht zijn Xenia en ik wakker. Na een douche
ga ik buiten op zoek naar een manier om voor ontbijt te zorgen. Er staat een
mountain bike in onze tuin die van de tuinman Charles blijkt te zijn. Ik mag
hem lenen en rij van de helling waarop onze huis ligt naar zee op zoek naar
een winkel. Wat een majestueus zicht.
Wanneer ik rond half negen terug ben met melk,
ontbijtgranen, brood en beleg blijkt Barry, onze gastheer, al in gesprek met
Xenia. Terwijl wij aan ons ontbijt beginnen, geeft hij ons heel wat uitleg
over de omgeving. Barry is een schrijver (en een gewezen leraar). Hij
vertelt ons over de oergeschiedenis van de streek, de grotten in de buurt,
de restaurants, de aanleg van het huis met speciale aanplantingen in de tuin
die het water beter vasthouden en de grond bij elkaar houden, en nog veel
meer.
Wanneer ik hem vraag of hij iets van Toyota heeft
gehoord, blijkt dat ze de auto de avond ervoor al hebben afgezet voor ons
huis. Een grote auto, zegt hij. We zijn benieuwd en wandelen met zijn allen
naar Barry’s huis. En daar staat hij te blinken: een blauwe, blinkende
Toyota Hilux, een dubbele bakkie met een dakkie, met in grote letters
www.FamilyAroundTheWorld.be, het embleem van WWF,
en natuurlijk ook het logo van Toyota. Met dit
prachtige bakkie gaan we zeven weken lang zuidelijk Afrika verkennen.
Bedankt Toyota om ons te steunen in dit avontuur!
Ik vraag Barry hem van zijn steile en smalle oprit te
rijden en dan neem ik – rechts! – plaats achter het stuur. Wow, wat een bak.
Jonathan wil de pinguïns gaan zien en dat vinden we een
goed idee. Op onze hoge 4x4 rijden we langs de kust. We houden nog even halt
in Simon Town waar we in Salty Sea Dog inkvis en visburgers met frietjes en
rijst eten. En dan komen we bij de pinguïns te False Bay – the Boulders. Wat
zijn ze lief en schattig. Ze liggen, zonnen, huppelen en zwemmen er lustig
op los. Er zijn er zelfs die kleintjes hebben. Volgens de parkingopzichter
krijgen ze die nu het hele jaar door omdat de seizoenen overhoop liggen.
Jonathan toont de pinguïns aan zijn knuffel Dudus – zo’n rare vogels heeft
zijn hondje nog nooit gezien. Ook Vicky is gefascineerd door de pinguïns. Ze
praat met hen, stelt hen vragen… en raar maar waar: de pinguïns antwoorden.
Ze schudden “neen” met hun koppen of doen haar na wanneer ze haar hoofdje
opzij kantelt (net als neefje Alexander).
Het is half vier in de namiddag en is het de wind, of
de vlucht, of het zware vertrekweekend, of de zware laatste maanden, maar we
zijn allemaal doodmoe. We beslissen naar huis te rijden met een korte
tussenstop voor wat voedsel en een stroomadaptor voor Zuid-Afrika (drie
ronde – ik had er een hoop mee, maar geen één paste).
’s Avonds worden verslagen en tekeningen gemaakt. We
skypen nog even met familie en onze webmaster Sofie en dan is het bedtijd.
vorige
volgende
|
