|
@
2007 03 03 Onverwacht naar Antarctica
In Chili zat ik met mijn
familie in een café. We zochten een ticket om naar Antarctica te kunnen gaan. Er
waren nog plaatsen voor een ticket te kopen. Ik zei meteen dat ik er niet heen
wilde maar het hielp niet. “Waarom?” zeiden mama en papa tegelijk. “Omdat ik
zeeziek zal worden”, zei ik. Maar een week erna werd het ticket toch gekocht en
we hadden alle kleren ook al gekocht!
Ons gezin wist dat Carl,
de papa van Evita, ook op de boot ging zijn, dus gingen we met hem in een
restaurantje in Ushuaia eten. We vertelden over het leger waar Eddy en ook Carl
al zijn geweest. Er werd gelachen aan tafel. Toen we ‘s avonds heel laat naar
huis gingen, zeiden we: “tot op de boot naar Antarctica!”. Onze familie wandelde
zo als in het leger naar ons hostel en we gingen lekker onder warme dekens
liggen en droomden van Antarctica. Zzzzzzzzzzzzzz.
@
2007 03 11 Hoofd tussen tafel en stoel
Op de boot naar
Antarctica is het meestal stormachtig. Dat noemt men de Drake Passage.
We gingen niet naar
Antarctica maar we kwamen van Antarctica. We moesten nog twee dagen doen voor
dat we terug in Ushuaia waren. Ze gingen Shrek 2 afspelen. Er waren veel grote
golven zodat er zetels en tafels en ook stoelen omvielen. Ik, Vicky, ging zitten
op een stoel die naast een paal stond. Ik zat daar omdat ik niet wilde vallen.
Links van mij stond een tafel. Er kwam een grote golf van rechts die mijn stoel
liet vallen naar de tafel. Ik viel van mijn stoel met mijn hoofd tussen de tafel
en de stoel. Ik had aan mijn beide oren bloed. Ze brachten mij naar de dichtste
zetel die er maar was en deden op de beide oren ijs. Toen ik me al beter voelde,
gingen Jonathan, ik en nog twee andere kinderen naar Shrek 2 kijken en we kregen
een snoepje.
|
