|
24 juni 2007
Inti Raymi
Het is een mooie vroege, ochtend en
de zon schijnt door het venster. Heen en weer, wapperen de gordijnen in ons
hostel “Casa Campesina”.
De wekker gaat en weerklinkt door
de kamer. Stilletjes aan komen we uit onze bedden, kleden ons aan, gaan eten
en poetsen onze tanden. Klaar, staan we om half tien aan de voordeur van het
hostel. We volgen het voetpad in de richting van het grote plein van Cusco,
een van de belangrijkste steden van Peru.
Na een tijdje de steile straat op
te hebben gelopen, draaien we links een kleine zijstraat in. Vervolgens
slaan we rechts en komen terug op een grote straat terecht, dan weer naar
rechts zodat we op het grote plein terecht komen, “Plaza de Armas”. Het is
kwart voor tien en er staan veel mensen.
Voor de bewoners van Peru is deze
dag, de 24 juni, een heel belangrijke dag. Waarom? Omdat de dagen vanaf
vandaag terug langer beginnen te worden. Daarom houden ze het zonnefeest om
de zon te danken. Dat feest heet Inti Raymi.
We vinden een plaats in de menigte
waar we kunnen kijken (eigenlijk zien Vicky en ik niet veel). Gelukkig is
het feest nog niet aan de gang en hebben we wat tijd om een betere plaats te
zoeken waar we misschien wat beter kunnen kijken. Uiteindelijk belanden we
op een terras van een restaurant. Het is voor een deel gereserveerd, daarom
blijven mama en ik zitten en gaan papa en Vicky opzoek naar een ander
restaurant.
Het grote moment is aangebroken.
Heel het plein stroomt vol met verklede mensen. De meesten zijn de soldaten
van het hoofd van de Inka’s. Hij wordt ook wel, “de grote Inka” genoemd. Een
tijdje later komt hij dan, op een draagstoel, gedragen door wel twintig
mensen. Hij wordt afgezet op een grote rots, midden op het plein, waar hij
de zon aanspreekt.
De hele ceremonie duurt ongeveer 2
uur. En dan, net zoals ze het plein opgelopen zijn, lopen ze het plein weer
af. We zullen ze weer zien boven op een berg waar ze bij een oude
zonnetempel van de Inka’s het feest verder zullen zetten.
We verlaten het restaurant en slaan
samen met papa en Vicky de weg in in de richting van de berg. De weg is heel
steil en gaat door allemaal kleine straten.
Wanneer we boven aankomen, zijn er
al veel mensen. Voor de tribunes moet je normaal tachtig dollar betalen. Als
je niet betaalt, zit je gewoon op een heuvel.
Ook al is de heuvel bijna vol, toch
vinden we een plaats, misschien dan wel wat slechter omdat die plaats een
heel stuk lager ligt. Het is heel ver, daarom zien we wel wat, maar horen we
niet veel. Daardoor is het moeilijk om te volgen. Zeker door de honderden
kinderen die tussen het spektakel en jou zitten te stoeien.
Het wordt dan wat minder
spectaculair dan het eerste deel. Vicky en ik houden ons wat bezig met te
kaarten.
Laat in de avond loopt het ten
einde. We bezoeken de tempel nog en gaan dan met drie Nederlanders terug
naar de stad. We eten nog iets met hen en daarna vertrekken we naar ons
hostel. We lopen terug over het plein dat mooi verlicht is. Het doet goed
om in zo een frisse lucht rond te stappen.
We komen dan niet veel later aan in
ons hostel. Ik wil nog aan een Sudoku beginnen maar ik moet gaan slapen.
Daar zeg ik geen nee tegen, zeker niet na zo een dag als het feest Inti
Raymi…
vorige
|
