|
03 maart 2007 Eerste voet aan boord
Het was een hele opluchting toen ik
onze boot aan de kade in de haven van Ushuaia zag liggen. Met zijn mooie
boeg en de blauwe lijnen die er op waren aangebracht, schitterde hij in het
zonlicht. Even dacht ik nog terug aan wanneer we afscheid hadden genomen van
de mensen in het hostel, maar wist dat ik ze na het nog niet gekende
Antarctica weer zou zien. Ik wierp een laatste blik op de voorbijrijdende
auto’s. Daarna draaide ik me om en met een kloppend hart in mijn keel stapte
ik de lange pier op.
De stenen pinguïns die ik in de
etalage van een winkel zag staan, deden me nog meer denken hoe het daar was.
Een witte vlek op een blauw schilderij. Een witte vlek die door engeltjes
was gemorst. Een blij gevoel schoot me te binnen. De loopbrug werd tussen de
boot en het land geplaatst. Een loopbrug die langs de ene kant op het land
steunde en met de andere kant op iets dat op het land leek maar toch
eigendom was van het water. De mensen stapten erover van het harde beton
naar het harde ijzer. Mijn voetstappen klonken net hetzelfde als alle andere
voetstappen die er al over waren gegaan. Met mijn ogen dicht geknepen en de
wind die langs mij raasde, stapte ik de boot met de naam Ushuaia op, waar
van voor "Antarctica Expeditions" op geschreven was.
Dit was het begin van onze
tiendaagse reis. Op dit moment leerde ik de gezichten van mensen kennen waar
ik heel de reis mee zou moeten opschieten. Ik bezichtigde de grote zaal met
zetels waar we altijd wanneer we op de boot waren, zouden zijn. Ik ging
kijken in het restaurant en ging boven bij de kapitein op de brug. Vandaar
keek ik hoe we vertrokken van het vasteland naar de grote blauwe zee. Ik
genoot van de zwaaiende mensen op de kade en keek naar de gebouwen in
Ushuaia die we tien dagen niet meer zouden zien. Het enige wat we zouden
tegen komen was fauna en flora. Fauna voor de dieren zoals pinguïns en
zeehonden. Niet echt flora, maar wel ijsbergen en sneeuwtoppen.
Voor de laatste keer keek ik naar
het land en ging naar beneden in de boot. Deze zette koers naar Antarctica
waar we binnen twee dagen met ijs rondom ons zouden wakker worden.
vorige
volgende
|
