|
15 december 2006 Laatste weken in Indonesië
Op een vroege morgend verliet Eddy Warna hotel en liep
in de richting van Blue Marlin Dive Center. De vorige dag had hij drie
duikfilms moeten bekijken, en een Padi openwater cursusboek voor een deel
invullen. Dit moest hij allemaal doen omdat hij aan een opleiding meedeed om
te leren duiken. Als hij dit diploma haalde, dan zou hij overal waar hij ook
naartoe ging, waar je kon duiken, gaan duiken. Hij zou wel met een “master”
moeten gaan. Hij zou dan een nog te lage graad hebben om zelf iemand mee te
nemen.
Op het moment dat Eddy zijn pak voor de eerste keer
ging aantrekken, verschenen er drie personages aan de ingang van het Center,
naast het grote zwembad. Ze stonden van klein naar groot naast elkaar. De
kleinste was Vicky, de middelste, Jonathan, en de grootste, Xenia. Ze liepen
over het pad, dat door balken gemaakt was, naar de allergrootste van de
familie, Eddy. Na een tijdje, terwijl Xenia op de laptop aan het “spelen”
was, en Jonathan en Vicky in het zwembad aan het “werken” waren, stapte Eddy
samen met Wally (een andere leerling) het zwembad in. Niet zoveel later
verdwenen ze onder water met de lerares en iemand die aan het leren was om
master te worden. Door de zwembrillen van Vicky en Jonathan zagen vier
blauwe ogen vier duikers op de bodem van het zwembad.
Vicky vond het tof om boven de belletjes te zwemmen.
Soms dook ik naar beneden en ging naast hen op mijn knieën zitten net zoals
zij. Maar na een paar seconden moest ik terug naar boven om verse lucht te
happen die, voor diegenen die het niet weten, niet onder water is. Zo bleef
Eddy wel uren in het zwembad, niet altijd onder water maar ook boven water.
De volgende dagen bleef Eddy goed dooroefenen. We zagen
hem vertrekken met de boot de zee in en terug komen met de boot van de zee.
Drie dagen lang moest hij leren, hij had wel vier keer in zee gedoken. We
vonden dat het tijd was om anderen te laten duiken.
Die ochtend, 5 december, was Vicky slaperig op weg naar
de ontbijttafel en schrok zich een hoedje met een veertje want de tafel zag
er niet “normaal” uit. Voor diegenen die het vergeten zijn, en die moeten
dan toch wel echt heel vergeetachtig zijn, het was Vicky haar verjaardag.
Haar stoel was versierd met bloemen, en er was een
masker en zwemvliezen opgezet. Op tafel was een pannenkoek met drie pakjes
erachter. Daar zaten twee films in, een klein parelsnoertje en een ketting
in.
Iets later stonden drie personages aan de rand van het
zwembad in hun duikpak, van klein naar groot. Je weet wel wie er stonden, he?
Eerst was Vicky aan de beurt, natuurlijk, voor haar verjaardag mocht ze gaan
duiken en wij gingen ook mee.
En nu zwom ze onderwater door hoepels, en speelde
tennis met een lepel en een golfballetje. Nadat zij een half uur door het
water kronkelde met een lerares, gingen mama en ik in het water. Toen ik op
een zwart knopje drukte, zakte ik stilletjes onder water tot op de bodem. De
lucht die je inademt, is heel droog. Onder water moesten we onze
luchttoevoer uit onze mond doen en dan er terug in steken. Na nog allemaal
andere ditjes en datjes moesten we rondzwemmen in het zwembad. Het voelt net
of je in de ruimte zweeft. Het was super.
Die namiddag zijn we in zee geweest. Mama had besloten
om toch niet in zee te gaan, ze vond het toch maar een beetje eng. Virginie
( de lerares ) en ik zijn samen met elk onze fles op onze rug achteruit uit
de boot gevallen. Dat is wel even griezelig, maar vanaf het moment dat je in
het water bent, vind je het zelfs tof. We zwommen naar de voorkant van de
boot waar we papa en Lars tegen kwamen (de jongen die papa moet trainen en
zelf voor master is aan het leren ). Eerst bespraken we waar we naar toe
gingen en wat we gingen doen. Daarna dompelden we stilletjes naar beneden en
verdwenen onze gezichten onder water. Het was prachtig toen ik naar beneden
keek. Overal was er koraal en er zwommen de mooiste vissen. Stilletjes aan
zakten we naar de bodem die wel twaalf meter diep was. Terwijl Virginie me
vast had en met me naar beneden zwom, moest ik om de meter mijn neus dicht
knijpen en uit mijn neus blazen. Dan ontstoppen je oren. Als je het niet
doet, kunnen je trommelvliezen stuk gaan, en dat wil ik ook niet.
Op de bodem zwommen we langs een kleine
onderwaterafgrond die in het donker blauwe water verdween. Tijdens die duik
hebben we twee zeeschildpadden gezien en Nemo’s in hun annemannemoon of
zoiets. Het was gewoon super tof!!!.
Na een week op het eiland te blijven zijn we vertrokken
voor drie dagen met een boot. Een man die net zijn duikbrevet heeft behaald
en zijn gezin vonden het zo een super boot dat ze terug zijn gegaan met
dezelfde boot. De rest van de toeristen zijn ook allemaal mee gegaan. Er
waren alleen twee Belgen bijgekomen. Dat is lang geleden dat we er nog eens
één hebben gezien! De boottocht heeft dan in totaal 5 dagen geduurd. Na dan
nog een paar dagen in Indonesië te blijven, zijn we naar Australië
vertrokken. En als je onze avonturen wil lezen die we daar hebben mee
gemaakt moet je naar het volgende verslag gaan (nog in de maak).
Die nacht om 1 uur steeg er een vliegtuig op met de
vlucht, Denpasar-Darwin en verdween in het duister van de nacht van
Indonesië, dat we met een traan op onze wangen verlieten……
vorige
volgende
|
