|
07 juli
2007 Huacachina en zandbuggy’s
We zijn zaterdag, de zevende juli van het jaar 2007, om
7 uur zeven minuten en zeven seconden in de ochtend. Jonathan is al op stap
om de zandduin die we door het venster van onze kamer zien, te beklimmen. De
top van de duin is namelijk 700 meter hoog (wij zitten op 600 meter).
Op deze speciale dag zitten we op een bijzondere plek.
Huacachina is een dorpje te midden van reusachtige zandduinen, bestaande uit
een autovrije promenade met één rij huizen rond de oase, een kleine straat
achter deze huizen en nog een rij huizen. Het dorpje is afgebeeld op het
billet van 50 Soles. Het is er zalig rustig.
De sympathieke eigenaar van Hospedaje del Barco, Gino
(van Italiaanse afkomst), heeft drie kinderen. De tweede oudste, Sebastien
en Isabella, zijn iets jonger dan de onze, maar niet veel. Het duurt niet
lang of onze kinderen verbroederen met hen. En wat nog plezanter voor
Jonathan en Vicky is: de kinderen hebben fietsen waar ze op mogen rijden. En
fietsen is één van de dingen die ze het meest missen. De rest van de dag
zien we Jonathan en Vicky nauwelijks. Ze fietsen door het dorp dat het een
lust is.
Er is maar één activiteit in Huacachina, en dat is
sandboarden. Je kan een plank huren en zelf de zandduinen intrekken of …, je
kan mee met een zandbuggy.
Om 16 uur stappen we in de grote zandbuggy (8 plaatsen)
van Gino. Hij heeft echter zoveel toeristen, dat hij ons laat overstappen in
een kleine buggy, alleen voor ons. Nog even bij vertellen dat wanneer Gino
ons zei dat je het rijden door de zandduinen in een dergelijke buggy kan
vergelijken met een rit in een rollercoaster, Xenia voor de eer bedankte.
Zij is er dus niet bij.
Het wordt een twee uur durende spectaculaire rit door
de zandduinen. Tegen een hoge snelheid raast de auto de duinen op en af,
daarbij soms zo gevaarlijk hellend dat je denkt dat je elk moment over kop
kan gaan (zowel voorwaarts, achterwaarts, als zijwaarts). We rijden nooit
ver af van Gino’s buggy en horen de passagiers meer dan eens flink gillen.
Onze kinderen en ikzelf hebben een reuze pret.
Regelmatig houden we halt voor het nemen van foto’s en
voor het glijden met de sandboards. De planken zijn echter beduidend minder
dan die van San Pedro de Atacama, plus de hellingen waar we halt houden zijn
flink steil. Dan maar op onze buik op de plank omlaag. Wow, wat gaat dat
snel.
Om 18 uur zien we een vuurrode bol ondergaan in de
duinen. In het schemerduister rijden we tegen hoge snelheid door de duinen
terug naar Huacachina. De lichtjes van de promenade langs de oase flikkeren
al wanneer we van de hoge duin omlaag, het dorpje binnenrijden. Wat een
avontuur (precies Mad Max J).
Die avond eten we bij Luis in Trattoria “Las Farolitas”.
Het eten en de wijn zijn er overheerlijk. We weten het nog niet, maar dit
wordt ons stamrestaurant voor de volgende dagen…
vorige
volgende
|
