|
26 juni
2007 Trein naar Machu Picchu
We hadden graag de Inca trail gedaan, een tocht van 4
dagen en 3 nachten met als eindpunt Machu Picchu, maar we waren te laat.
Toen we ons eind maart voor deze wandeltocht wilden inschrijven, bleken alle
dagen tot 17 augustus al vol te zitten. Er is namelijk een limiet van 500
trekkers per dag.
Gisteren zijn we dan maar naar het treinstation
gestapt, en gelukkig hebben we nog 4 plaatsen gevonden op de trein naar Aqua
Calientes, een dorpje aan de voet van Macha Picchu. De treintickets zijn
peperduur. De geprivatiseerde treinmaatschappij die de lijn uitbaat, heeft
een monopolie. De trein is namelijk zo goed als de enige manier om in Aqua
Calientes te geraken. Er zijn geen wegen erheen (er zijn twee alternatieven,
via bussen en een trekking van 5 uur, ofwel via de Inca trail, die ook niet
goedkoop is).
We krijgen echter helemaal geen spijt van de treinrit.
De start verloopt wel niet zo vlotjes, gezien er problemen zijn met de
locomotief. Gelukkig krijgen we snel een andere locomotief en dan klimmen we
de berg in . Het beginstuk is spectaculair. De trein gaat zigzaggend omhoog,
daarbij telkens van richting veranderend (dus wij rijden eerst een stuk
vooruit, dan bijna dwars erop achteruit, en zo steeds verder omhoog – nog
nooit meegemaakt). Intussen zien we onder ons de stad Cusco schitteren.
Eenmaal op de top van de berg gekomen, bolt de trein
verder tussen het machtige Andesgebergte. We volgen de rivier Urubamba en
bewonderen de sneeuwpieken rondom ons.
In een stationnetje rijden we voorbij de Orient Express
van Peru, de Bingham trein, zo genoemd naar de Amerikaanse historicus Hiram
Bingham, die in 1991 Machu Picchu ontdekte. In het station krijgen de
passagiers van deze trein voor het vertrek champagne aangeboden terwijl
dansers en muzikanten een opvoering geven.
Op de Bingham trein zat enkele dagen geleden Cameron
Diaz (en mogelijk ook Bill Gates). Als bewijs krijgen we van onze
wagonopzichter een foto van Cameron te zien, die hij trok met zijn gsm… Wij
doen het iets bescheidener, maar geraken ook op bestemming.
Tom en Stéphanie, die hier voor ons zijn geweest,
vertelden ons dat er een mooi gelegen camping is in Aqua Calientes. Na wat
twijfelen (zo duur is het overnachten hier niet en wat met de temperatuur?)
hebben we beslist om onze tent en slaapzakken toch mee te nemen.
De camping blijkt een kilometer buiten Aqua Calientes
te liggen, aan de oevers van de Urubamba rivier en aan de voet van Machu
Picchu. We kunnen zelfs de ruines zien van op het kampterrein! Het is hier
bijna tropisch warm en als we morgen de ruines willen bezoeken, hebben we al
een kilometer voorsprong op de andere bezoekers die vanuit het dorp komen.
Bedankt voor de prima tip, Belgische vrienden!
In Aqua Calientes kopen we onze inkomtickets voor de
site. We genieten er van het marktpleintje, waar een Inca Koning broederlijk
naast de typische kerk van elk dorp staat te pronken.
In de late namiddag steken we de brug vlakbij onze
camping over en bezoeken er het zeer verzorgde, mooie en erg interessante
museum van Machu Picchu en de bijbehorende botanische tuin (met onder andere
orchideeën – slechts twee soorten die bloeien gezien het hier winter is).
Een tijdsmachine poster in het museum leert ons meer
over de andere beschavingen in de wereld op het ogenblik dat de Inca’s hun
hoogtepunt kenden. We leren meer over het architecturale hoogstandje dat
Machu Picchu is, met zijn aangelegde terrassen en irrigatietechnieken, en
over het dagdagelijkse leven van een Inca. Een ideale voorbereiding voor ons
bezoek aan de site morgen.
Die avond kruipen we in onze tent en voelen ons een
onderdeel van het ooit zo machtige rijk der Inca’s.
vorige
volgende
|
