|
21 juni
2007 Het Zonne-Feest
Vandaag, 21 juni, vieren de Aymara het begin van hun
nieuwe jaar, het jaar 5515. In Copacabana is een grote viering voorzien ter
ere van Inti Tata, de Zonne-God. Hier op het zuidelijke halfrond beginnen
de dagen vanaf nu terug te lengen.
Jonathan en Vicky hebben geen zin om (nog eens) voor
dag en dauw op te staan, zodat alleen Xenia en ik in het duister, om half
zes in de ochtend, ons hostel verlaten. In de straten van Copacabana
ontmoeten we al snel andere mensen die net zoals wij trekken naar de heilige
Incaplek, hoog gelegen op een aanpalende berg. Ondanks de koude zweten we al
snel door de steile klim.
Boven aangekomen, zien we hoe een massa Aymara zich
voorbereiden voor de offerande aan hun Zonne-God. Ze zijn allemaal
verschillend gekleed, afhankelijk van het dorp waarvan ze komen. Een
brandstapel wordt klaargemaakt met allerlei offers. Wanneer de zon op het
punt staat over de heuveltop te komen, wordt iedereen gevraagd om aan iets
positiefs te denken. Dan worden de handpalmen opgeheven in de richting van
de zon en wordt er gebeden. Een mystiek moment.
De brandstapel wordt aangestoken en alcohol (bier,
schuimwijn) wordt kwistig over het vuur gesproeid. Xenia maakt de bedenking
dat dit geen slechte manier is om het bierverbruik in België wat op te
krikken.
Na dit speciale moment trekt de hele massa iets hoger
tussen de rotsen naar een pré-Inca Observatorium, een grote rotscombinatie
waar alleen op deze dag de zon een doorkijk verlicht.
En inderdaad, even na achten, is het zover en gedurende
een drietal minuten verlicht de zon een punt dat de rest van het jaar altijd
in het duister is. Ook nu weerklinken er gebeden.
Ik ben zo fier als een gieter wanneer ik naast een
lokale schone haar Zonne-Staf mag vasthouden
J.
En dan is het tijd om de resterende flessen bier te
ontkurken en begint het feest (om half negen in de ochtend!).
Xenia en ik beginnen echter aan de afdaling en kopen
onderweg ons ontbijt. Jonathan en Vicky zijn al op, maar hebben ons helemaal
niet gemist.
In Copacabana gaat het feest intussen verder. In de
meest diverse, zeer kleurrijke versieringen paraderen allerhande groepen van
de stad en de wijde omgeving rond het plein. Het feest duurt de hele dag, in
theorie tot de zon terug ondergaat, maar wij horen tot laat in de nacht het
geluid van de feestvierders.
Wij genieten nog maximaal van één van de mooiste kamers
met uitzicht van onze hele wereldreis.
Morgen verlaten we Bolivia, en trekken we naar het, op
één na, laatste land van onze wereldreis, namelijk Peru.
vorige
volgende
|
