|
06 juni
2007 Over heksen en dokters
Enkele dagen terug hebben we een mooie schoenenwinkel
gezien aan de overkant van het San Francisco plein. Jonathan en Vicky hebben
nieuwe schoenen nodig, hoewel Jonathan moeilijk afstand kan doen van de
Nike’s die hij voor zijn 11de verjaardag heeft gekregen op de
boot naar Antarctica. Zijn sportschoenen zien er echter allesbehalve goed
uit en ze stinken uren onder de wind.
In de schoenenwinkel schuifelt een oud dametje binnen
die om geld bedelt. Misschien kunnen we haar blij maken met Jonathan’s oude
paar schoenen? En inderdaad, ze neemt ze met een grote glimlach van haar
tandenloze mond graag aan. Eerst moeten we echter van Jonathan nog een
fotosessie houden met zijn schoenen in de hoofdrol (zie beelden).
Met hun spiksplinternieuwe schoenen aan, lunchen we met
onze kinderen in één van de vele kippenrestaurantjes die La Paz rijk is. We
wandelen vervolgens terug naar de toeristische hoofdstraat Sagarnaga, waar
we hebben afgesproken met de New Yorkse Bess, die we in de Salar de Uyuni
hebben ontmoet. Ze vertelde ons toen over haar vrijwilligerswerk met
kinderen in La Paz. Vanmiddag wilt ze ons graag haar werkplek tonen.
Op weg naar haar werk slenteren we door de Heksenmarkt
van La Paz. Hier worden allerlei dingen verkocht die het leven van een mens
gezonder en gelukkiger (zouden) kunnen maken. Er zijn massa’s stenen
beeldjes die geluk brengen als je ze aanschaft (voor elk beroep is er wel
één, zelfs voor de reiziger). Wat mogelijk meer werkt dan deze beeldjes,
zijn de vele kruiden die er kleur -en geurrijk tentoongesteld liggen.
Temidden van de stalletjes hangen er echter ook vele gedroogde
lamafoetussen. Ook aan deze foetussen worden geneeskrachtige eigenschappen
toegekend. Brrr…
Dan komen we aan bij de crèche/school/ziekenboeg waar
Bess werkt. De plaats maakt deel uit van het project “Tukuyninchis” wat
betekent “Allemaal Samen”. Het is opgericht ten voordele van kinderen en
jongeren van de stad La Paz. Het programma Sarantanani is vooral gericht
naar kinderen die op straat werken. De kinderen verkopen van alles en nog
wat op straat, poetsen schoenen, of zoeken klanten voor de lokale micro’s
(minibusjes). Ze doen dit om voor een extra inkomen te zorgen voor hun
kroostrijke gezinnen, gemiddeld zes kinderen per koppel. Velen van hen
hebben alleen nog één ouder.
Het programma voorziet dat deze kinderen eten, kleding
en medische verzorging krijgen, op voorwaarde dat ze kunnen aantonen dat ze
school lopen (in Bolivia gaat men in shiften naar school: in de voor –of in
de namiddag, afhankelijk van de “job” die men heeft). De kinderen kunnen er
ook een ambacht aangeleerd krijgen (o.a. koken) die hun zelfstandigheid en
levensstandaard kan verhogen.
Ook de kinderen die ’s nachts werken, worden niet
vergeten. Zij worden op hun eigen terrein, ’s nachts, door de medewerkers
van Sarantanani benaderd. Het contact is meestal moeilijk omdat de kinderen
onbekenden wantrouwen. Tijdens de nachtelijke cessies worden o.a. aan
seksuele voorlichting gedaan.
We bezoeken met Bess de ziekenboeg (met Amerikaanse
vrijwilligers – toekomstige dokters) en leren er over de vaak schrijnende
toestand waarin deze kinderen (moeten) overleven. We krijgen een voorbeeld
te horen van hoe moeilijk het soms is om hen te helpen. Veel van de kinderen
hebben last van wratten. Het medicijn om hen te behandelen kost echter meer
dan de 4 USD per behandeling waarvoor er fondsen zijn. Ze hebben al
geprobeerd om het Boliviaanse farmaceutisch bedrijf dat het aanmaakt (Laboratorios
Crespal) te contacteren om aan gunstigere voorwaarden het te kunnen
aanschaffen, maar zonder succes. Toch blijven ze proberen ze de kinderen zo
goed als mogelijk te helpen met de weinig middelen die ze ter beschikking
hebben.
Het Tukuyninchis project beschikt niet over een website
(hun doelgroep heeft immers geen toegang tot het internet). We kregen alleen
volgende e-mail
saranta_1633@hotmail.com voor wie meer wil weten of mogelijk wil helpen.
Bess vertelt ons ook nog hoe ze onlangs zelf een NGO
heeft opgericht, Smiles Across The Miles, met als doel tandenborstels en
tandpasta aan de kinderen te bezorgen. Het is bedroevend gesteld met het
gebit van de kinderen en met dat van de Boliviaanse bevolking in het
algemeen. Bess heeft dankzij een grote inzamelingscampagne in de Verenigde
Staten heel wat producten ingezameld, die ze in de loop van volgende maand
in La Paz zal ontvangen en verdelen.
Je kan natuurlijk ook Bess contacteren, ivm haar eigen
inzamelactie of het project dat we bezocht hebben. Haar e-mail adres is:
smilesacrossthemiles2007@gmail.com ). Ze blijft nog tot eind juli in La
Paz.
Jonathan en Vicky (en wij) beseffen steeds beter hoe
goed we het hebben in onze België. Het is triestig dat de plek waar je
geboren wordt zo bepalend is voor de levenskwaliteit die je (niet) krijgt.
Die avond trekken we met Bess, Raz en Adi naar het
Hardrock Café. Hier klinkt toffe muziek en het eten is er overheerlijk. Een
lichtjes andere omgeving dan die waar we deze namiddag waren.
Raz toont ons de prachtige foto’s van hun uitstap
vandaag met 4x4 quad’s door de bergen rond La Paz. Wij willen dit ook doen,
papa en mama!
vorige
volgende
|
