|
25 mei
2007 Salvador Dali landschap en een hotel van zout
Na wellicht de koudste nacht van onze wereldreis –
hoewel het best ook heel koud was in het hooggebergte van Tibet en zelfs in
onze tent in Namibië – staat er vandaag een rit op het programma door een
van de meest bijzondere landschappen op deze planeet.
Eerst moeten we echter inkom betalen, want het
natuurschoon is beschermd onder de vorm van een nationaal park. Aan de
ingang loopt een kleine vicuña (uitspraak: vicunia). Vicky’s Poolse
grootmoeder noemt haar ook Vicunia (troetelnaampje), dus op de foto bij dit
verslag zie je twee vicunia’s!
Terwijl de zon hoger klimt, rijden we door de Salvador
Dali woestijn. Zo moet ook de planeet Mars eruit zien: rode, zandachtige
bergen met vreemde vormen. De meest bekende vorm, die van de postkaartjes,
is de stenen boom waaronder we ons vanzelfsprekend ook laten fotograferen
met onze Cheetah mascotte Otji.
We lunchen temidden van deze bizarre rotsen aan de voet
van een nog actieve vulkaan. De wind is intussen opgestoken en we zoeken
beschutting in halfopen grotten. Terwijl we aan het picknicken zijn, zien we
een mini zandstorm voorbijtrekken over de weg langs de bergflank.
Bij valavond komen we aan de rand van de Salar de Uyuni,
de grootste zoutwoestijn ter wereld. De jeep met de Engelse vrienden van de
vorige nacht houdt halt bij een gewoon hostel, wij rijden iets verder en
stoppen voor de ingang van een uit zout opgetrokken hostel.
In het zouthostel zijn de bakstenen van zout, de vloer
is bedekt met grove zoutkorrels, en ook tafels, stoelen en bed zijn van
zout. Zelfs de kandelaar is een (vrouwen)buste, gemaakt van zout. Alleen het
toilet is, tot grote teleurstelling van Vicky, niet van zout … (ze legt er
dan maar een paar zoutkorrels op en trekt er ook een foto van).
In dit sfeervolle interieur krijgen we een lekkere
warme maaltijd met wijn aangeboden. Gezien we intussen (slechts) op 3600
meter zijn, laten we ons ook de wijn smaken.
De Engelsen van de andere jeep hadden gisteren avond
flink aan het bier gezeten en de combinatie van alcohol en hoogte zorgde
voor verschillenden van hen voor een verschrikkelijke nacht met barstende
hoofdpijn en braakneigingen. Wij hopen intussen voldoende geacclimatiseerd
te zijn aan de hoogte om zonder enige neveneffecten van een beetje alcohol
te kunnen genieten.
Intussen is de zon achter de bergtoppen verdwenen en
fonkelen de sterren aan de hemel.
Onze slaapkamer is een stuk beter geïsoleerd dan de
vorige nacht en we zijn een goede duizend meter lager, zodat we opnieuw in
onze pyjama’s durven kruipen.
Morgen moeten we er vroeg uit. We willen de zon zien
opgaan boven de Salar de Uyuni!
vorige
volgende
|
