|
21 mei
2007 Sandboarden
De voormiddag doen de kinderen hun huiswerk.
Wanneer ik tegen de middag van het internetcafé
terugkom, zie ik een grote menigte verzameld op het witte plein van San
Pedro de Atacama. Groot en klein (en de kinderen in uniforms van school,
scouts, …) luistert er naar speeches van hoogwaardigheidsbekleders. Een
groot spandoek geeft aan dat ze de grote zeeslag van 21 mei 1879 herdenken,
waarbij Chile het haalde van Peru en Bolivia en een groot stuk land van deze
beide mogendheden afnam. Deze oorlog zorgde ervoor dat Bolivia zonder kust
kwam te zitten.
Ik ga snel de rest van de familie halen zodat ook zij
kunnen kijken naar deze kleurrijke optocht.
Dan heb ik nog een (echte) verrassing voor Jonathan en
Vicky. Ik heb namelijk een fiets -en zandplankverhuurder gevonden. En
aangezienVicky geen problemen heeft om op de kleinste fiets voor volwassenen
te rijden, kunnen we straks met zijn vieren op stap.
Na een snelle lunch rijden we San Pedro de Atacama uit,
op weg naar de Vallei van de Dood. Het is zwaar trappen, niet alleen omdat
het flink omhoog gaat, maar ook omdat de lucht ijl is. Eenmaal in de Vallei
is het landschap surrealistisch. Af en toe stappen we van de fiets (ook om
lucht te happen) en wandelen we rond, temidden van de bizarre rotsformaties.
Het is wat zoeken naar de juiste weg naar de
zandduinen, maar uiteindelijk vinden we ze. Alleen hier mag er in het zand
gesurft worden, de andere duinen in de omgeving zijn beschermd.
Voor de surfverhalen verwijs ik door naar de verslagen
van Jonathan en Vicky. Het kader waarin we (proberen te) surfen is
onbeschrijfelijk mooi.
Voor zonsondergang komt er echter een frisse wind
opzetten. Gezien we geen licht bijhebben, besluiten we dan maar met het
laatste zonlicht terug naar ons dorp te fietsen.
Onze kinderen hebben alweer een nieuwe sport ontdekt
die ze maar al te graag doen…
vorige
volgende
|
