|
20 mei
2007 Vallei van de maan
Na een heerlijke nacht, op goede matrassen en onder
superwarme dekens, maken we zelf ons ontbijt klaar op de zonnige, halfopen
binnenplaats van ons hostel Puriko.
Er is een speels katje waar Jonathan en Vicky zich
prima mee amuseren, tussen het studeren door.
In de namiddag stappen we in een busje om de omgeving
van San Pedro de Atacama te ontdekken. We verlaten de oase en rijden eerst
een berg op om te genieten van een mirador over het kleurrijke,
woestijnachtige berglandschap. De verschillende tinten die we in de woestijn
ontdekken, gaande van wit, over geel, roze en zwart, getuigen van de vele
mineralen die hier onder de grond aanwezig zijn.
Even later voelen we ons precies Indiana Jones wanneer
ons busje tussen steile rotsen doorrijdt om aan te komen in de Vallei van de
Dood. In de verte zien we mensen van reusachtige zandduinen omlaag glijden.
Wow, zoiets willen we ook wel eens proberen.
Dan komen we aan in het Nationale Park met de
veelzeggende naam de Vallei van de Maan. En inderdaad, we wanen ons op de
maan. De omgeving is desolaat en indrukwekkend. We houden er eerst halt aan
de drie Maria’s, rotsformaties in de vorm van ja, je weet wel, maar ik wist
wel niet dat er drie waren. Hier is ook een kleine zoutontginningplek. Ieder
van ons proeft het zout van de muren op zijn tong.
Tot slot worden we afgezet aan de voet van een
reusachtige zwarte zandduin. We hebben nog net de tijd om de duin te
beklimmen om te genieten van het machtige landschap, alvorens de zon
ondergaat. Van west naar oost zien we de Domeyko bergketen, met Kimal als
hoogste berg (4.278 m). Zelf bevinden we ons in de Zoutbergketen, met
ondermeer de Atacama Zoutvlakte (2.300 m). In het noorden strekt zich de
majestueuze Andes bergketen uit, bestaande uit het Puna plateau, (een
hoogplateau van 4.700 m) en een hele reeks vulkanen, waarvan Licancabur, met
zijn 5.916 m, de hoogste is. De ondergaande zon zorgt voor nieuwe
kleurschakeringen in de verschillende rots- en zoutformaties rondom ons. Er
zijn ook wolken boven de Andes bergketen komen opzetten, die op hun beurt
zorgen voor een fantastisch kleurspektakel.
Ik zou er nog bijna vergeten bij te vertellen dat een
koppel Chilenen, die onze buren zijn in het hostel, ons op deze wondermooie
plek een heerlijk glas wijn hebben aangeboden.
Dat noemen ze dan genieten van het leven…
vorige
volgende
|
