|
02 mei
2007 Rio : favela, strand en voetbal
De busrit van Puerto Iguazu naar Rio de Janeiro duurde
21 uur. De zetels waren wel super comfortabel. Een resem films, waaronder
300 (over Sparta) en Casino Royal (James Bond), zorgde ervoor dat de tijd
relatief snel voorbijging. Midden in de nacht stapten er nog 5 tot de tanden
gewapende agenten aan boord die er in Sao Paulo terug afgingen. Waren ze op
weg naar hun werk of waren ze er om ons te beschermen tegen mogelijke
overvallers?
We hebben heel veel negatiefs gehoord over de
veiligheid in Rio. Toeristen worden er bestolen, overvallen en zelfs gedood.
Vandaar dat we vanuit Argentinië twee overnachtingen hebben geboekt in de
betere buurt van Rio, namelijk Ipanema (cfr. the girl of Ipanema). Het
strand van Ipanema ligt vlak naast dat van het nog bekendere Copacabana.
Het is 9 uur in de ochtend wanneer we met de bus Rio de
Janeiro binnenrijden.
De stad, Rivier van Januari, is zo genoemd door de
Portugese ontdekker Gaspar de Lemos, die de grote baai binnenvaarde in
januari 1502 en dacht dat het om een rivierdelta ging.
Een taxi brengt ons via een prachtige lagune naar
Ipanema. Onze kinderen zijn direct in de wolken over deze prachtige, grote
stad.
Ons hostel, the Lighthouse, ligt in een gezellig,
doodlopend en autovrij steegje met links en rechts kleine hostels. Het is
zeer verzorgd. We slapen echter in een kamer met acht bedden en echt groot
is het niet. En dat voor een prijs die de hoogste is, wat we ooit betaalden
op onze wereldreis, voor een overnachting… Veiligheid heeft duidelijk zijn
prijs.
Er wacht ons echter een aangename verrassing. We maken
er kennis met de Engelse Syleste. Ze is naar Rio gekomen om er te werken in
de favela’s.
Favela’s zijn arme wijken waar mensen wonen die de
overheid niet kent, noch wenst te kennen. De politie durft deze wijken niet
te betreden. Onze reisgids van enkele jaren terug raadt ten zeerste af om in
deze favela’s te gaan wandelen, ongeacht het tijdstip. De tijd staat echter
niet stil, en vandaag de dag bieden de hostels georganiseerde favelabezoeken
aan. Een deel van de inkomsten van deze tours wordt geschonken aan goede
doelen binnen de favela’s.
Syleste nodigt ons uit om met haar mee te gaan naar
Rocinha, de grootste favela van Rio. Ze zegt dat we veilig zijn wanneer we
er met haar binnengaan. Zij werkt er namelijk in een crèche en zorgt voor de
allerkleinsten.
In plaats van de stadsbus nemen we onder haar leiding
een privé minibusje dat goedkoper is en stopt waar je wilt. Onderweg legt ze
ons uit dat de favela waar we heengaan 250.000 inwoners telt en geleid wordt
door een man van 24 jaar. Hij is schatrijk geworden door drugs. Voor
veiligheidsredenen verlaat hij Rocinha, zijn favela, bijna nooit. Zijn vrouw
daarentegen, woont buiten de wijk in een kast van een villa.
Het is gek om te zien hoe een deel van de favela vlak
naast het chique Sheraton hotel ligt. Arm en rijk leven hier naast elkaar.
In heel Rocinha is er maar één straat waar auto’s door
kunnen, de rest is een doolhof van smalle, steile steegjes. We volgen
Syleste in deze wirwar van naamloze straatjes, op weg naar de hoger gelegen
crèche. Ze vertelt ons dat we al opgemerkt zijn door bendeleden aan de
ingang van de favela en dat onze komst is doorgeseind. Gevaarlijk vinden ze
ons blijkbaar niet want er wordt geen vuurwerk afgevuurd, wat in deze wijk
betekent dat er vijanden binnen zijn gedrongen.
Van op het dak van de kribbe hebben we een panoramisch
zicht over Rocinha. We zien duizenden dicht bij elkaar gebouwde huisjes.
Elektriciteitskabels, die stroom van het officieel netwerk stelen, hangen
ertussen. Overal op de daken zien we blauwe watertonnen en hier en daar ook
een satellietschotel. Vrouwen doen er de was in de hete middagzon.
En dan is het tijd om de kribbe en het iets verder
gelegen schooltje te bezoeken. Hier probeert men de meest behoeftige
kinderen (tot 12 jaar) van Rocinha te verzorgen en van de alom
vertegenwoordigde criminaliteit te redden. Zowel de kribbe als het schooltje
worden gerund door vrijwilligers en kunnen bestaan dankzij buitenlandse
giften, o.a. de sponsoring door een Italiaans bedrijf. De vrijwilligers
aanvaarden geen geld van de Braziliaanse overheid, noch van de maffiabazen
die de favela leiden, om de onafhankelijkheid van hun organisatie te
garanderen. We spreken met de verantwoordelijke, de Amerikaanse Alana, die
ons vertelt dat alle kinderen hier eten en kleding krijgen. De peuters en
kleuters worden zelfs dagelijks gewassen. In het schooltje wordt o.a. Engels
aangeleerd en binnenkort wil men met computerklassen starten. Na hun 12de
verdwijnen de kinderen in het leven van de favela …
Voor meer informatie over dit project zie:
www.roupasuja.org.
Dat het leven in de favela hard is, wordt ons iets
later bevestigd, wanneer we een moeder van amper 13 jaar haar kindje zien
brengen naar de crèche. En zij is helemaal geen uitzondering…
We vragen ons luidop af of wat de vrijwilligers hier
doen niet een druppel op een hete plaat is. Zou het niet beter zijn om aan
seksuele voorlichting te doen en bevolkingcontrole te stimuleren? Een zeer
moeilijke problematiek waar onze cultuur botst met die van de Brazilianen.
Ons bezoek aan de favela laat een diepe indruk bij ons
achter.
We bussen terug naar het strand van Ipanema waar we
genieten van het zandstrand en de hoge golven. De baai is knap, met
oprijzende rotsen in de verte, en de mooie promenade. Op het strand pronken
zowel mannen als vrouwen met hun uiterlijk. Vicky krijgt van twee mannen,
die hand in hand lopen, een roos omdat ze haar zo lief vinden. We bevinden
ons blijkbaar op het deel van het strand waar er vele lesbische en
homokoppels van het zonnetje komen genieten.
Het is al 20u30 maar onze eerste dag in Rio is nog
verre van ten einde. Zonder Xenia, die liever in het hostelletje blijft,
rijdt de rest van het gezinnetje in het donker naar het Maracana stadion,
het grootste voetbalstadion van Rio en één van de grootste van de wereld.
Nadat zitjes verplicht werden, daalde de capaciteit van 200.000 toeschouwers
tot 104.000, wat nog fenomenaal veel is.
Vandaag staat de wedstrijd Fluminense-Atletico op het
programma. We nemen plaats temidden van de spionkop van Fluminense. Talrijke
vaandels met de kleuren van de ploeg wapperen in de tribunes en er wordt
gezongen en in de handen geklapt.
Fluminense komt al snel op voorsprong, en domineert het
spel. Even voor de rust scoort Atletico de gelijkmaker. In de tweede helft
krijgen we nog knap Braziliaans voetbal te zien, met flink wat doelkansen
voor beide ploegen. Het blijft echt 1-1. Jammer, we hadden graag Fluminense
zien winnen. Op de terugweg koopt Vicky zich nog een t-shirt van Fluminense.
De volgende dagen loopt ze er fier mee rond, wat haar,
afhankelijk van de wijk waar we in Rio wandelen, boegeroep of een opstekende
duim oplevert.
Wat een eerste dag in Rio.
vorige
volgende
|
