|
24 april
2007 Cataratas de Iguazu (Argentina)
Door het laat slapen gaan gisteren, lukt het ons niet
om zeer vroeg uit de veren te zijn. Het Nationaal Park aan Argentijnse kant
heeft nochtans veel meer wandelpaden dan aan Braziliaanse kant. We hadden
gepland om voor 9 uur in het park te zijn, maar staan pas rond 10 uur aan de
ingang.
Jonathan speelt, met de kaart van het park in de hand,
gids. Hij loodst ons eerst via het benedenpad. Waar we aan de Braziliaanse
kant van bovenaf een panoramisch uitzicht op de cataratas (Spaans voor
watervallen) hadden, zien we ze nu van hoog boven ons naar beneden storten.
Met snelle, kleine boten kan je je tot onder het water laten voeren. Wij
passen er echter voor; in Nieuw-Zeeland voeren we al op de Milford Sound
onder watervallen. We nemen wel het bootje van de parkwachters naar het
kleine eiland San Martin. We beklimmen er een hele hoop trappen naar het
tussenplateau van de watervallen. Onderweg zien we kleurrijke vogels en
condors.
Dan keren we terug om ons door Jonathan te laten leiden
naar het bovenpad. Dit pad loopt over de rand van waar de watervallen omlaag
donderen. Zoals in Brazilië, krioelt het ook aan deze kant van de cascades
van de vlinders, groot en klein. Vicky en Jonathan’s handen zitten vol met
vlinders. We zien aalscholvers hun vleugels drogen op dode takken in het
water. En een kaaiman (denken we) ligt half op een rots, half in het water,
stil te genieten.
Aangekomen bij de Duivelswatervallen, de grootste van
het park, laten we ons nat regenen door het opstuivende water. We staan hier
veel dichter bij de Diabolo dan aan Braziliaanse kant. Wat een massa water
stort zich hier aan onze voeten de diepte in. Wat voelen we ons nietig en
klein.
Met een treintje rijden we terug naar de ingang van het
park. Daar start nog een drie uur durende wandeling door de jungle naar één
van de vele watervallen en een plas om in te baden. We hebben ons zwemgerief
bij, maar het weinig slapen, de hitte en de vele kilometers die we vandaag
al hebben afgelegd, doen ons van de tocht afzien. Een andere reden is ook de
steeds dreigender wordende lucht.
In plaats van deze tocht, bezoeken we nog kort het
kleine museum van het park aan de ingang.
Wanneer we even later aan de bushalte toekomen, breken
de wolken open en gutst de regen in bakken omlaag. Gelukkig komt onze bus
eraan en ontsnappen we aan het meeste nat.
Die avond houdt het niet op met regenen. De temperatuur
duikt geleidelijk aan omlaag. Volgens de lokale mensen van ons hostel is dit
het teken dat er een einde is gekomen aan de hete zomer die in september is
gestart.
vorige
volgende
|
