18 april
2007 Señor Tango
Na het reusachtige onweer van gisterenavond (voorpagina
nieuws in de kranten gezien de helft van de stad onder water was gelopen),
is de lucht van Buenos Aires terug zuiver.
Vandaag wordt een bijzondere dag voor ons. We hebben
tango al op straat gezien, maar niets gaat boven het zien van een echte
show. Er zijn er vele in Buenos Aires, maar de meest gerenommeerde is die
van Señor Tango. Ik heb het geluk gehad die al eens te zien, toen ik twee
jaren geleden werd uitgenodigd door het bedrijf dat dienst doet als
gevalstudie voor mijn doctoraat.
De show is niet goedkoop, maar gezien we geen voetbal
hebben gezien, hebben we wat geld uitgespaard. En ik was toen zo onder de
indruk van het spektakel, dat ik het nog eens wil zien, maar dan met het
hele gezin.
We worden opgehaald door een minibusje met (rijke)
toeristen. We hebben onze beste kleding aangetrokken. Ik had de keuze tussen
een trainingsboek of een lange broek met hier en daar een gat (jullie mogen
raden wat het is geworden). Als schoenen hebben we onze trekkingschoenen
aan; we kunnen toch moeilijk in onze open sandalen gaan, niet?
Señor Tango is gevestigd in een oude fabriek die is
omgetoverd tot een echt showpaleis met een groot rond podium in het midden
en balkons aan de kant. We nemen plaats aan ronde tafels en knap geklede
dienstmeisjes en kelners brengen ons drank à volonté en lekker eten.
Voor de show begint, mogen de heren en dames die het
willen op het podium om op de foto te gaan met een knappe danseres en
danser. Jonathan wil een foto, als ik meega. Ik ga met mijn kapotte broek
mee op het podium, maar durf me niet te laten fotograferen. Jonathan zet
zich tussen de dame en de heer in. Zij plooit haar naakte been rond Jonathan
zijn middel en geeft hem (als enige man die avond) een kus. Vicky, die ons
fototoestel heeft, zit op het toilet. En wanneer we bij het buitengaan de
foto van de fotograaf van het huis te zien krijgen, schrikken we ons een
hoedje van de prijs. Een snel genomen digitale foto van Jonathan die de foto
vasthoudt, blijkt achteraf jammer genoeg verre van scherp te zijn. Toch
willen wij jullie dit unieke moment niet achterhouden, met excuses voor de
slechte kwaliteit. Op de foto is het jongentje met de hoed op, tussen dame
en heer, effectief Jonathan. En glunderen dat hij deed.
Om half elf is het dan zover. Het life orchest is
klaar, de lichten gaan uit en onder spotlicht rijden twee trotse paarden het
podium op. Op de ene zit een indiaan, op de andere een ontdekkingsreiziger.
De geschiedenis van Argentinië begint en daarmee het ontstaan van de tango.
We krijgen gezang, dans, cabaret, kortom spektakel van het hoogste niveau te
zien.
De finale is grandioos met een majestueuze “don’t cry
for me Argentina” met alle zangers, dansers en muzikanten, en reusachtige
vaandels met de kleuren van de Argentijnse vlag die uit het plafond
neerdalen.
Het is na enen in de ochtend wanneer we terug thuis
zijn. Señor Tango was de perfecte afsluiter voor ons verblijf in deze nooit
slapende, bruisende tango stad.
vorige
volgende
|