Verslagen

Zuid-Amerika  -  Argentinië


 

¤ België
(voor vertrek)

¤ Afrika

¤ Azië

¤ Oceanië

¤ Zuid-Amerika

¤ Noord-Amerika

¤ België
(terugkomst)

 

 

 

Eddy & Xenia

 

Jonathan

 

Vicky

 
 
 

30 april 2007 Einde van onze autotocht

De nacht in Che Argentina was geen groot succes. Hoewel de bedden goed zijn, de matrassen nieuw en dus super, hebben we geen oog toegedaan. Wat een lawaai.

De herberg is op een hoek waar er een bushalte is. De Argentijnse stadsbussen zijn oud en lawaaierig. Het lijkt wel of ze koersen door de stad. Ze willen per se het record van nul tot zestig kilometer per uur breken. En dat allemaal op de hoek van de straat waar onze kamer op de eerste verdieping is.

De bussen rijden trouwens de hele nacht door. Buenos Aires is een stad die niet meer slaapt. Op zich is dit goed nieuws. Tijdens de zware crisis van 2001, waarbij de Argentijnse peso devalueerde van 1 Peso vs1 USD naar 4 vs 1, werd de Argentijnse werkmarkt zwaar getroffen. Ondertussen is de werkloosheid gehalveerd. Er zijn vele nieuwe jobs bijgekomen en er wordt massaal geëxporteerd via de haven van Buenos Aires. Door de lage lonen en de goede kennis van Spaans en Engels in BA is de stad ook een helpdesk geworden voor heel Amerika. Er wordt dus ’s nachts veel gewerkt. Vandaar de permanente busdienst, tot grote spijt van hen die willen slapen.

We zien de eigenaar van de jeugdherberg die ons vertelt dat hij zinnens is dubbel glas te steken (de volgende dagen wordt er inderdaad aan de vensters gewerkt).

Terwijl wij de kinderen in het hostel laten – op het half open, half overdekte dakterras is het zalig – rijden we met de auto naar het postkantoor. Nu, rijden is veel gezegd, het gaat stapvoets. Wat een drukte. Dat zijn wij na Antarctica, Tierra del Fuego en Patagonia niet meer gewoon.

Het centrale postkantoor is een groot gebouw waar er één loket voorzien is voor het afhalen van internationale post. Er staat niet al te veel volk, dus al gauw is het aan ons. We zijn benieuwd want we weten dat er voor Jonathan zijn verjaardag pakjes zijn opgestuurd. Groot is onze ontgoocheling wanneer blijkt dat er maar één pakket is toegekomen. We leren tot onze ontzetting dat ze de post maar 10 dagen bijhouden hier en dat wellicht de rest al terug naar België is gestuurd (maar dat kan niemand daar bevestigen). Wat een slechte service. Daarenboven moeten we nog geld betalen voor het afhalen van het pakket (de eerste keer dat we dit moeten). Het is een pakket van Jonathan’s klas, dus hij zal wel in de wolken zijn.

Dan zoeken we onze autoverhuurder op. Ik heb vanmorgen nog een wieldop gezocht die wij ergens onderweg op Ruta 40 zijn kwijtgespeeld, maar zonder succes. Ze hebben wel de scheve binnenkant van het wiel recht geklopt.

Het doet raar om onze auto hier achter te laten, maar hij heeft heel goed dienst gedaan. In totaal hebben we iets boven de 7000 kilometer afgelegd (wat betekent dat we moeten bijbetalen, want we hadden maar 6000 vrije kilometers).

Met de metro gaat het terug naar ons hostel waar onze kinderen nog volop aan het spelen zijn.

Na het lunchen trekken we met de kinderen de straten in en verkennen een stukje van San Telmo. We zien een beroep aan het werk dat we, bij ons weten, niet hebben in Antwerpen, namelijk de professionele hondenuitlater.

Die nacht verhuizen we naar een kamer in het midden van het hostel gelegen, in de hoop zo minder last te hebben van de bussen.

 

vorige                                                                                                                          volgende