|
09 april
2007 Smigus Dingus en dromen van een stukje grond in Mendoza
Vanochtend is het Smigus Dingus, een Poolse gewoonte om
de maandag na Pasen iedereen nat te maken. Het start al in onze tent waar we
elkaar nat maken. Nadien zijn de gasten van de herberg aan de beurt. Er is
een bijzonder sympathieke Engelsman, Clive, en een tof stel Hollanders die
het slachtoffer worden van de aanvallen met water door Jonathan en Vicky.
Na het niet opdagen van de paarden gisteren, hebben we
paarden voor 10 uur vanochtend besteld. Terwijl de kinderen in het hostel
blijven, verkennen Xenia en ik de omgeving in afwachting van de komst van de
paarden. Zouden we hier geen stukje grond kunnen kopen? Misschien kunnen we
de herberg overnemen en uitbaten? Er een ranch aanbouwen? We dromen er
lustig op los.
We doen zelfs een babbel met de uitbater van het hotel
en vertellen hem over onze dromen. Hij is mede-eigenaar voor 10% van het
hostel, samen met zijn twee broers. De trio bezit 15 hectare grond. Hiervan
verkopen ze enkele percelen van 2000m² voor niet teveel geld (maar geen
zicht en geen riviertje erdoor, minimum eisen voor ons
J). Het hostel zelf staat niet
te koop.
Hij laat ons een maquette zien van zijn eigen
toekomstig huis, op een verhoogd stuk grond in een zijstraat van Uspallata.
4,5 meter hoog glas, 12 meter lang, uitkijkend op de Andesbergketen vlakbij.
Maar laten we eerst de volgende dagen eens kijken hoe
de stad Mendoza, op 120 km van hier, eruit ziet. Want alleen natuur is wat
weinig, een beetje cultuur in de buurt mag ook.
Opnieuw komen de paarden niet opdagen. Misschien is dit
niet zo erg, want Jonathan klaagt over spierpijn over zijn hele lichaam.
Kort na de middag verlaten we het schitterende
hooggebergte en rijden we naar Mendoza toe. Eenmaal de bergen achter ons,
komen we in de woestijn die echter na een tijd overgaat in wijngaarden. Deze
worden om de twee weken bevloeid, met water afkomstig van de Mendoza rivier.
Wanneer we de buitenwijken van Mendoza binnenrijden,
zien we steeds meer bomen, vooral platanen. Hoewel we zinnens waren eerst
naar het zomerverblijf van onze vrienden te rijden, bevinden we ons een
beetje onverwacht even later in het centrum van de stad. De stad doet ons
denken aan Parijs met zijn groene lanen en boulevards. Er is tevens een
groot, prachtig park. Al dat groen heeft Mendoza te danken aan een vernuftig
irrigatiesysteem dat dateert van de Inca’s. Daarenboven moeten er bij
nieuwbouw altijd nieuwe bomen worden aangepland.
We eten snel iets en vragen dan de weg naar Chacras de
Coria. Onderweg zien we enkele nieuwbouwwijken, omheind met hoge
prikkeldraad. Het doet ons denken aan de “compounds” in Zuid-Afrika. Het
veiligheidsprobleem leeft hier duidelijk ook.
Het zomerhuis van de familie ligt in een oudere, mooie,
groene wijk. Het is een groot domein met een viertal huizen. Het behoorde
vroeger tot de grootvader en het was eigenlijk een grote boomgaard. De
bewaker Javier toont ons de weg naar één van de huisjes in de grote tuin.
Tof is het er.
Alleen voelt Jonathan zich niet erg goed. De spierpijn
is nog erger geworden. En hij heeft ook koorts. We bellen met de familie
Gonzalez. We hadden nog graag met hen afgesproken, maar het zal niet meer
voor vandaag zijn. Ik doe nog inkopen in het charmante dorpje en we blijven
de rest van de namiddag en avond in het huis. Hopelijk helpen de korreltjes
die we hem hebben gegeven en de nachtrust, zodat we morgen Mendoza kunnen
verkennen.
vorige
volgende
|
