07 april
2007 Pret in Hostel Uspallata
Terwijl wij alles klaarmaken om naar Mendoza te rijden,
spelen Jonathan en Vicky in de voormiddag voetbal met een groepje
Argentijnse jongeren. Jonathan is onder de indruk van de balvaardigheid van
de jongens. Het is grappig hoe de kinderen zich met handen en voeten, een
beetje Engels en Spaans, verstaanbaar maken. Voor we vertrekken, wisselen ze
e-mail adressen uit.
We zijn nog maar een vijftal minuten op de baan naar
Mendoza, wanneer we even buiten het dorp de internationale jeugdherberg van
Uspallata zien liggen. Hiernaar waren we twee dagen geleden op zoek, maar
zonder succes. Nochtans waren we langs deze baan gekomen, maar we hadden
toen gedacht dat het bord van de herberg een reclamepaneel was.
We zijn toch benieuwd en houden even halt. De herberg
beschikt over een grote, open ruimte met pingpongtafel en ligt in het groen.
Er lopen ook een hoop kinderen rond. Het weer is schitterend, de omgeving is
hier prachtig, we kunnen onze tent op mooi gras opzetten en we kunnen er
paarden huren. Even overleggen we, maar beslissen al gauw om te blijven. Het
is de grootste dagrit die we ooit hebben afgelegd tussen twee slaapplaatsen:
een goede 5 kilometer! En zoals in het vervolg van de verslagen zal blijken,
we gaan van onze beslissing geen spijt krijgen.
Terwijl we onze tent aan het opzetten zijn, krijgen we
een glas wijn aangeboden van een aantal Argentijnse ouders. Ze komen van
Mendoza en zijn hier met 5 koppels en wel 18 kinderen op paasweekend. Ze
noemen elkaar Grupo Cullumche. Hun vriendenclubje is vergelijkbaar met het
onze in België, namelijk het Vliegertje, genoemd naar de kleuterschool waar
onze kinderen elkaar hebben leren kennen.
Jonathan en Vicky worden onmiddellijk hartelijk
opgenomen in de groep jongeren. Er wordt gepingpongd, geschaakt, en veel
plezier gemaakt. De Argentijnse families beginnen aan een asado en wij
worden uitgenodigd om mee aan te schuiven.
Ook zij hebben zin om te gaan paardrijden, maar vinden
de door de herberg voorgestelde tocht van drie uur te lang. Ze kennen iemand
met paarden op wandelafstand en vragen of we niet meewillen. We laten
Jonathan en Vicky kiezen en zij willen uiteraard met hun nieuwe vriendjes
mee. Met een deel van de groep wandelen we door het bos naar de ranch, maar
hebben geen geluk. De paarden zijn er wel, maar de vriend niet. Met
walkietalkies roepen ze de achtergeblevenen in de herberg op die ons even
later met twee auto’s komen ophalen. We zitten wel met een 12-tal man in een
auto (wel grote, maar toch).
Aangekomen bij een plek waar je wel paarden kan huren,
worden de troepen verdeeld. Gezien het al laat is en er onvoldoende paarden
zijn, blijft het paardrijden beperkt tot een half uurtje voor elk. Jonathan
en Vicky zijn een beetje ontgoocheld. Ze zijn dan wel met hun vrienden en
vriendinnen, maar de rit is veel te kort en vooral, ze mogen niet
galopperen!
In de herberg aangekomen, is het terug plezier maken
geblazen. Wanneer het donker is geworden, zorgt het Nieuw Zeelandse meisje
dat in de hostel werkt voor een spectaculaire vuurshow. Ze steekt twee
potjes die met een touw met elkaar verbonden zijn in brand, en draait ze dan
in allerlei figuren rond haar lichaam. De uitbater heeft de gepaste muziek
opgezet. De moeite!
De families maken om half twaalf ‘s avonds nog een
groot kampvuur, maar we zijn zo moe dat we tot onze grote spijt niet langer
wakker kunnen blijven. Gelukkig zijn ze er morgen ook nog!
vorige
volgende
|