|
03 april
2007 Te paard nabij Malargue
Voor zonsopgang trek ik nog een foto van de maan die
onze tent en de prachtige omgeving verlicht. Dan krijgt ons hele gezin
gratis en voor niets van moedertje natuur een adembenemende zonsopgang
aangeboden.
Jonathan en Vicky zien in de eerste zonnestralen een
aantal wilde paarden en lopen er opgewekt naar toe. Wanneer we ze zien
terugkomen, doen ze net alsof ze paarden berijden. Wat een ongelofelijk
mooie omgeving en wat moet het inderdaad zalig zijn om hier te kunnen
paardrijden.
Het is alsof onze gedachten door iemand worden gelezen,
want wanneer we terug richting grote baan rijden, zien we een uithangbord
waarop staat dat er paarden worden verhuurd. We informeren er en de prijs
valt goed mee. We reserveren drie paarden voor ons vanaf 16 uur.
Ook al was ons kampeerplekje in de vrije natuur
wondermooi, er was geen water, zodat we beslissen om de volgende nacht op de
gemeentelijke camping te gaan staan. Deze is verzorgd en supergoedkoop (2
EUR).
Terwijl Xenia op de camping achterblijft om er
ondermeer aan de website te werken, rijdt de rest van het gezinnetje in de
namiddag terug naar de kleine ranch. Onze paarden staan al opgezadeld op ons
te wachten wanneer we er toekomen. Guacho Christian wordt onze gids.
Hij neemt ons eerst mee naar de rivier die we
oversteken. Nadien klimmen we met de paarden een heuvel op, niet ver van de
plek waar we de vorige nacht hebben gekampeerd. In de verte zien we de Andes
bergketen. Tot dan toe zijn we stapvoets gegaan of in lichte draf. Draven is
voor Vicky geen probleem, dankzij de lessen die ze al in België heeft gehad.
Jonathan, die goed kijkt hoe zijn zus het doet, lukt er ook al snel vrij
aardig in. Wanneer we op een vlakker stuk terrein komen, vraagt Christian of
het nu wat sneller mag. Sneller paardrijden, betekent echter galopperen. Ok,
zeggen we in koor en even later galopperen we over de prairie. Jonathan
vindt het zalig. Het is verbazingwekkend hoe makkelijk het hem, en ook
Vicky, afgaat. Ze lijken allebei wel geboren ruiters. Ikzelf heb al de
moeite van de wereld om mijn kinderen bij te houden (paardrijden is bij mij
heel, heel lang geleden).
De tocht door de wilde natuur duurt in totaal drie uur.
Op de terugweg rijden we door een dreef waar het avondlicht de herfstkleuren
van de bladeren van de bomen nog meer accentueert. Mensen, wat is het
fantastisch om op een dergelijke mooie plek met je kinderen te zijn.
De eigenares van de ranch kan niet weergeven op het
geld dat ik bijheb, wat we oplossen door af te spreken om morgenvroeg nog
eens langs te komen, vanzelfsprekend tot groot enthousiasme van Jonathan en
Vicky.
Terug op de camping vertellen de kinderen Xenia
honderduit over hun avontuur. Tijdens het avondeten in een aanbevolen
restaurantje in Malargue beginnen de kinderen te dromen over hun eigen ranch
en hun eigen paard…
vorige
volgende
|
