|
01 april
2007 Over aprilvissen en ernstigere dingen
We kramen snel op en rijden naar de rand van het meer
om in het zonnetje te ontbijten. Daar hebben we ook draadloos internet van
een restaurantje vlakbij.
We checken snel onze mail, en ja hoor, onze webmaster
Sofie heeft de nieuwsbrief Belgische tijd zondagochtend 1 april rondgestuurd
(bedankt Sofie!). En er zijn verdraaid al een aantal reacties op onze 1
april mop (Argentinië loopt namelijk 5 uur achter op België).
Verschillenden zijn er duidelijk ingetrapt, anderen
zijn wat meer op hun hoede. We hebben reuze plezier met het lezen van de
felicitaties voor Xenia’s zwangerschap. Wellicht lezen een hoop hun mail pas
op maandag, dus we gaan nog wat wachten alvorens een rechtzetting te sturen
(zie voor een beknopt overzicht van de reacties onze nieuwsbrief van 5
april).
De zon staat intussen flink hoger aan het firmament
wanneer we San Martin de los Andes verlaten. Al snel zien we links van ons
de besneeuwde top van de Lanin vulkaan. We zijn ter hoogte van het
vulkanengebied in Chile (zie tevens onze verslagen over de Villarrica
vulkaan).
We rijden naar het Nationaal Park van Lanin dat bekend
staat voor zijn groot aantal “pewen bomen”. De lokale bevolking, de Pewenche,
hebben hun naam eraan te danken. Cesar van WWF Chile heeft ons zeer
enthousiast over de bomen verteld (zie verslag 21/02/07), nu is het tijd om
ze in het echt te bewonderen. De pewen bomen heten in het engels “monkey
puzzle trees” omdat ze, waar je ook maar kijkt, met stevige punten bedekt
zijn. Een echt puzzelwerk voor de apen die deze bomen zouden willen
beklimmen. De apen klimmen er dus niet in, maar de lokale bevolking wel, om
er de grote gele vruchten van te plukken. Benieuwd hoe ze dat doen!
Onderweg slagen we af om een wegwijzer te volgen naar
een klein Pewenche dorp. Groot is echter onze teleurstelling wanneer enkele
oudere vrouwen en mannen komen toegelopen en dadelijk plastieken zakken vol
zelfgemaakte prularia (houten lepels en handwerkjes) onder onze neus duwen.
Geen rondleiding, geen informatie over hun taal en gewoonten, en natuurlijk
ook geen voorstelling hoe ze in aappuzzelbomen kunnen klimmen, alleen platte
commerce.
Gelukkig zorgt een prachtige vallei met zicht op de
vulkaan Lanin ervoor dat we onze teleurstelling snel vergeten. Terwijl wij
van het uitzicht genieten, beklimmen Jonathan en Vicky deze keer een echte
muur.
Een dertigtal kilometers verder komen we aan de ingang
van het Parque National Lanin. Aan de ingang staan er heel wat monkey puzzle
trees. Xenia en ook wij inspecteren deze indrukwekkende bomen van
dichterbij. Staan er zo geen in de parken vlakbij onze gemeente?
In het park komen we nog dichter bij de met sneeuw
bedekte Lanin vulkaan. Hopelijk beslist hij nu niet actief te worden. Via
een smal pad dalen we af naar een door grote bomen omzoomd, heldergroen
gletsjermeer. Het is duidelijk tijd voor de lunch, want hier en daar
knettert er vuur. We zien en rieken het vlees van de asado (Argentijnse BBQ).
Even later, wanneer wij zelf wat eten aan het opwarmen zijn, krijgen we
heerlijk gebakken vlees van onze Argentijnse buren aangeboden. Mmm, lekker.
Net zoals in Nieuw Zeeland kent de gastvrijheid hier geen grenzen.
Alvorens te vertrekken, nodigt Jonathan ons uit om een
pad te volgen naar een knap uitkijkpunt. Na ons een weg gebaand te hebben
door bamboe en takken, belanden we nergens, tot groot jolijt van Jonathan.
“1 april”, roept hij. Ja mensen, ga met zo’n stel kinderen op reis… ;-)
Nadat we het park hebben verlaten, rijden we opnieuw op
de onze zo bekende Ruta 40 naar het Noorden. Vlakbij Zapala, waar we willen
overnachten, moeten we stoppen voor een file auto’s. Wat nu? De weg is
geblokkeerd door een stakerspost. Ik ga een babbeltje doen met de stakers,
die verdraaid collega’s blijken te zijn. Het zijn namelijk leerkrachten van
de provincie Neuquen. Ze vertellen mij dat het geld voor onderwijs
ontoereikend is. Sommige scholen kunnen zelf de verwarming niet meer
betalen. Ze hebben al verschillende marsen georganiseerd, en nu zijn ze met
stakingsposten begonnen om de overheid van Neuquen te dwingen meer middelen
vrij te maken (in andere provincies is de situatie vaak niet veel beter). Ik
wens hen veel succes en ze zijn blij met deze (beperkte) vorm van
internationale solidariteit.
Om 19 uur wordt de barricade opgeheven en mogen we met
zijn allen door. In Zapala, een dorpje in het midden van nergens, is er één
hotel en één camping. Een stakende leerkracht van het dorp heeft me echter
verteld dat je ook achter het benzine station van YPF kan slapen en dat er
daar tevens een goed restaurantje is. De informatie klopt, al moet je
normaal gesproken lid zijn van de Argentijnse touring organisatie om er
gratis te mogen overnachten. Maar voor ons wil de uitbater direct een
uitzondering maken.
We zetten snel de tent op en verwarmen ons in het
restaurant (overdag haalt de temperatuur 26 graden, maar eenmaal de zon
onder, koelt het snel af – we zitten dan ook in een woestijn).
Nog even proberen we onze kinderen een poets te bakken
door te zeggen dat de stank in de buurt van onze tent komt van een stinkdier
dat we hebben gezien, maar ze zijn te moe om erachter te gaan.
vorige
volgende
|
