|
30 maart
2007 Canopy in Bariloche
Onze kinderen voelen zich in hun sas in ons
appartementje. Na de twee uurtjes les vanochtend, openen ze een fictief
postkantoor met zelf getekende postzegels en postkaarten (Jonathan) en een
camping/hotel met een zelfgetekende kaart met alle faciliteiten (Vicky). Wij
worden gevraagd om langs te komen om post te versturen of te ontvangen of om
één of meer nachten te boeken op de camping. Ze amuseren zich zo goed dat we
hen met veel moeite en met de belofte dat ze iets bijzonders gaan meemaken,
uiteindelijk toch in de late namiddag de deur uit krijgen (het is
schitterend weer!).
We stoppen eerst aan een uitkijkpunt waar een in ijzer
gevlochten Maria met Jezus en de heilige Don Bosco de meren, het land en
zijn bewoners geacht worden te beschermen. Ik zelf zet mij ernaast, ook op
een sokkel. Ik heb echter niet de pretentie dat ik dit alles kan beschermen,
ook al hoop ik van ganser harte dat dit ongelofelijk mooie stukje natuur nog
voor vele generaties na mij bewaard kan blijven.
De kinderen laten zich horen en willen weten of dit de
verrassing is. Neen hoor, we hebben iets anders voor hen in petto.
Een paar kilometer verder ziet Vicky een bord met
reclame voor “canopy”, wat staat voor vastgeklikt aan een stalen kabel
omlaag glijden tussen twee steunpunten. Haar hartje begint sneller te
kloppen en ook dat van Jonathan. De canopy waar we halt houden is een
bijzondere. Het parcours is wel 1500 meter lang, bestaande uit 10 ritten,
waarvan de langste 250 meter is. De steunpunten zijn reusachtige bomen in
een oud bos langs de flank van een berg.
Na wat oefenen op een korte kabel met onze uitrusting,
rijden we met een jeep via een steile weg door het woud de bergflank omhoog.
Twee gidsen vergezellen ons.
Terwijl Xenia van op de begane bosgrond toekijkt, volg
ik als eerste de gids omlaag van het eerste platform. Wat een ongelofelijke
gewaarwording. Ik lijk wel een vogel die tussen oude boomreuzen vlieg. Na
mij volgen ook Jonathan en Vicky. Ze zijn even enthousiast als ik.
Hoogtevrees heb je hier best niet. Er zijn ritten bij waar je wel 30 meter
boven de grond omlaag raast. In de verte zien we de meren van Bariloche
glinsteren in het zonlicht.
Het vliegen tussen de bomen gaat jammer genoeg veel te
snel voorbij. Alle drie zouden we het parcours een tweede keer willen doen,
maar de gidsen hun werkdag zit erop. Ze zijn vol lof over de canopy
vaardigheden van onze kinderen. Volgens hen is Vicky de knapste van alle min
10 jarigen die ze al hebben begeleid in de drie en een half jaar dat de baan
open is, en dat zijn er toch al wat. Daarenboven hebben onze kinderen het
ook een stuk beter gedaan dan een hoop volwassenen. Zo was, volgens de twee
gidsen, de groep volwassenen voor ons een ramp.
Sommigen remden teveel af, zodat ze halverwege bleven
hangen en gered moesten worden. Anderen lukten er dan weer niet in om tijdig
af te remmen, zodat ze hard op de platforms terecht kwamen. We mogen trots
zijn op onze kinderen, zeggen de twee gidsen. Maar dat, dat zijn we al lang!
vorige
volgende
|
