|
22 februari
2007 Flora en Fauna van het Valdiviana Coastal Reserve
Die ochtend krijgen we eerst van Pepe een
diavoorstelling en een knappe film te zien van het Valdiviana Coastal
Reserve project. Vervolgens leidt hij ons rond in een kleine
tentoonstellingruimte. Hij vertelt ons over de flora en de fauna in het
gebied. Hij laat ons zien hoe ze met de lokale bewoners hard aan het werken
zijn om het gebied terug in zijn oorspronkelijke staat te herstellen en
daarbij de mogelijkheid te creëren voor toerisme (met zo weinig mogelijk
negatieve impact). Geestdriftig beantwoordt hij al onze vragen. De speciale
witte rotsen die we in de baai zagen, blijken wit te zijn geworden door de
uitwerpselen van de vele vogels die er nesten. En wij die eerst dachten dat
we al een ijsberg hadden gezien…
Gewapend met verrekijkers wandelen we vervolgens langs
de riviermonding naar het strand. Gek om te bedenken dat die machtige rivier
hier in dit reservaat ontstaat. Vanop de duinen zien we heel wat vogels:
pelikanen, aalscholvers, en tal van kleinere trekvogels. Pepe heeft een boek
bij met de namen van de vogels in het Engels en het Spaans. Hij spot een
soort meeuwen die hier normaal gesproken nooit komen. Een mogelijk gevolg
van de klimaatsverandering. We worden nog meer uitgelaten wanneer we in de
baai een groep dolfijnen in het water ontdekken.
We wandelen langs het strand naar een stukje ongerept,
gematigd regenwoud. Toch heeft er hier aan de rand van het water een
Chileens gezin een tent opgetrokken. Van Pepe leren we dat hij hier niets
tegen kan doen. De eerste acht meter van de waterkant behoort toe aan alle
Chilenen – hij kan hen er alleen maar op wijzen niets achter te laten.
We klimmen omhoog langs de steile kust en genieten van
de mooie natuur. Een jeep wacht ons op aan het einde van de wandeling.
Voor de lunch houden we halt bij de plaatselijke
visser. Hij verkoopt reuze mosselen (1 kg voor 1 Euro) en oesters (zes voor
1 Euro). De vissersvrouw snijdt de oesters voor ons open. Met een heerlijk
fris wit wijntje, wat pasta en brood, wordt het even later in onze ‘cabana’
smullen!
In de namiddag rijden we met de jeep van het reservaat
de bergen in. Na een tijdje laten we de eucalyptusbomen achter ons. We
houden halt aan een bos van Alerce bomen. Na de Sequoia zijn het de oudste
bomen op aarde. Het is een indrukwekkende wandeling op een speciaal
(natuurvriendelijk) aangelegd pad. Pepe vraagt ons een drietal minuten stil
te zijn en te luisteren naar de geluiden van het bos. Niet gemakkelijk voor
onze kinderen (zeker niet voor Vicky), maar ze slagen er toch in. Pepe
vertelt ons dat de stam van een Alerce slechts 1 minimeter dikker wordt per
jaar. Hij toont ons een mini Alerce die even oud is als Vicky. Hij is al wel
groter dan haar, maar oh zoveel dunner. De kleine boom staat temidden van
reuzen die al bestonden voor de geboorte van Christus.
Presentaties en filmvoorstelling zijn één ding, je er
zelf midden in bevinden is nog een totaal andere dimensie.
Wat een dag!
vorige
volgende
|
