21 februari
2007 WWF te Valdivia
Het is rond luchttijd wanneer we toekomen te Valdivia.
We vinden snel het WWF kantoor aan de oever van de rivier. De deur wordt ons
geopend door Marc, een Amerikaan van “The Nature Conservancy”.
David, de WWF verantwoordelijke van Valdivia, is op
stap met een bezoeker. Via telefoon spreken we met hem af om half vijf, maar
we mogen al om drie uur naar het kantoor komen. Dan zal César ons te woord
staan over het Valdiviana Coastal Reserve project.
Intussen hebben we van Marc wat meer geleerd over de
activiteiten van The Nature Conservancy. Het is een Amerikaanse organisatie
die wereldwijd kostbare grond opkoopt om ze in hun natuurlijke staat te
behouden voor komende generaties of, zoals hun missieverklaring het zegt
“saving the last great places on earth” (voor meer info zie
www.nature.org ).
Gezien in Chili de overheid Nationale Parken klein wil
houden en niet wil uitbreiden, is er veel interesse voor particulier
natuurbehoud. Zo heeft Doug Tompkins, de ex CEO van Esprit, het natuurpark
Pumalin opgericht. Er is veel weerstand tegengekomen van de Chileense
overheid omdat hij Pumalin zo groot heeft gemaakt dat het zich uitstrekt van
de Stille Oceaan tot de Argentijnse Andes waardoor het Chili in twee snijdt.
We lunchen aan de rivier. Er is gratis draadloos
internet beschikbaar en we skypen er met Yvona. Het is prettig nieuws te
ontvangen over Xenia’s petekind Alexander.
Om drie uur ontmoeten we een enthousiaste César van WWF
die ons een uitstekende introductie geeft over de Chileense samenleving, de
verschillende inheemse bevolkingsgroepen en de rol die ze spelen in het
proces van natuurbehoud.
Hij vertelt ons dat de oorspronkelijke Chileense
bevolking in het Andesgebergte de Pewenche zijn (“che” betekent bevolking,
en “pewen” is de naam van de apenpuzzelboom die in de bergen groeit). De
kustbewoners in het Noorden heten Lafkenche, in het zuiden de Huilliche. De
Mapuche zijn de mensen van het land. Mapuche is tevens de benaming van de
inheemse Chileense bevolking in het algemeen.
In het verleden is het land van de Mapuche afgepakt
door de heersers van toen. De laatste 15 jaar krijgen de verschillende
inheemse bevolkingsgroepen geleidelijk terug meer eigendomsrechten in handen
(geholpen door het in 1991 opgericht CONADI fonds – Corporation National
Desarollo Indigines).
Daarom is het voor WWF belangrijk om naast de overheid
en de industrie, ook de inheemse gemeenschappen warm te maken voor
natuurbehoud.
Een goed voorbeeld van het bovenstaande is o.a. het
project in het Reserva Costera Valdiviana (zie
www.wwf.cl en
www.corralchaihuin.cl). Het project maakt deel uit van het
Valdiviaanse Ecogebied. Het WWF heeft deze regio in Chile (van de 35ste
tot de 48ste breedtegraad) uitgeroepen tot één van de 25 meest
waardevolle gebieden voor natuurbehoud.
De Reserva Costera Valdiviana is een uitgestrekt domein
van 60.000 hectare. Het behoorde vroeger toe aan een pulpfabriek. Deze heeft
heel wat waardevol oerbos gekapt om plaats te maken voor snel groeiende
eucalyptusbomen. In 2003 is de pulpfabriek echter failliet gegaan. De bank,
die het land in eigendom kreeg, heeft het land in 2004 verkocht aan The
Nature Conservancy. In samenwerking met het WWF is men sinds dan hard aan
het werken om het domein als natuurreservaat (geen gesloten natuurpark) in
te richten, met ondermeer de aanleg van ecologische wandelroutes. Het unieke
gebied herbergt een schat aan flora met ondermeer metershoge Alerce bomen en
fauna met dieren zoals de “Zorro’s van Darwin” (een soort vossen), puma’s en
pudu’s (het kleinste hert ter wereld).
Het WWF schakelt zoveel mogelijk de inheemse bevolking
in bij de werkzaamheden. Ze leiden ze op tot rangers en helpen hen om actief
te worden in ecotoerisme. Wat dit laatste betreft, sporen ze hen aan om
typische gerechten voor toeristen te serveren (mini-restaurantjes),
schelpdieren (oesters, mosselen, …) te verkopen of cabanas te verhuren. WWF
geeft hen naast technische assistentie en opleidingen, ook gronden in
concessies (in ruil voor onderhoudswerken in het park) en verschaft hen
zelfs microkredieten.
César belt na zijn uiteenzetting enkele mensen van de
Reserva op en nodigt ons uit om het domein de komende dagen te gaan
bezoeken.
Om half vijf vervoegt David ons. Hij geeft ons een
overzicht van de grootste bedreigingen van de natuur in Chili en wat WWF
eraan probeert te doen.
Chili is een land rijk aan grondstoffen. Nu het
economisch sterk aan het ontwikkelen is, worden deze meer en meer ontgonnen.
Het is de taak van het WWF aan de Chileense overheid, industrie en bevolking
duidelijk te maken dat er een evenwicht noodzakelijk is tussen het aanwenden
van deze rijkdommen en het behouden ervan.
David deelt het uitgestrekte land (4300 km lang,
gemiddeld maar een paar honderd kilometer breed) in drie:
- In het noorden van Chile is de mijnindustrie zeer actief. Zij is een grote
gebruiker en vervuiler van water. Wetlands worden leeggepompt.
- In het centrum, rond Santiago, is er een uniek
ecosysteem dat bedreigd wordt door de toenemende land- en wijnbouw.
- In het zuiden van het land is het de papierindustrie
die de unieke oerbossen en wouden bedreigt. Daarenboven komt nu nog de bouw
van grote dammen voor het verwekken van elektriciteit; het economische sterk
groeiend Chile heeft een steeds grotere behoefte aan energie. Tot slot is er
nog de over de laatste jaren enorm gegroeide zalmindustrie die een
ecologische ramp is. Om 1 extra kg zalm te krijgen, zijn er tot 9 kg vismeel
nodig, een rampzalige convertieratio. Daar komt nog bij dat de zalm
antibiotica toegediend krijgt, die op hun beurt in de voedselketen geraken.
David is de oprichter van WWF in Chili. Gezien hij in
Valdivia gevestigd is, concentreren ze hun inspanningen vooral op het zuiden
van het land.
De tijd vliegt voorbij. Na iedereen hartelijk te hebben
bedankt voor hun gastvrijheid en hun knappe uiteenzettingen, haasten we ons
langs de kust naar de overzetboot die ons naar Coral zal brengen.
Op de boot zien we een grote duwboot geladen met
houtchips. De natuur in Valdivia is nog niet veilig. Er is nog steeds een
grote papierfabriek (Arauco) actief die voor heel wat vervuiling zorgt. Nu
vrijdag is er trouwens een grote betoging tegen de fabriek en de overheid
gepland. Arauco haalt de milieunormen wel, maar die zijn zo laks dat ze de
vervuiling niet stoppen. Dit weekend komt de vrouwelijke Presidente Bachelet
in Valdivia op bezoek. Een ideale gelegenheid om haar hierop attent te
maken.
De duisternis valt al in wanneer we de ingang van de
Valdiviana Coastal Reserve bereiken. José (afgekort Pepe) staat ons op te
wachten. Hij toont ons de weg naar onze ‘cabana’(een huisje met living,
keuken, badkamer en wel drie slaapkamers) en hij wijst ons het enige micro-
restaurantje (met een prachtig zicht op de baai) van het gehuchtje aan. We
zijn er de enige gasten. We eten er een soort kaasflapjes, maar dan gevuld
met schelpdieren en vis. Lekker.
Terug in de cabana willen onze kinderen eerst niet
alleen op een kamer slapen. Ze zijn het samen slapen zo gewoon. Toch voelt
het terug een beetje zoals thuis aan, elk van hen met hun eigen kamer. We
zijn benieuwd naar morgen.
vorige
volgende
|