Verslagen

Zuid-Amerika  -  Chili


 

¤ België
(voor vertrek)

¤ Afrika

¤ Azië

¤ Oceanië

¤ Zuid-Amerika

¤ Noord-Amerika

¤ België
(terugkomst)

 

 

 

Eddy & Xenia

 

Jonathan

 

Vicky

 
 
 

21 februari 2007 WWF te Valdivia

Het is rond luchttijd wanneer we toekomen te Valdivia. We vinden snel het WWF kantoor aan de oever van de rivier. De deur wordt ons geopend door Marc, een Amerikaan van “The Nature Conservancy”.

David, de WWF verantwoordelijke van Valdivia, is op stap met een bezoeker. Via telefoon spreken we met hem af om half vijf, maar we mogen al om drie uur naar het kantoor komen. Dan zal César ons te woord staan over het Valdiviana Coastal Reserve project.

Intussen hebben we van Marc wat meer geleerd over de activiteiten van The Nature Conservancy. Het is een Amerikaanse organisatie die wereldwijd kostbare grond opkoopt om ze in hun natuurlijke staat te behouden voor komende generaties of, zoals hun missieverklaring het zegt “saving the last great places on earth” (voor meer info zie www.nature.org ).

Gezien in Chili de overheid Nationale Parken klein wil houden en niet wil uitbreiden, is er veel interesse voor particulier natuurbehoud. Zo heeft Doug Tompkins, de ex CEO van Esprit, het natuurpark Pumalin opgericht. Er is veel weerstand tegengekomen van de Chileense overheid omdat hij Pumalin zo groot heeft gemaakt dat het zich uitstrekt van de Stille Oceaan tot de Argentijnse Andes waardoor het Chili in twee snijdt.

We lunchen aan de rivier. Er is gratis draadloos internet beschikbaar en we skypen er met Yvona. Het is prettig nieuws te ontvangen over Xenia’s petekind Alexander.

Om drie uur ontmoeten we een enthousiaste César van WWF die ons een uitstekende introductie geeft over de Chileense samenleving, de verschillende inheemse bevolkingsgroepen en de rol die ze spelen in het proces van natuurbehoud.

Hij vertelt ons dat de oorspronkelijke Chileense bevolking in het Andesgebergte de Pewenche zijn (“che” betekent bevolking, en “pewen” is de naam van de apenpuzzelboom die in de bergen groeit). De kustbewoners in het Noorden heten Lafkenche, in het zuiden de Huilliche. De Mapuche zijn de mensen van het land. Mapuche is tevens de benaming van de inheemse Chileense bevolking in het algemeen.

In het verleden is het land van de Mapuche afgepakt door de heersers van toen.  De laatste 15 jaar krijgen de verschillende inheemse bevolkingsgroepen geleidelijk terug meer eigendomsrechten in handen (geholpen door het in 1991 opgericht CONADI fonds – Corporation National Desarollo Indigines).

Daarom is het voor WWF belangrijk om naast de overheid en de industrie, ook de inheemse gemeenschappen warm te maken voor natuurbehoud.

Een goed voorbeeld van het bovenstaande is o.a. het project in het Reserva Costera Valdiviana (zie www.wwf.cl en www.corralchaihuin.cl).  Het project maakt deel uit van het Valdiviaanse Ecogebied. Het WWF heeft deze regio in Chile (van de 35ste tot de 48ste breedtegraad) uitgeroepen tot één van de 25 meest waardevolle gebieden voor natuurbehoud.

De Reserva Costera Valdiviana is een uitgestrekt domein van 60.000 hectare. Het behoorde vroeger toe aan een pulpfabriek. Deze heeft heel wat waardevol oerbos gekapt om plaats te maken voor snel groeiende eucalyptusbomen. In 2003 is de pulpfabriek echter failliet gegaan. De bank, die het land in eigendom kreeg, heeft het land in 2004 verkocht aan The Nature Conservancy. In samenwerking met het WWF is men sinds dan hard aan het werken om het domein als natuurreservaat (geen gesloten natuurpark) in te richten, met ondermeer de aanleg van ecologische wandelroutes. Het unieke gebied herbergt een schat aan flora met ondermeer metershoge Alerce bomen en fauna met dieren zoals de “Zorro’s van Darwin” (een soort vossen), puma’s en pudu’s (het kleinste hert ter wereld).

Het WWF schakelt zoveel mogelijk de inheemse bevolking in bij de werkzaamheden. Ze leiden ze op tot rangers en helpen hen om actief te worden in ecotoerisme. Wat dit laatste betreft, sporen ze hen aan om typische gerechten voor toeristen te serveren (mini-restaurantjes), schelpdieren (oesters, mosselen, …) te verkopen of cabanas te verhuren. WWF geeft hen naast technische assistentie en opleidingen, ook gronden in concessies (in ruil voor onderhoudswerken in het park) en verschaft hen zelfs microkredieten.

César belt na zijn uiteenzetting enkele mensen van de Reserva op en nodigt ons uit om het domein de komende dagen te gaan bezoeken.

Om half vijf vervoegt David ons. Hij geeft ons een overzicht van de grootste bedreigingen van de natuur in Chili en wat WWF eraan probeert te doen.

Chili is een land rijk aan grondstoffen. Nu het economisch sterk aan het ontwikkelen is, worden deze meer en meer ontgonnen. Het is de taak van het WWF aan de Chileense overheid, industrie en bevolking duidelijk te maken dat er een evenwicht noodzakelijk is tussen het aanwenden van deze rijkdommen en het behouden ervan.

David deelt het uitgestrekte land (4300 km lang, gemiddeld maar een paar honderd kilometer breed) in drie:
- In het noorden van Chile is de mijnindustrie zeer actief. Zij is een grote gebruiker en vervuiler van water. Wetlands worden leeggepompt.

- In het centrum, rond Santiago, is er een uniek ecosysteem dat bedreigd wordt door de toenemende land- en wijnbouw.

- In het zuiden van het land is het de papierindustrie die de unieke oerbossen en wouden bedreigt. Daarenboven komt nu nog de bouw van grote dammen voor het verwekken van elektriciteit; het economische sterk groeiend Chile heeft een steeds grotere behoefte aan energie. Tot slot is er nog de over de laatste jaren enorm gegroeide zalmindustrie die een ecologische ramp is. Om 1 extra kg zalm te krijgen, zijn er tot 9 kg vismeel nodig, een rampzalige convertieratio. Daar komt nog bij dat de zalm antibiotica toegediend krijgt, die op hun beurt in de voedselketen geraken.

David is de oprichter van WWF in Chili. Gezien hij in Valdivia gevestigd is, concentreren ze hun inspanningen vooral op het zuiden van het land.

De tijd vliegt voorbij. Na iedereen hartelijk te hebben bedankt voor hun gastvrijheid en hun knappe uiteenzettingen, haasten we ons langs de kust naar de overzetboot die ons naar Coral zal brengen.

Op de boot zien we een grote duwboot geladen met houtchips. De natuur in Valdivia is nog niet veilig. Er is nog steeds een grote papierfabriek (Arauco) actief die voor heel wat vervuiling zorgt. Nu vrijdag is er trouwens een grote betoging tegen de fabriek en de overheid gepland. Arauco haalt de milieunormen wel, maar die zijn zo laks dat ze de vervuiling niet stoppen. Dit weekend komt de vrouwelijke Presidente Bachelet in Valdivia op bezoek. Een ideale gelegenheid om haar hierop attent te maken.

De duisternis valt al in wanneer we de ingang van de Valdiviana Coastal Reserve bereiken. José (afgekort Pepe) staat ons op te wachten. Hij toont ons de weg naar onze ‘cabana’(een huisje met living, keuken, badkamer en wel drie slaapkamers) en hij wijst ons het enige micro- restaurantje (met een prachtig zicht op de baai) van het gehuchtje aan. We zijn er de enige gasten. We eten er een soort kaasflapjes, maar dan gevuld met schelpdieren en vis. Lekker.

Terug in de cabana willen onze kinderen eerst niet alleen op een kamer slapen. Ze zijn het samen slapen zo gewoon. Toch voelt het terug een beetje zoals thuis aan, elk van hen met hun eigen kamer. We zijn benieuwd naar morgen.

 

vorige                                                                                                                          volgende