|
07 februari
2007 José en de vulkaan Rano Kau
Even een woordje over de familie Cardinale waar we
logeren. Cecilia’s broer is de sympathieke en boeiende man José. Met
Italiaans en Rapa Nui bloed in de aderen, heeft hij een legeropleiding
gevolgd bij de Chileense zeemacht. Later is hij gaan varen rond de wereld,
werkend op een jacht. Hij is gestrand in Australië waar hij zijn vrouw heeft
leren kennen. Enkele jaren later verhuisde het gezin naar Nieuw-Zeeland waar
José huizen bouwt voor rijken terwijl hij zelf ook investeert in land.
De Cardinale wonen nu te Rotorua in Nieuw Zeeland, maar
ze brengen meerdere maanden per jaar door op Rapa Nui. Het huis naast
hetwelke wij kamperen, heeft José enkele jaren geleden gebouwd op de grond
van zijn zus. Zijn gronden op Rapa Nui is hij kwijt gespeeld, omdat niemand
nog dacht dat hij ooit ging terugkomen.
José is dan ook geen alledaagse man. Hij heeft
gesproken met de presidenten Allende en Castro, en nog niet lang geleden met
Bachelet, de huidige, vrouwelijke presidente van Chili. Hij ijvert ervoor
dat net zoals de Maori financiële compensatie hebben gekregen van de
NZ-overheid, de Chileense overheid zorgt voor de 12 families die ooit
eigenaar waren van het eiland. Via politieke weg tracht hij om van het hele
eiland een nationaal park te maken dat naar het voorbeeld van de Maori in NZ
wordt beheerd door de eilandbewoners zelf.
José’s kinderen, die nu met hem op het eiland
verblijven, spreken Engels, Maori, Spaans en Rapa Nui. Eén van de volgende
avonden treden zijn zonen trouwens met vier vrienden op in een heuse Maori
show. Ze brengen tevens de krijgsdans Haka. Het is grappig om ze te zien
oefenen in de tuin.
De hele familie is zeer geïnteresseerd in wat we filmen
van het festival en vragen ons het voor hen op DVD te branden.
José’s zus, Cecilia, de uitbaatster van de huisjes voor
toeristen is vriendelijk. Ze mist echter, net zoals volgens José de meeste
eilandbewoners, de nodige geestdrift en energie om van het eiland nog veel
meer te maken.
Die avond huren we opnieuw een auto voor 24uur. We
trekken er mee naar de vulkaan Rano Kau. Ook hier ligt in de krater een
meer, maar dan wel één met tientallen eilandjes. Vicky roept er uit ‘I am
the queen of the island’ – niet echt waar, maar dat zijn de woorden die ik
haar in de mond leg wanneer ik de foto selecteer bij dit artikel. Het is in
elk geval wel het gevoel dat je krijgt op deze bijzondere plek.
Vanop de vulkaankrater zien we de zon ondergaan met op
de voorgrond het kleine eiland waar vroeger een ongebroken vogelei moest
gehaald worden om de “vogelman” of koning van het eiland voor één jaar te
bepalen. Velen zijn hier gestorven in hun strijd voor dit vogelei (zie
tevens artikel van 5 februari). Ook nu nog nesten de mooie bonte sternen op
het eiland, alleen laten de eilandbewoners hun eieren nu met rust.
vorige
volgende
|
