Verslagen

Oceanië  -  Tahiti


 

¤ België
(voor vertrek)

¤ Afrika

¤ Azië

¤ Oceanië

¤ Zuid-Amerika

¤ Noord-Amerika

¤ België
(terugkomst)

 

 

 

Eddy & Xenia

 

Jonathan

 

Vicky

 
 
 

27 januari 2007 Ma’a Tahiti

Vandaag wisselen zon en buien zich met elkaar af. Flo nodigt ons uit om samen met hen een echte Tahitiaanse maaltijd te eten, Ma’a Tahiti.

Xenia en ik mogen meehelpen met de voorbereiding. Ik krijg als taak de geraspte kokosnoot uit te wringen in een doek zodat de melk eruit komt. Xenia werkt mee aan het dessert.

De maaltijd bestaat uit rauwe, in limoen gemarineerde tonijn met groentjes, stukjes kip met groene papaya en saus, gestoomde banaan in de schil die je eet zoals een aardappel, en gestoofde bananen in kokosnootmelk als dessert. Alles wordt met de hand gegeten (voor Jonathan niets nieuws, hij eet alles graag met zijn handen). Zelfs onze kinderen vinden het heerlijk.

Aan tafel vertellen Flo en haar man Gérard over hun cultuur en hun leven op de Marquizen en op Tahiti. Vanaf hun 12 jaar werden ze naar een ander eiland op kostschool gestuurd (een nonnetjesschool op een eiland voor de meisjes; een ander eiland met paters voor de jongens). Er zijn veel overeenkomsten tussen hun cultuur en die van de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland. In NZ wonen er Maori, op Frans Polynesië heten de mensen Maohi. Hun taal trekt op elkaar. Beide bevolkingsgroepen stoven hun eten in de grond, en houden van dans en muziek. Zo is er de dans van het varken (jongens) en de vogels (meisjes). En ze kennen ook de haka, maar dan zonder hun tong uit te steken.

Die namiddag ga ik met een kayak even op zee. Het is een hele kunst om via een kleine geul door de branding op zee te geraken. Ik roei naar de plek waar de surfers in de hoge golven halsbrekende toestanden uithalen. In de verte verschijnen echter donkere wolken. Voor ik het goed besef, gutst even later de regen naar beneden. Ik zie nauwelijks de kustlijn. Met een bang hartje waag ik me terug door de branding naar het kleine strand vlak bij het huis van Flo.

Gelukkig sla ik met mijn kayak niet om.

Die avond neemt de familie ons mee naar de mis. Het is onvoorstelbaar hoeveel kerken je hier ziet. De missionarissen hebben hier flink gewerkt. Het gezang, in Frans en Maohi, maakt het speciaals, maar verder is het niet zo erg verschillend van bij ons.

 

vorige                                                                                                                          volgende