Verslagen

Oceanië  -  Nieuw-Zeeland


 

¤ België
(voor vertrek)

¤ Afrika

¤ Azië

¤ Oceanië

¤ Zuid-Amerika

¤ Noord-Amerika

¤ België
(terugkomst)

 

 

 

Eddy & Xenia

 

Jonathan

 

Vicky

 
 
 

15 januari 2007 Bij Ben in de Golden Bay

Die ochtend spelen Jonathan en Vicky in de zon in de speeltuin van de camping. Het is al tegen de middag wanneer we verder rijden naar het Abel Tasman National Park. De weg draait en keert, om mottig van te worden.

Onze bedoeling is aanvankelijk om ergens in het Tasman park aan zee een mooie, rustige camping te zoeken. Eenmaal aan de noordkant van het park gekomen, stellen we vast dat het niet meer ver is naar de woonst van Ben, de ontdekker die we in Base Camp Mount Everest hebben ontmoet. Hij heeft ons per e-mail laten weten dat hij in het land is en dat we bij hem thuis welkom zijn. We besluiten er eerst heen te rijden om te zien of hij er is en om af te spreken.

Na een afslag te hebben genomen van de grote baan (nu ja groot) richting zee, slagen we de grindweg in waar hij woont. Het is een groot domein langs het water met wel een drietal woonhuizen en een werkplaats verstopt in het groen. We ontmoeten eerst zijn broer Daniël en vinden Ben terug in zijn atelier. Hij werkt aan een project voor een Zweeds bedrijf. Hij moet een robot ontwikkelen die kan simuleren hoe hersenen reageren ten gevolge van een hartaanval, geen alledaagse klus.

Hij nodigt ons uit om onze tent op te zetten ergens op het gazon naast hun zomerkeuken, een overdekte ruimte met grote houten tafel en stoelen. Hij moet nog wat werken en winkelen, zodat we afspreken dat we ’s avonds samen eten.

Met Vicky ga ik op ontdekking door de grote tuin vol bloemen, fruitbomen, en ook pluimvee, geiten en schapen. Er stroomt een riviertje door het domein. Waar het in zee uitmondt, waden we naar de overkant en stappen door de laguna naar de verste punt. Om de hoek is een privé strandje waar we gaan zwemmen en een groot kasteel maken om de opkomende vloed te trotseren. We falen jammerlijk. Jonathan is bij Xenia gebleven om te schrijven en te tekenen.

We zijn pas om 20 uur terug en onze magen grollen. Jonathan is ons met Ben en Daniel op hun quad achterna gereden, maar ze hebben ons blijkbaar niet gezien. Daniel heeft nog een vriendin ontmoet en ook zij komt mee eten. Het wordt een gezellige avond. Broer Daniel heeft een fysieke handicap, maar dat neemt niet weg dat hij danst bij een dansgezelschap in Auckland (www.touchcompass.org.nz/).

Wanneer we uiteindelijk gaan slapen, is er een fantastische sterrenhemel te zien. Zelden zoveel sterren in mijn leven gezien als die nacht. Van lichtvervuiling is hier geen sprake. Wat is het jammer dat je zoiets in België niet meer kan zien…

vorige                                                                                                                          volgende