15 januari
2007 Bij Ben in de Golden Bay
Die ochtend spelen Jonathan en Vicky in de zon in de
speeltuin van de camping. Het is al tegen de middag wanneer we verder rijden
naar het Abel Tasman National Park. De weg draait en keert, om mottig van te
worden.
Onze bedoeling is aanvankelijk om ergens in het Tasman
park aan zee een mooie, rustige camping te zoeken. Eenmaal aan de noordkant
van het park gekomen, stellen we vast dat het niet meer ver is naar de
woonst van Ben, de ontdekker die we in Base Camp Mount Everest hebben
ontmoet. Hij heeft ons per e-mail laten weten dat hij in het land is en dat
we bij hem thuis welkom zijn. We besluiten er eerst heen te rijden om te
zien of hij er is en om af te spreken.
Na een afslag te hebben genomen van de grote baan (nu
ja groot) richting zee, slagen we de grindweg in waar hij woont. Het is een
groot domein langs het water met wel een drietal woonhuizen en een
werkplaats verstopt in het groen. We ontmoeten eerst zijn broer Daniël en
vinden Ben terug in zijn atelier. Hij werkt aan een project voor een Zweeds
bedrijf. Hij moet een robot ontwikkelen die kan simuleren hoe hersenen
reageren ten gevolge van een hartaanval, geen alledaagse klus.
Hij nodigt ons uit om onze tent op te zetten ergens op
het gazon naast hun zomerkeuken, een overdekte ruimte met grote houten tafel
en stoelen. Hij moet nog wat werken en winkelen, zodat we afspreken dat we
’s avonds samen eten.
Met Vicky ga ik op ontdekking door de grote tuin vol
bloemen, fruitbomen, en ook pluimvee, geiten en schapen. Er stroomt een
riviertje door het domein. Waar het in zee uitmondt, waden we naar de
overkant en stappen door de laguna naar de verste punt. Om de hoek is een
privé strandje waar we gaan zwemmen en een groot kasteel maken om de
opkomende vloed te trotseren. We falen jammerlijk. Jonathan is bij Xenia
gebleven om te schrijven en te tekenen.
We zijn pas om 20 uur terug en onze magen grollen.
Jonathan is ons met Ben en Daniel op hun quad achterna gereden, maar ze
hebben ons blijkbaar niet gezien. Daniel heeft nog een vriendin ontmoet en
ook zij komt mee eten. Het wordt een gezellige avond. Broer Daniel heeft een
fysieke handicap, maar dat neemt niet weg dat hij danst bij een
dansgezelschap in Auckland (www.touchcompass.org.nz/).
Wanneer we uiteindelijk gaan slapen, is er een
fantastische sterrenhemel te zien. Zelden zoveel sterren in mijn leven
gezien als die nacht. Van lichtvervuiling is hier geen sprake. Wat is het
jammer dat je zoiets in België niet meer kan zien…
vorige
volgende
|