|
12 januari
2007 Otago Museum en Lake Tekapo
De vorige avond hebben we nog afscheid genomen van
Michelle die al om 5 uur deze ochtend uit werken moest. Onze kinderen hebben
van Piripi en Michelle nog een door hen op doek geschilderde Maori tekening
gekregen.
Na het ontbijt rijden we mee naar Piripi’s werk. Hij
zorgt samen met collega Anna in de vroegere woning van zijn vader, zeer
rustig gelegen aan een meer, voor jongeren die drugs en alcohol problemen
hebben. De jongeren komen er overdag uit vrije wil een programma volgen dat
bestaat uit een mengeling van activiteiten. Zo knutselen en praten de
jongeren er, of gaan ze in het vlakbij gelegen meer kajakken. Piripi neemt
vooral de buitenhuisactiviteiten voor zijn rekening, gebruik makend van zijn
Maori- en legerervaring. De bedoeling is de jongeren op de eerste plaats
meer eigenwaarde bij te brengen en zo op die manier beter te wapenen tegen
de gevaren van drugs en alcohol. De fondsen voor dit project komen van de
NZ-overheid. Nu zijn er geen kinderen omwille van de schoolvakantie. We
bezoeken de ruimtes die groot, licht en knus zijn ingericht.
Nadien rijden we terug naar Dunedin, waar we naar een
tentoonstelling over Antartica gaan kijken in het Otago Museum. We leren er
een hele boel over de Zuidpool, van de ontdekkingsreizen van Scott, Amundsen
en Sir Edmond Hillary tot het onderzoek van het NZ station op de pool rond
gevolgen van klimaatsveranderingen.
We ontbreken ons bezoek voor een lunch in een
Cambodjaans restaurant waar Piripi ons naar toe neemt. We voelen ons even
terug in Azië – lekker eten en helemaal niet duur. Na de lunch bezoeken we
nog enkele zalen in het museum, ondermeer over Polynesië en Maori cultuur.
Iets later spelen Jonathan en Vicky samen met Autumn en Heta (Piripi’s
kinderen die in de namiddag zijn toegekomen) in het Discovery Center.
Ik bezoek nog kort de Universiteit van Dunedin. Ik zoek
er de verantwoordelijke van het internationale kantoor op om te kijken of we
geen uitwisseling van studenten kunnen organiseren. De man vreest ervoor
omdat er meer studenten van het buitenland naar NZ willen komen dan dat zij
er kunnen uitsturen. Er loopt ook al een samenwerking met Leuven. Toch ga ik
zijn coördinaten aan Antwerpen bezorgen. Je weet maar nooit…
Dan is het tijd om afscheid te nemen van Piripi en
verder noordwaarts te rijden richting Kaikoura.
Wanneer we rond een uur of zeven toekomen in Timaru,
blijken daar de campings en cabines vol te zijn omwille van
autokampioenschappen dat weekend. Het is ook zwaar bewolkt. De man van de
camping heeft echter net het weerbericht op zijn pc bekeken en vertelt ons
dat het in het binnenland zonnig is. Door de slechte zomer is het water van
de Stille Oceaan nog steeds zeer koud, waardoor bij zon mist ontstaat die de
kuststrook bedekt.
We volgen de uitbater van de camping zijn advies en
rijden het binnenland in naar het Tekapo meer. En inderdaad, daar schijnt de
zon. Het is al kwart na negen wanneer we op de camping aan het meer,
temidden van heerlijk ruikende dennen en bloemen, toekomen. De bareel van de
camping is echter toe. Toch vinden we nog de uitbater die ons laconiek
vraagt of we wel weten hoe laat het wel is. Ja, zelfs restaurants sluiten
hier vaak om 21 uur. Straf hé. Wanneer ik hulpeloos mijn schouders ophaal en
vraag waar we dan met onze twee arme kinderen moeten overnachten, lacht hij
en geeft ons een badge om de bareel te openen. Betalen mogen we morgen komen
doen.
We kiezen een mooi groen plekje en snuiven de heerlijk
frisse lucht op. De tent is snel opgezet, net voor de eerste sterren aan het
firmament verschijnen. Na de goed gevulde dag moeten we er weinig tellen om
in dromenland te belanden.
vorige
volgende
|
