|
31 december 2006
Bonfire voor nieuwjaar
De laatste dag van het jaar 2006 - gelukkige verjaardag
Sonia! - start onder een staalblauwe hemel. Ik wandel van onze tent naar het
strand (50 meter) en trek een foto van de riviermonding, het gehuchtje
Okarito met onze camping en de sneeuwbergen op de achtergrond.
De lokale bevolking heeft al voor een berg hout gezorgd
op nog geen 20 meter van onze tent. Deze houtberg wordt vannacht aangestoken
om 2007 feestelijk in te zetten.
We doen het in de voormiddag rustig aan, genietend van
de mooie omgeving. Vicky speelt op het strand – ook al schijnt de zon, de
felle wind maakt het toch nog fris. Jonathan is niet 100% en rust wat uit in
de tent, gecombineerd met les.
In de namiddag, wanneer het laag tij is, wandelen we
langs de steile kust op het vrijgekomen strand naar de “3 miles Laguna”.
Onderweg snorren op het strand enkele (grotere) kinderen van het dorp ons op
hun quad (=brommer met vier wielen) voorbij. De lagune is ongelofelijk knap.
Ze verbindt de Tasmaanse zee langs de ene kant met de glesjers (o.a. Frans
Jozef) langs de andere kant. Spijtig genoeg is het water (en ook de lucht)
te koud om te zwemmen. De weg terug leidt ons door een dicht begroeide bos.
Borden geven aan dat hier de kiwi leeft, maar we krijgen hem niet te zien.
Wie we wel tegenkomen, is een erg tamme opossum. Een opossum is een klein
buideldier waarvan ze er in NZ teveel hebben – je ziet er ook vaak overreden
liggen naast of op de weg. Onze opossum poseert graag voor de camera.
Wanneer we op de camping komen, blijkt dat het al een
uur later is dan mijn horloge aangeeft. Wellicht heb ik bij het regelen van
de hoogtemeter, ook het uur verzet. We willen ons nog verwennen in een
restaurant voor we op het strand nieuwjaar gaan vieren.
Het is al na negen uur wanneer we in Frans Jozef dorp
aankomen. De weinige restaurants zitten of vol of, tot onze verbazing,
serveren geen diner meer na 21 uur. Toch vinden we nog in het Blue Ice Café
gezellige muziek, overheerlijke pizza’s, wijn en ‘limesquash’. Wat wil een
mens nog meer, hé?
Bij aankomst te Okarito is men net gestart het bonfire
aan te steken. De meeste aanwezigen zijn van het dorp, maar ook van de
camping is er wat volk. Iedereen heeft een glaasje vast en er wordt ook
vuurwerk afgestoken. Het kampvuur in brand krijgen is echter niet zo
eenvoudig. De regen van de laatste dagen/weken/maanden heeft het hout zo nat
gemaakt dat zelfs benzine maar even voor wat vlammen kan zorgen. De kinderen
halen er dan maar bossen stro bij van het veld. Het veld is deze morgen
gemaaid en de zon heeft het gedroogd. Het stro ontvlamt gemakkelijk, maar
lukt er niet in het hout in brand te krijgen. Plezier is er echter genoeg.
We krijgen zelfs een Maori lied te horen, met mooie stem gezongen door een
dorpeling. Iets voor middernacht telt iedereen in koor af en dan is het
wensen geblazen. 2006 (zeker de tweede helft) was voor ons formidabel. Moge
2007 dat minstens evenaren…
vorige
volgende
|
