|
28 december 2006 Prachtige rit naar de
Westkust
We worden wakker onder een blauwe hemel. We laden onze
wagen voor de eerste keer in – oef, alles geraakt er zonder al te veel
problemen in.
We rijden eerst naar het centrum van Christchurch. Het
is er gezellig en proper. Terwijl onze kinderen schaak spelen op een reuze
schaakbord op het plein voor de kerk, checken en versturen wij er draadloos
(wel tegen betaling) onze mail. Ook hier vind je overal verwijzingen naar
“The Lord of the Rings” die in Nieuw Zeeland is opgenomen.
Kort na de middag vertrekken we dan voor een rit dwars
door het eiland, van oost naar west.
Wanneer we de eerste bergketen naderen, houden we halt
voor de lunch aan een blauw meer. Er staat een frisse wind. Enkele
kilometers verder stoppen we opnieuw omdat er naast de weg heel wat auto’s
zijn geparkeerd. Het is een natuurgebied met de mythische (maori) naam Kura
Tawhiti. Het is een bijzonder mooie plek bestaande uit honderden rotsblokken
temidden van een machtig landschap. Het is de oefenplek bij uitstek voor
klimmers. We zien heel wat mensen met boekjes en matjes (om zachter te
vallen) rondlopen waarin elk rots is beschreven met de verschillende
manieren om hem te beklimmen. Jonathan en Vicky voelen zich hier in hun
element. Jonathan klaagt dan wel al een tijdje over rugpijn (hij is in
Sydney van de trampoline gevallen – dat vertelde hij ons pas in NZ), maar
dat is er nu niet aan te zien. Het meeste last van rugpijn heeft Xenia.
Zelfs het stappen gaat vandaag moeizaam. Hopelijk genezen hun ruggen snel.
Wanneer we verder rijden, wordt het landschap ruwer en
de bergen groter. We trekken over de Arthurpas en rijden door de vallei van
de Waimakariri. Hier staan duizenden paarse en witte bloemen in bloei. Het
ruikt er naar de beste parfum. NZ streelt alle zinnen.
Even later duikt de Tasmaanse Zee voor ons op. We
vinden een camping in Hokitika. De grond is overal erg drassig – ze hebben
hier duidelijk de laatste tijd veel regen gehad. Ook nu is de lucht
dreigend. De zonsondergang, die we nog gaan bekijken waar de plaatselijke
rivier in zee uitmondt, valt dan ook in het water. Wat wel meevalt, is de
wandeling in het donker naar de gloeiwormen rotswanden. Het zijn niet de
gloeiwormen die we in Europa kennen. Hier zijn het kleine larven die
uitwerpselen afscheiden die gloeien, zodat ze kleine vliegjes aantrekken die
op hun beurt als voedsel voor de wormen dienen. Een ingenieus systeem dat
voor een feeëriek schouwspel voor ons zorgt.
We geraken nog droog op de camping, maar dan vallen de
eerste druppels.
vorige
volgende
|
