|
24 november
2006 Snorkelen in het West Bali National Park
Hoe vriendelijk het personeel ook is, toch hebben we
het gevoel dat het met een ijzeren hand wordt geleid. Wanneer we willen
afwijken van het standaard ontbijt en de meerprijs willen betalen voor
verloren brood, krijgen we te horen dat dit niet gaat. De kelner vertelt ons
dat de voorraad (ondermeer eieren en melk) streng wordt gecontroleerd en dat
het computerprogramma niet toelaat om bv. meerprijzen te betalen. Met bijna
geen andere klanten in het hotel zou je meer flexibiliteit verwachten, maar
het is duidelijk dat ze strikte regels dienen te volgen.
Er moet echter bij gezegd worden dat de kamerprijs hier
zeer laag is. Door het inbegrepen ontbijt te beperken (toast of fruit,
koffie of tee), zetten ze de gasten aan om extra’s bij het ontbijt bij te
bestellen. Daar wordt dan op verdiend.
Om negen uur stopt een klein wit busje voor ons hotel.
Samen met de Amerikaan Sven rijden we naar het West Bali National Park.
Onderweg stopt onze chauffeur om kort te bidden in een tempel. Hij
besprenkelt ook onze vooruit voor een behouden rit. Na anderhalf uur rijden
stoppen we aan een kleine haven. We nemen ons gehuurd snorkelgerief (Xenia
heeft zelfs een duikersbril met correctie gekregen) mee aan boord en varen
naar het beschermde eiland Pulau Menjangan.
Het Nationaal Park is een Marine Park waar
hoofdzakelijk koraal en vissen worden beschermd. Aan de ingang staat een
groot bord met WWF’s Code of Conduct. De boot zet ons af op het strand waar
vlakbij, in het water, een steile wand van wel zestig meter is. De randen
van deze wand worden bevolkt door prachtig gekleurde vissen en wondermooie
koraal. Voor Jonathan en Vicky is het de eerste keer dat ze met zo’n
kleurenpracht onder water te maken krijgen. Onze eerste snorkelpartij duurt
meer dan een uur. We zijn verbaasd hoe heet het water wel is op sommige
plekken. Is dit het gevolg van klimaatsverandering?
Op de middag stoppen we even voor een ‘noodles’
maaltijd op het strand in de schaduw.
Ook hier is religie niet ver af. Op het eiland zijn er
een drietal tempels. We volgen een groep in het wit geklede mannen en
vrouwen, die hier met een boot zijn toegekomen. Ze zijn geladen met
offergaven. Aan elke tempel houden ze halt en bidden ze.
Wijzelf keren terug naar het water voor een tweede
snorkelbeurt. Jonathan en Vicky hebben wel last van het zoute water dat hen
pikt. Het strand van Lovina, met veel samengespoeld koraal aan de rand,
heeft hen de vorige dag blijkbaar wel wat scharren bezorgd. Toch vinden ze
het meer dan de moeite. En voor ons, ouders, is het bij het mooiste wat we
in ons leven al onder water hebben gezien.
We hebben al onze bagage bij, met de bedoeling hier in
de buurt te overnachten, gezien we voor de volgende dag een vergadering met
WWF hebben gepland. We stoppen bij een Resort waar buiten één Japans gezin
precies geen andere gasten zijn. De prijzen zijn echter geen spek voor onze
bek. Een dubbel aan het zwembad kost 225 USD, een kamer met zicht op de
oceaan 1.100 USD. Dan rijden we liever terug naar Nirwana en huren ons voor
de volgende dag een auto (overnachting Nirwana inclusief ontbijt: 14 EUR,
huur auto: 9 EUR).
vorige
volgende
|
