|
14 november
2006 Indonesia here we come, or almost not…
Vandaag is het onze beurt om Hong Kong te verlaten. We
zijn goed op tijd op de luchthaven, en gelukkig maar. Bij het inchecken
wacht ons namelijk een onaangename verrassing. Cathay Pacific laat ons niet
aan boord tenzij wij een ticket kunnen voorleggen dat we Indonesië ook
daadwerkelijk terug verlaten. Gezien wij van plan zijn over land en per boot
tot Timor te geraken en daar een ticket te kopen naar Australië, hebben we
er nu geen op zak. Ondanks het tonen van al onze aansluitende tickets
startend van Darwin, Australië, en het verwijzen naar onze website, weigeren
ze ons mee te nemen. Volgens hen gaan we problemen hebben bij het landen in
Jakarta en zal Cathay voor de mogelijke kosten moeten opdraaien. We hebben
nog één uur voor het vliegtuig vertrekt. We zoeken snel een internetcafé op
en googlen tot we een vliegtuigmaatschappij vinden die online tickets
verkoopt van Timor naar Darwin. Nog is het probleem niet opgelost, want de
man van Cathay wil een outprint van de bevesting van onze aankoop van de
tickets. In het internetpunt op de luchthaven kan je niet printen. We sturen
de ontvangen e-mail met de bevestiging dan maar door naar het Cathay kantoor
op de luchthaven, waar zij het afprinten. Uiteindelijk krijgen we de
toestemming om aan boord te gaan. We halen nog net op tijd onze vlucht.
Geland in Jakarta, Indonesië, heten grote panelen ons
welkom met de niet te verstane mededeling dat hier op drugstrafikanten de
doodstraf staat. We nemen plaats in de rij wachtenden voor een toeristenvisa
en hopen dat de formaliteiten vlot zullen verlopen. Niemand vraagt ons voor
enig bewijs of we Indonesië wel degelijk gaan verlaten. Waarom hebben we dat
ticket in Hong Kong dan moeten kopen? Is het echt een maatregel tegen
terrorisme of is het een trucje van de vliegtuigmaatschappijen om extra
tickets te verkopen?
We nemen de bus naar het treinstation en kopen tickets
voor de nachttrein naar Yogyakarta. We hebben geen zin om in Jakarta te
blijven. De tijd in het treinstation doden we in een redelijk luxueuze
wachtruimte. We zijn er de enige buitenlanders. Er is een buffet en wat nog
beter is, een groot plasma scherm met DVD-speler. We kiezen voor de
allerlaatste King Kong film. Terwijl Xenia een boek leest, kijken de
kinderen en ik naar het knap gefilmde en mooie, maar soms wel erg wrede,
verhaal van de reuzenaap.
De nachttrein is een stuk minder dan in China. Geen
bedden, wel redelijk ver achteruit leunende stoelen. Het licht blijft helaas
de hele nacht aan en de wagon schudt regelmatig erg hard op de rails. Toch
lukken we er allemaal in wat te slapen.
vorige
volgende
|
