|
28 oktober
2006 Aankomst in het Rainbow Safari Resort
Bij het eerste daglicht zijn Jonathan en Vicky al
wakker. De vallei is nog in een dikke mist gehuld. Ze werken verder aan hun
nationale parken, terwijl onze kok aan het ontbijt begint.
Dat ontbijt kan tellen: verse toast, pannenkoeken,
aardappeltjes, omelet, bananen, confituur en lekkere thee. Hij maakt het
eten klaar op een gasvuurtje. Na het eten doen we nog aan touwtrekken. Nepal
wint van België.
Vandaag geen andere toeristen op de boot, alleen wij.
De hoofdgids van gisteren, Suresh Shrestha, is vandaag onze begeleider op de
boot. Hij neemt nog twee jongere knapen mee. Hij is hen het raften aan het
aanleren. We starten nog met een wolkendek, maar na een dik half uur komt de
zon erdoor. Ook is de rivier, nu we verder stroomafwaarts zijn, rustiger,
toch zijn er nog een hoop rapids. En Suresh kiest steeds de natste weg,
zowel om zijn nieuwe leerlingen te dopen alsook om ons wat extra sensatie te
geven.
Op een kalmer stuk laten Vicky en ik ons in het water
glijden. We drijven mee op de stroom. Het water is fris maar de zon schijnt
vollop. Veel te vroeg naar onze zin, bereiken we het eindpunt. De kinderen
spelen nog even op het strand, we nemen nog foto’s van Suresh en wisselen
e-mail adressen uit.
Boven op de baan wacht een volle toeristenbus ons op.
We kleden ons snel om en nemen plaats in de bus. Op weg naar Chitwan rijden
we voorbij twee bussen die op elkaar zijn ingereden. Het tweede ongeval in
evenveel dagen dat we bussen.
Aangekomen in Sauraha, brengt een open jeep ons naar
het Rainbow Safari Resort. We krijgen een kamer toegewezen waar de
ventilator draait, maar waarin het snikheet is. Ook hier wacht een lekker
lunch op ons. De namiddag is vrij. We maken ervan gebruik om les te geven.
Met de kinderen wandel ik tegen valavond naar de rivier. Het doet me wat
denken aan de rivier Kwai in Thailand. We zien twee grote olifanten met
lange slagtanden en mensen op hun rug terugkomen van het natuurreservaat dat
aan de andere kant van de rivier ligt. Jammer genoeg heb ik mijn fototoestel
eens een keertje niet bij. We wandelen terug langs het legerkamp naar ons
hotelletje.
Tijdens het avondmaal vernemen we dat er vandaag in
Nepal een bus met 42 toeristen aan boord in de ravijn is gestort. Niemand
heeft het overleefd. Het zijn Nederlandse toeristen die door ongeruste
familie vanuit Nederland zijn opgebeld die het ons vertellen. Gezien het in
de Nederlandse media is geweest, besluiten we snel om onze familie in België
op de hoogte te brengen. In het donker wandel ik terug naar de rivier en
vind een klein internetcafé. De mails worden verstuurd met het bericht dat
wij niet aan boord waren van deze bus, en dat we het goed stellen. Je leven
hangt aan een zijden draadje… Een reden temeer om van elk moment te
genieten.
vorige
volgende
|
