|
13 oktober
2006 Bezoek aan het zomerpaleis van de Dalai Lama
De nacht heeft goed gedaan en Xenia voelt zich al een
stuk beter. Er doet zich echter een grappig incident voor. Wanneer Jonathan
na het nemen van een douche de deur wil openen, staat hij met de deurknop in
zijn handen. We moeten er een werkman van de herberg en de nodige hamers en
beitels bijhalen om de deur open te krijgen. Wanneer de man de deur
uiteindelijk heeft open gekregen, zet hij zich aan de binnenkant met
Jonathan en trekt de deur terug toe om het slot te testen. Dat had hij niet
moeten doen, want ook hij krijgt de deur niet meer open. Gelukkig kan ik ze
even later bevrijden door het slot er volledig uit te halen.
In de late voormiddag gaan we met zijn allen op stap.
Vicky en ik tonen Xenia en Jonathan de kleine straatjes, het schooltje en de
snookertafels. We wandelen nog eens rond de Jorkhang tempel en lunchen op
het dak van het Mandalay Restaurant.
Voor we Lhasa verlaten willen we nog het zomerpaleis
bezoeken. Het ligt aan de rand van de stad. Eenmaal in het paleispark
aangekomen, volgen we enkele pelgrims. Ze leiden ons echter naar een soort
dierentuin achteraan in het park. Dit deel van het park is verwaarloosd,
hoewel er door lokale Tibetaanse vrouwen wel duchtig gepleisterd wordt. Na
wat zoeken vinden we tenslotte de ingang van het echte zomerpaleis. We
bezoeken de laatste woonplaats van de huidige Dalai Lama en zien zijn
werkkamer, bed en verschillende, oude radio’s (een Russische, Engelse en
Nederlandse) die hij ondermeer gebruikte om muziek te beluisteren. Een jonge
monnik leidt ons rond. Hij toont ons de, volgens hem, enige weergave van de
huidige Dalai Lama (toen hij nog jong was) in Tibet. Ze is wat weggestopt in
een fresco achteraan in een gebedsruimte. Jammer genoeg is het verboden,
zoals in de meeste tempels, om foto’s te trekken (in sommige mag het wel,
maar tegen exorbitante prijzen). Het is tegen sluitingstijd, dus we moeten
ons haasten om ook nog de mooie tuin te bewonderen. In de tuin liggen enkele
tempels temidden van een meertje, verbonden met elkaar en de oever door
zigzaggende bruggen.
Terug aangekomen in ons hotel, merken we dat Jonathan
(wie anders?) zijn trui kwijt is. Hij herinnert zich gelukkig dat hij die in
het zomerpaleis in het toilet heeft laten liggen. Chevy, onze PC man en
vriend, biedt ons aan om snel met zijn brommer terug naar het paleis te
rijden. Jonathan wil echter niet achterop de brommer, dus doe ik het maar
(met veel zin trouwens). Even later razen we met zijn brommer langs het
Potala paleis naar het zomerpaleis. De poort is toe, maar ik duw ze open en
met de hulp van Chevy krijg ik toestemming om de trui te gaan oppikken. Het
is een flinke wandeling naar het toilet, maar zijn trui ligt er nog. Oef.
Achterop de brommer geniet ik van onze laatste avond in Lhasa, een stad die
ons hart heeft gestolen.
Als dank laat Jonathan een mooie tekening van het
Potala paleis achter op een gangwand van de herberg. En iedereen van het
personeel wil op de foto met onze kinderen…
vorige
volgende
|
